بریده‌هایی از کتاب انتظار (دفتر اول)

رفتن باطل، یک ضرورت است. و آوردن حق، یک رسالت.

ما جهل‌مان را پای حساب استغنایمان گذاشته‌ایم و حرف‌های گنده گنده می‌زنیم. وگرنه ما از دنیا نگذشته‌ایم تا چه رسد به حور و قصور، تا چه رسد به أمن حضور، تا چه رسد به امر و رضوان، این کلاه‌ها برای ما گشاد است، بهتر است که اندازه‌ها را بشناسیم و به اندازه، پای دراز کنیم. که اگر خدا ما را به آثار ادعاهایمان مبتلا کند، کافر می‌شویم و می‌شوریم.

«کفی بِالْمَرْءِ جَهْلاً أَنْ لا یعْرِفَ قَدْرَهُ». شناخت مکتب‌ها و فلسفه‌ها و فکرها، تو را از جهل نمی‌رهاند و به حکمت پیوند نمی‌زند. تو با این همه معرفت، اگر اندازه خودت را و قدر خودت را نشناسی، جاهلی. دلیل جهل تو همین بس، که تو معیاری نداری و خودت را نمی‌شناسی. و این است که حدود و حقوق را نمی‌شناسی و این است که استثمار را نمی‌شناسی. و این است که دوست و دشمن را نمی‌شناسی. به کم قانع می‌شوی. و برای آن کسی که به تو علف داده تا از شیرت بدوشد، دم تکان می‌دهی.

با بینات تمامی راه را ببیند و رابطه‌ها را بشناسد، با کتاب به ضابطه‌ها برسد و دستورها را بشناسد. و هنگام تزاحم دو دستور با میزان‌ها و معیارها از بن‌بست بیرون بیاید. این‌ها، خط‌های کلی مدیریت و رهبری اسلامی است

انتظار پر کردن خانه‌های ضعف خویش و تقیه سنگر گرفتن در خانه‌های ضعف دشمن است.

باطل رفتنی است. «اِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً». و این مسئله‌ای نیست، که ما به آن افتخار کنیم. کار ما آوردن حق است.

تا کسی قدر خود را نشناسد و ثمره‌های وجود خود را نشناسد، نمی‌تواند با استثمار و ظلم... بجنگد و نمی‌تواند دشمن خویش را بشناسد.

انسان بیش از هر چیز از خودش آگاهی دارد. انبیاء با تکیه بر همین شناخت و با ذکر و یادآوری از همین شناخت کارشان را شروع می‌کردند. آن‌ها به انسان نشان می‌دادند که چگونه میان خودش و آنچه که حاکم گرفته و آنچه که هدف دارد، مقایسه کند

به حجم عمل نگاه نکن، عمل را با وسعت و توانایی، نه با مکنت و دارایی و با زمان و جایگاه و با حدود و سنت باید سنجید تا استقلال الخیر و استکثار الشر، ما را از عقم و نازایی برهاند. سعی و سرعت و اعتدال، سه خصلت عمل هستند که سنت را از بن‌بست می‌رهانند و از هرز رفتن‌ها نجات می‌دهند.

تکلیف تو کارهای گنده و دهان پر کن نیست، که کارهای مانده است و تأمین رابطه میان کارهای انجام شده است، که دستور است: «اِصْبِرُوا وَ صابِرُوا و رابِطُوا...».