بریده‌هایی از کتاب خط انتقال معارف

هر اندازه فاصله بگیرد، حذر کند، غصه بخورد، صدمه بخورد، باخته است. باید رفت!

علم آنها را به راه انداخته و فعال و بی‌قرار کرده، اینها به دنبال کسانی هستند که مانند خودشان باشند. این بی‌قراری و مسؤولیت پذیری و فعالیت، مستمر است.

باید مصونیت در برابر شبهه باشد. اینطور نیست که همه شبهه‌ها از دهان‌ها برخاسته باشند. شبهاتی هستند که حتی عمار و سلمان و ابوذر را گرفتار می‌کنند. شبهاتی که ابوذر را به تبعید و سلمان را به یک مریضی در گردنش و عمار را به گرفتاری و ضربه‌های عثمان مبتلا کرد، به خاطر این که شک کرده بودند، نه اینکه در علی شک کنند که چه شده؟ نه. شک در اقدار کردند!!

اگر این بصیرت‌ها را نداشته باشی قطعآ کم می‌آوری. حتی در موضوعات هم اگر یک بُعد را بگیری، مانند همان داستان حمزه و امیرالمؤمنین می‌شود؛ به وحشی گفتند چگونه حمزه را صید کردی؟ گفت من در نظر داشتم علی و حمزه را بزنم. علی همه اطراف را مواظب بود و نمی‌شد او را محاصره و غافلگیر کرد، ولی حمزه مثل تیری بود که فرو می‌رفت. جلوی من افتاد، از پشت او را زدم. کسی که جلو می‌رود باید بقیه خط را هم پاک کرده باشد، وگرنه محاصره می‌شود. نمی‌شود مثل تیر در تاریکی فرو رفت، وگرنه آدم را مثل اشکانیان می‌کشند

اینکه باد خود اینگونه حساب کنم که واقعآ خدا را دوست دارم و او را می‌خواهم، وقتی که ذکر اولیاء خدا می‌شود این گونه در دلم توجه می‌آید، بعد نتیجه بگیرم که: پس این کارهایی را هم که انجام می‌دهم از اولیای خدا گرفته شده، این درست نیست. این پس، با آن مقدمات نمی‌خواند.

بزرگ‌ترین پناهگاه است که شیطان در آنجا کمین کند. می‌گوید تو آدم خوبی هستی، تو همه دلت تسلیم است، تو همه وجودت تواضع است و واقعآ هم هست، ولی نکته مهم این است که معیارها را ندارد، وسعت دید ندارد؛

مردم سه گروهند: معلم، متعلم و آدم‌های پرت و خالی که به دنبال هر صدایی می‌روند.

مسأله این نسل، فهم جدیدی است که باید برایش شکل بگیرد و امکان جدیدی است که باید برایش فراهم شود و تشکل جدیدی است که باید پیدا کند. از این جهت باید بیاموزد که تحصیل او، تبلیغ او، کار جدیدی است که باید به آن رو بیاورد.

چه کسی داخل این لیمو، آبلیمو ریخته؟

حرف در این است که این بچه‌هایی که در دامان ما بزرگ شده‌اند و بچه‌های خود ما هستند، چرا با احساس ما، با معرفت ما، با اعتقاد ما گره نخورده‌اند و با این همه بیگانه‌اند. در جمع‌های ما، با اشک‌ها و با خنده‌های ما بیگانه‌اند. گریه کردن‌های ما را نمی‌فهمند. در جمع ما می‌آیند، مأنوس و سرگرم هم می‌شوند، ولی بین ما و آنها فاصله است.