بریده‌هایی از کتاب خشکسالی

بیست سال زمان زیادی بود، اما بعضی مسائل را نمی‌توان کاملاً از یاد بُرد.

گاهی‌اوقات آدم ناچار است تمام تلاشش را بکند تا پسری عذرخواهی کند.

من باید به شما زودتر می‌گفتم، اما گمون کنم هر دومون ترسیده بودیم. ما بعد از اون اتفاق بلافاصله باهم حرف نزدیم و بعد هر چقدر طولانی‌تر می‌شد، من، یعنی ما، نمی‌دونستیم چطوری باید این موضوع رو می‌گفتیم.

از شغلی که بیشتر ذهنش را درگیر می‌کرد تا جسمش، لذت می‌برد.

«پس تو این‌طوری فکر می‌کنی؟ فکر می‌کنی دوستات خسته‌کننده‌ن چون به تو وفادارن؟ چون گاهی حسشون رو بروز می‌دن؟ تنها جوکِ اینجا تو هستی لوک، چون فکر می‌کنی باید از دیگران برای شادی و تفریح خودت سوءاستفاده کنی.»

در چهره‌اش چیزی فراتر از خشم دیده می‌شد، بیشتر حسرت بود تا خشم.

درحالی‌که دو چمدان و یک کیف پُر از بطری را در صندوق‌عقب ماشین می‌گذاشت، با بی‌تفاوتی اشک‌های دخترش را پاک کرد و به او قول داد که به‌زودی برگردد. فالک نمی‌دانست دقیقاً چند سال گذشت تا الی دست از باورکردنِ حرف‌های مادرش برداشت. فکر می‌کرد بخشی از وجودِ الی تا زمانی‌که زنده بود، مادرش را باور کرده بود.

طوری به گذشته زل زدی که داره کورت می‌کنه.

آیا این دوست‌داشتن باعث می‌شه که آدم به کسی آسیب نزنه؟