بریده‌هایی از کتاب این‌گونه پاسخ دهید؛ شیوه‌های پاسخگویی مؤثر

بعضی از راه‌های درمان ریا عبارت‌اند از: ـ توجه به خشم و غضب الهی از عمل ریاکارانه؛ ـ توجه به بی‌ارزشی پاداش و تشویق مردم در برابر پاداش‌های عظیم الهی؛ ـ توجه به خلف وعده‌ها، ناسپاسی‌ها و فراموش‌کاری‌ها و ناتوانی‌های مردم در قدردانی؛ ـ توجه به قدرت خداوند در تسخیر دل‌ها؛ ـ توجه به قدرت خداوند در افشای ریاکاری‌ها؛ ـ توجه به این که ریا، نابودگر اجر و پاداش اخروی اعمال انسان است و عادت دادن خود به این که اعمال و کارهای نیک خود را در پنهانی انجام دهیم.

جهان‌بینی اسلام را اصول دین و ایدئولوژی آن را فروع دین می‌نامند. از آنجا که نماز مربوط به رفتارهای انسان است مربوط به حوزهٔ ایدئولوژی یا به تعبیر دیگر فروع دین است و این به معنی بی‌اهمیت یا کم‌اهمیت بودن نیست؛ بلکه به این معناست که نماز مربوط به حیطهٔ رفتاری انسان است درحالی‌که اصول دین مربوط به حیطهٔ باورها و اعتقادهای انسان است.

اثر ذاتی چنین ثروتی این است که انسان را به تکبر و دوری از عبادت و نماز وا می‌دارد. درباره چنین انسان‌هایی خداوند هم اراده نکرده است به سبب ترک نماز، ثروت دنیوی را از او بگیرد! در مقابل، اکثر فقیران به سبب آنکه اهل خضوع‌اند در برابر خداوند سر به سجده می‌نهند

قرآن کریم می‌فرماید: اثر احساس ثروتمندی این است که انسان طغیان می‌کند "اِنَّ الاِنسانَ لَیَطغی اَن رَاهُ استَغنی"؛ بی‌گمان آدمی طغیان می‌کند؛ چون خود را بی‌نیاز می‌بیند.

سنت خداست که کافران فقط در دنیا به نعمت برسند و از نعمات جاوید آخرت بی‌بهره گردند و خداوند از تارک نماز که به فرمودهٔ اهل‌بیت (ع) نوعی کفر در درون اوست، متنفر است لذا گاهی نعمت مادی را به او می‌دهد تا با فرورفتن در گناه از نعمت‌های آخرت محروم گردد.

خداوند در قرآن می‌فرماید: "کسانی که کافر شده‌اند گمان نکنند این فراوانی نعمت به سود آنهاست، ما فراوان به آنها می‌دهیم تا بیشتر در گناه فرو روند و برای آنها در قیامت عذابی دردناک است".

سورهٔ مبارک زخرف آیهٔ ۷۱ به این سنت اشاره نموده است آنجا که می‌فرماید: "اگر نبود که همه مردم دست از ایمان خود می‌کشیدند و کافر می‌شدند هر آینه به کفار آن‌قدر ثروت می‌بخشیدیم که خانه‌های خود را از نقره قرار دهند و به آنها طلا می‌دادیم" اشاره به این دارد نعمت‌هایی که خداوند در دنیا به آنها داده است بسیار ناچیز است؛ زیرا خداوند می‌فرماید اگر همه، کافر نمی‌شدند این نعمت‌ها را می‌دادیم.

مولانا می‌گوید: درد آمد بهتر از دُر گران تا بخوانی تو خدا را در نهان

زبانی مشترک میان همه پیروان اسلام شکل بگیرد و در واقع زمینهٔ وحدت و پیوند بین‌المللی دینی را فراهم کند.

امیرمؤمنان (ع) در روایتی پس از بیان اینکه معنای اسلام، تسلیم شدن در مقابل پروردگار است و علامت این تسلیم‌بودن در عمل آشکار می‌شود، می‌فرماید: "مؤمن، بنای دین خود را بر اساس رأی و نظر شخصی نمی‌گذارد، بلکه بر آنچه از پروردگارش رسیده بنیان می‌نهد".

