بریده‌هایی از کتاب انتظار (دفتر اول)

تضعیف جنایت است و توجیه حماقت است و تکمیل رسالت ماست.

در نظام خلقت، بی‌حساب حرکت کردن نابودی است؛ چون در راه پر پیچ و خم و قانونمند جهان، ناهماهنگی مرگ است و عذاب است.

هنگامی که احساس می‌کنی، بیشتر از این که داری می‌توانی به دست بیاوری دیگر آرام نمی‌گیری، حرکت می‌کنی.

دل‌ها ظرف‌هایی هستند، که بهترین آن‌ها با ظرفیت‌ترین آن‌هاست.

عمل، میوه درخت معرفت و محبت است.

مادام که تلقی انسان از خودش و بینش او نسبت به خودش دگرگون نشود، بینش او نسبت به جهان و در نتیجه نسبت به تاریخ «که رابطه انسان با جهان است نه فقط با ابزار تولید» و نسبت به طبقات اجتماعی و حکومت‌ها و سیاست‌ها، دگرگون نخواهد شد.

بعثت انبیاء در میان اُمّی‌ها بود... و این نشان می‌دهد که روش انبیاء، این بینش‌های علمی مد روز، نبوده است که فقط در دانشگاه رواج می‌یابد.

همراه بینات و با دگرگون شدن تلقی انسان از خودش، دیگر او به آنچه که دارد دلخوش نیست و در انتظار چیزی است که می‌تواند باشد و باید باشد.

ما می‌خواهیم که همراه این تلقی هدف تو از سطح لذت و رفاه و تنوع و خوشی بالاتر بیاید و تو بار سنگین را بر روی شانه‌هایت احساس کنی و بفهمی که تو با تمام هستی و با تمام نسل‌ها مربوط هستی، پس مسؤول هستی...

استثمار از لحظه‌ای شروع می‌شود که ما می‌خواهیم سهم بیشتری به خاطر استعداد بیشترمان بگیریم. ولی اگر استعداد بیشتر، مسؤولیت زیادتری بیاورد نه افتخار، بهره‌کشی از میان خواهد رفت و آنچه می‌ماند همان مسخر شدن انسان‌ها برای یکدیگر خواهد بود.