بریده‌هایی از کتاب پیش‌بینی‌های سیاسی

اگر به این بیندیشیم که انسان‌ها همواره به دنبال منافع شخصی‌اند بسیار کم‌تر از زمانی آسیب می‌بینیم که بخواهیم دائماً و به غلط به خیرخواهی و نیت خیر دیگران باور داشته باشیم و روند زندگی خود را بر آن مبنا قرار دهیم

«اعتماد کن، اما دقت کن»

هر فرد اهل کره شمالی از قشر متوسط اگر یک سال تمام کار کند آنچه به دست می‌آورد با حاصل دسترنج چهار روز کار یک کارگر متوسط آمریکایی، ایرلندی یا نروژی برابری می‌کند.

همه بی‌گناهند مگر آن‌که خلاف آن ثابت شود.

انسان با تأمل و تعمق در منافع گروه‌هایی که در یک پدیده ذی‌نفعند این فرصت را پیدا می‌کند تا بهترین قدم‌های ممکن را بردارد و به بهترین نتایج ممکن برسد.

درست است که پول همه چیز نیست، اما متغیر بسیار گویا و مهمی در تعیین و تخمین میزان کیفیت زندگی افراد به حساب می‌آید.

از منظر نظریهٔ بازی‌ها «عقلانیت و منطقی بودن» یعنی آن‌که فرد باور دارد کاری که انجام می‌دهد کاملاً به نفع اوست و نفعی برای دیگران ندارد.

نوشتن مقاله‌ای که قرار باشد بهترین بهترین‌ها باشد هیچ‌گاه به اتمام نمی‌رسد.

انسان‌ها هم مانند ذرات فیزیک با هم برخورد می‌کنند، اما بر خلاف ذرات فیزیک انسان‌ها با نقشه قبلی و به طور راهبردی با هم برخورد می‌کنند. منطق مبنایی نظریهٔ بازی‌ها بر همین پایه استوار است.

تمام فلسفه وجودی پیش‌بینی کردن، مشاهدهٔ نادیدنی‌هاست و هنر پیش‌بینی آن است که بتواند مطالبی را ببیند که به چشم کسی نمی‌آید.

محور اصلی و ستون فقرات تفکر نظریهٔ بازی‌ها داشتن نگاهی خشن، سرد، بی‌روح به ذات منفعت‌طلب انسان است.

تنها افرادی را می‌توان از دایره عقل و منطق نظریهٔ بازی‌ها کنار گذاشت که یا نوزادند، طفلند یا بیماری شیزوفرنی دارند و بر خلاف منافع خود عمل می‌کنند. بچه‌ها به ویژه کودکان دو ساله و بیماران شیزوفرنی به گونه‌ای رفتار می‌کنند که گویی منافع آن‌ها دقیقه به دقیقه تغییر می‌کند.

در واقع با به‌کارگیری نظریهٔ بازی‌ها ما نه‌تنها می‌توانیم به آینده نگاه دقیق‌تری بیندازیم، بلکه از آن مهم‌تر می‌توانیم آینده را طوری مهندسی کنیم که نتایج مطلوب‌تر و پرثمرتری به همراه داشته باشد. البته این امر بسیار مهم‌تر و سودمندتر از آن است که محقق تنها به پیش‌بینی مسائل حال و آینده بپردازد.

همه ما در هر جایی که مشغول به کاریم، حالا چه رئیس‌جمهور چه پادشاه چه در هر شغل دیگری که فعالیت می‌کنیم، می‌خواهیم موقعیت و جایگاه و شغل خود را حفظ کنیم. همه ما دوست داریم پول به دست آوریم و ثروتمند شویم. همه ما دوست داریم افراد بانفوذی باشیم و در تمام این احوالات همواره و در وهله اول به نفع شخصی خود می‌اندیشیم. حتا قبل از آن‌که افکار و اندیشه‌های بسیار مترقیانه‌ای چون منافع ملی یا سعادت همگانی در ذهن ما بدرخشد، به نفع فردی خود می‌اندیشیم.

طور کلی همگان در این دو هدف با هم مشترکند: ۱. نتایج دلخواه خود را بگیرند. ۲. از هر نتیجه‌ای که می‌گیرند احساس غرور کرده، اعتبار کسب کنند.

ارزش پاداشی را که در صورت موفقیت به دست می‌آید باید در برابر هزینه‌ای که در صورت شکست متحمل می‌شوم بگذارم و آن دو را با هم مقایسه کنم و ببینم آیا به خطر کردن می‌ارزد.

گردآوری اطلاعات کار چندان سختی نیست. از آن مهم‌تر نحوهٔ صورت‌بندی سؤالات و مسئلهٔ اصلی است تا بتوان به جواب‌های درست رسید.

قدرت داشتن و قدرتمند بودن همواره و الزاماً به مفهوم تضمین موفقیت نیست.

در نظریهٔ بازی‌ها به منطق حاکم بر علیت معکوس «درون‌زایی» می‌گویند.

برای پیش‌بینی و مهندسی آینده باید به درستی دریابیم چه مواقعی دیگران به احتمال زیاد دارند دروغ می‌گویند و چه زمانی واقعیت را با ما در میان می‌گذارند. در مهندسی نتایج مطلوب وظیفه ما یافتن انگیزه‌هایی است که مردم را به راستگویی وا می‌دارد یا از زاویه‌ای دیگر یافتن انگیزه‌هایی است که بتوانیم دیگران را متقاعد کنیم دروغ‌های ما را باور کنند. یکی از راه‌هایی که باعث می‌شود دیگران مجبور به راستگویی شوند آن است که هزینه دروغگویی مکرر را بسیار بالا ببریم.