اگر نماز و بعضی دیگر از عبادات (مثل روزه، حج و…) شکل مشخصی نداشتند و هر کس بنا به سلیقهٔ خودش عمل می‌کرد الان ما شاهد رفتارهای عجیب و غریبی بودیم که افراد اسمش را می‌گذاشتند عبادت. به عبارت دیگر باعث می‌شد بدعت‌هایی در دین به‌وجود آید که با آنچه که خدا از انسان‌ها خواسته مخالف باشد و مردم به‌تدریج از اهداف اصلی دین منحرف شوند و به بیراهه‌ها بروند.

انجام نماز به این شکل خاص نوعی هماهنگی و وحدت در بین پیروان اسلام ایجاد می‌کند که همین همسانی و یگانگی آثار مثبت زیادی از نظر فردی و اجتماعی دارد. اگر قرار بود هر کس هرطور که خودش دوست دارد خدا را عبادت کند این یکپارچگی و مشابهت بین مسلمانان پدید نمی‌آمد.

مؤمنِ عاشق خدا وقتی می‌بیند خدا دوست دارد هر روز آن هم پنج بار این شکل خاص از عبادت که نماز نام دارد، عبادت شود، همان‌طور رفتار می‌کند که او می‌خواهد.

نماز عبادتی جامع است؛ هم زبان انسان در آن مشغول است، هم ذهن او، هم قلب او و هم اعضا و جوارح او و همین باعث می‌شود دارای تنوع باشد و برای نمازگزار نشاط‌آور. هر بخش نماز دارای اسرار و حکمت‌هایی است که بسیاری از آنها در سایر شکل‌های تشکر از خدا وجود ندارد.

نماز، توجه و اقرار به ربوبیت پروردگار و مبارزه با شرک و بت‌پرستی و قیام در پیشگاه پروردگار در نهایت خضوع و تواضع و اعتراف به گناهان و تقاضای بخشش از معاصی و نهادن پیشانی بر زمین، در هر روز، برای تعظیم او است".

نماز نظم و مهارت مدیریت زمان را در انسان تقویت می‌کند؛

تکرار نماز در پنج نوبت در شبانه‌روز، خود دعوتی است به رعایت حقوق دیگران و پاک کردن زندگی از هر آنچه ناپسند خدای متعال است.

"اگر می‌خواهید شیعیان ما را بشناسید آنها را در سه جا امتحان کنید: اول موقع نماز بیینید چقدر بر نماز محافظت می‌کنند و…".

"وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَ الصَّلَوةِ وَ إِنَّهَا لَکبِیرَةٌ إِلَّا عَلَی الْخَاشِعِینَ؛ الَّذِینَ یظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُّلَقُواْ رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ إِلَیهِ رَاجِعُونَ"؛ و از صبر و نماز یاری جویید و این کار جز برای خاشعان، گران و سنگین است. (خاشعان) کسانی هستند که به (قیامت و) ملاقات (با حساب) پروردگارشان و بازگشت به او ایمان دارند. همان‌طور که می‌بینید نماز تنها بر یک گروه سنگین نیست و آنها خاشعان هستند؛ کسانی که به قیامت اعتقاد دارند. پس در یک جمله راه درمان، تقویت اعتقاد به معاد است که با مطالعه در آیات و روایات و تفکر در هدف آفرینش و صفات عدالت و حکمت خداوند به‌دست می‌آید.

پدر و مادری به فرزند خود سفارش می‌کنند که درس بخوان؛ آیا این دستور به نفع والدین است یا که آنها از روی دلسوزی و علاقه به آیندهٔ درخشان خودِ فرزند چنین تقاضایی از او می‌کنند؟ مثال دیگر: پزشکی که بیمار را به مصرف دارو یا انجام ورزش دستور می‌دهد، خودش به مصرف آن دارو یا ورزش نیاز دارد یا برای حفظ سلامتی و بهبود یافتن بیمار است که از او چنین تقاضایی می‌کند؟ خداوند نیز بندگان خود را به عبادت دستور داده چون رشد و تعالی آنها و رهایی از چنگال شهوت‌ها و شیطان‌ها در گرو عبادت خالصانهٔ اوست؛ وگرنه خداوند به این عبادت‌ها هیچ نیازی ندارد و این عبادت‌ها هم هیچ سودی به حال او ندارد.