بریده‌هایی از کتاب آرتور شاه و شوالیه‌های میز گردش؛ بر اساس افسانه‌ها و اسطوره‌های قدیم

می‌توانی زنی را که دوست داری ببوسی، اما بیش از یک‌بار او را نبوس، مگر اینکه حلقهٔ خودت را در انگشتش کرده باشی.

این را هم بدان که ارزش واقعی شوالیه‌گری تنها به انجام کارهای بزرگ و قهرمانانه نیست، بلکه شوالیهٔ حقیقی کسی است که علاوه بر انجام این امور، درونی پاک داشته باشد؛ کسی که صادق و فروتن باشد، تمام کارها را برای رضا و خشنودی خدا انجام دهد و برای سرزمین مقدسمان، لوگرس، پیام‌آور صلح و سعادت باشد.»

گاواین و راگنل هفت سال با خوشحالی در کنار هم زندگی کردند، طوری‌که هیچ زوجی در سرزمین پهناور لوگرس به خوشبختی آنها نبودند. سپس در روز مقرر، راگنل برای همیشه از پیش سِر گاواین رفت. برخی می‌گویند او مرده، اما بقیه معتقدند که او به اعماق جنگل‌های ویلز گریخته و آنجا پسری برای سِر گاواین به دنیا آورده که به وقتش، یکی از اصیل‌ترین و بزرگ‌ترین شوالیه‌های میزگرد می‌شود. اما در افسانه‌های قدیمی، دربارهٔ اینکه نام آن پسر پرسیوال بوده یا نه، اشاره‌ای نشده است. فقط اینکه در برخی از این افسانه‌ها او را «ناشناختهٔ زیبا» نامیده‌اند. بااین‌حال، ماجراهای این ناشناختهٔ زیبا به‌قدری شبیه ماجراهای پرسیوال است که ما به راحتی می‌توانیم بپذیریم که پرسیوال، در واقع، همان پسر سِر گاواین و بانو راگنل است.

آرتور شاه که گاواین را بیش از هر شوالیه‌ای دوست داشت، با مهربانی گفت: «خواهرزادهٔ محبوبم، از لطفت بسیار سپاسگزارم.