بریده‌هایی از کتاب خشکسالی

طوری به گذشته زل زدی که داره کورت می‌کنه.

گذشته مانند لایهٔ چرکی روی بدنش نشسته بود.

داریم تلاش می‌کنیم تا به اوضاعِ اینجا سروسامون بدیم، بدترین شرایط آب‌وهوایی رو توی صد سال گذشته تجربه کرده‌یم و اونا خیلی وقته که از قطع‌کردن یارانه‌ها حرف می‌زنن

آیا این دوست‌داشتن باعث می‌شه که آدم به کسی آسیب نزنه؟

وقتی آدم یه مدت طولانی دربارهٔ چیزی دروغ می‌گه، بخشی از وجودش می‌شه.

مرگ احساس ما رو نسبت به افراد عوض نمی‌کنه. حتی بیشتر هم می‌کنه.

مرگ احساس ما رو نسبت به افراد عوض نمی‌کنه. حتی بیشتر هم می‌کنه.

«نوشتن نوعی مهارت است که بهتر است همچون مهارت‌های دیگر نظیر شنا یا نقاشی، آموخته شود و آموزش داده شود. برخی افراد ذاتاً استعداد خوبی در انجام بعضی کارها دارند، اما اکثر مردم می‌توانند از مزایای آموزش حرفه‌ای بهره‌مند شوند و این مهارت را در خود بهبود بخشند.»

مرگ احساس ما رو نسبت به افراد عوض نمی‌کنه. حتی بیشتر هم می‌کنه.

این می‌تونه یه مشکل بزرگ باشه. البته مشکل فقط تنهایی نیست. حس محروم‌شدنه که گاهی آزارم می‌ده. دیگه به اینترنتِ پُرسرعت دسترسی ندارم، حتی تلفن هم اونجا خوب آنتن نمی‌ده، گرچه من کسی رو ندارم که بهم زنگ بزنه.

فالک بعد از بیست سال صدای او را می‌شنید. بی‌آنکه جمله‌اش لحن پرسشی داشته باشد، گفته بود «منتظرت هستیم.» فالک به‌بهانهٔ مشغلهٔ کاری، به گری پاسخ قطعی نداده بود. در واقع، کمی مردد بود. دو روز بعد یک نامه به دستش رسید. قطعاً گری اندکی پس از تماس تلفنی با فالک آن را پست کرده بود. تو دروغ گفتی. در مراسم باش.

«و اونجا بود که صدای گریه شنیدم ـ چیزی شبیه ضجّه ـ وبدون اینکه بدونم چه‌چیزی در انتظارمه، صدا رو دنبال کردم و به اتاق کودک رفتم و اون دخترکوچولو رو توی گهواره دیدم. گریه می‌کرد و راستش رو بخوای، هیچ‌وقت تا اون لحظه از شنیدن صدای گریهٔ یه بچه خوشحال نشده بودم.»

آن رودخانهٔ بزرگ شبیه ردّ یک زخم کهنه شده بود. بستر خالی و طولانی‌اش از هر طرف امتداد داشت و انحنای مارپیچش به مسیری ختم می‌شد که زمانی آب در آن جریان داشت. رودخانه‌ای که طی قرن‌ها شکل گرفته بود، اکنون شبیه لحاف چهل‌تکهٔ ترک‌خورده‌ای از سنگ و علف هرز بود. اطراف رودخانه، ریشه‌های خاکستریِ پیچ‌خوردهٔ درختان مانند تار عنکبوت به‌نمایش درآمده بود. وحشتناک بود.

با رسیدن به مرز، قدم‌هایش را آهسته‌تر کرد و سپس ایستاد. نمی‌دانست چه‌چیزی باعث تردیدش شده بود. درختان کاملاً بی‌حرکت بودند. هیچ‌چیز تکان نمی‌خورد. نگرانی و اضطراب، شانه‌ها و گردنش را مورمور کرد. حتی پرندگان نیز ناگهان ساکت شدند. با نگرانی پشت سرش را نگاه کرد. زمین‌ها تهی بودند. مزرعهٔ هادلر از آن فاصله خشک و مُرده به‌نظر می‌رسید. تمام مسیر را پیاده طی کرد. کسی آنجا نبود. کسی آنجا نمانده بود.

منزل هادلر معمولاً شلوغ بود و نورگیر خوبی داشت. همیشه خوراکی‌های خوشمزه‌ای در آشپزخانه پیدا می‌شد و قوانین خاصی برای انجام‌دادن تکالیف، وقت خواب و خاموش‌کردن تلویزیون وجود داشت. خانهٔ آنها همیشه جای امنی بود؛ البته تا دو هفته پیش که تبدیل به یک صحنهٔ قتل شد، آن هم به فجیع‌ترین شکل!

«با این مدل موهاش حتی حاضر نیستم برای زدن پشمِ گوسفندام هم بهش اعتماد کنم.»

گرمای بعدازظهر مانند لحافی پشمی او را احاطه کرده بود.

خوشحال از اینکه کسی به‌نظرش آشنا نمی‌آمد، از ماشین پیاده شد.

در جامعه‌ای که مردم برای زنده‌ماندن می‌جنگیدند، مجبور بودند نوع نبردشان را نیز انتخاب کنند

دو نفر را در زندگی‌اش پیدا کرده بود که به‌جای اینکه بگویند چه کاری برایش بهتر است، هرچه او می‌گفت انجام می‌دادند.