بریده‌هایی از کتاب گفتاری در شرح حکمی زیارت آل یاسین

«وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیعْبُدُونِ؛ و جن و انس را نیافریدم مگر برای آنکه مرا عبادت کنند» که می‌گویند: ِلیعْبُدُونِ همان لِیَعرِفون است یعنی برای عبادت خلق شدیم پس برای به معرفت رسیدن خلق شدیم.

امام باقر علیه‌السلام می‌فرمایند: «نحن دلیل الواضح لمن اهتدی». ما دلیل واضح هستیم برای کسی که می‌خواهد هدایت بشود.

یا مَوْلای شَقِی مَنْ خالَفَکمْ وَ سَعِدَ مَنْ اَطاعَکمْ ای مولای من بدبخت است کسی که مخالفت شما را کرد و سعادتمند است کسی که پیرویتان کرد فَاشْهَدْ عَلی ما اَشْهَدْتُک عَلَیْهِ وَاَ نَا وَلِی لَک بَری مِنْ عَدُوِّک پس گواهی ده بر آنچه تو را بر آن گواه گرفتم و من دوست تواءم و بیزارم از دشمنت فَالْحَقُّ ما رَضیتُموُهُ وَالْباطِلُ ما اَسْخَطْتُموُهُ حق آنست که شما پسند کردید و باطل همانست که شما بدان خشم کردید وَالْمَعْروُفُ ما اَمَرْتُمْ بِهِ وَالْمُنْکرُ ما نَهَیْتُمْ عَنْهُ و کار نیک همان بود که شما بدان دستور دادید و منکر (و کار زشت) همان بود که شما از آن جلوگیری و نهی کردید

زیارت آل یاسین بسم الله الرحمن الرحیم سَلامٌ عَلی آلِ یسَّ اَلسَّلامُ عَلَیْک یا داعِی اللَّهِ وَ رَبّانِی آیاتِهِ سلام بر آل یاسین سلام بر تو ای دعوت کننده به خدا و عارف به آیاتش

«کَلِمَةُ لا إلهَ إلّا اللّهُ حِصنی فَمَن دَخَلَ حِصنی اَمِنَ مِن عَذابی بِشُروطِها وَ أنَا مِن شُروطِها؛ کلمه «لا اله الا الله» حصار محکم من است هر کس آن را بگوید، داخل حصار من شده و هر کس داخل شود، از عذاب من در امان است و امّا به شرطی و شروطی که من از شروطش هستم»

وَاَنَّ الْمَوْتَ حَقُّ وَاَنَّ ناکراً وَ نَکیراً حَقُّ و همانا مرگ حق است و ناکر و نکیر (دو فرشته سؤ ال قبر) حق است وَاَشْهَدُ اَنَّ النَّشْرَ حَقُّ وَالْبَعْثَ حَقُّ و گواهی دهم که زنده شدن پس از مرگ حق است و برانگیخته شده حق است وَاَنَّ الصِّراطَ حَقُّ وَالْمِرْصادَ حَقُّ وَالْمیزانَ حَقُّ و صراط حق است و مرصاد (کمینگاه) حق است و میزان حق است وَالْحَشْرَ حَقُّ وَالْحِسابَ حَقُّ و حشر (در قیامت) حق است و حساب حق است

السُلام عَلَیکَ تَقرَأُ و تُبَین «وقتی‌که می‌خواند و تبیین می‌کند قرآن را» امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند: هر کس از دوستان و شیعیان ما که بمیرد و قرآن را خوب بلد نباشد، در قبرش قرآن به او آموخته شود تا خداوند به سبب آن درجه‌اش را بالا برد؛ زیرا درجات بهشت به‌اندازه شمار آیات قرآن است. پس به قرآن‌خوان گفته شود: «اِقرَأْ و َارْقَ» بخوان و بالارو. اینکه می‌گویند صلاة معراج مؤمن است و ظاهر نماز این است که در نماز قرائت می‌کنی و باطن آن این است که اگر این قرائت، قرائت درستی باشد این نماز اِقرأ وَ ارقَ است یعنی قدم‌به‌قدم با خواندن نماز به سلوک و معراج می‌رسد به خاطر همین است که وقتی این مراحل را طی می‌کند کم‌کم به مقام تشهد می‌رسد؛ یعنی حقایق عالم را شهود می‌کند، وقتی‌که به تشهد رسید و به دیدار حقایق عالم رسید و نمازش نماز باطن است، خوانده و بالا می‌رود تا جایی که به دیدار رسیده حالا که به دیدار رسید؛ نوبت سلام کردن می‌شود.

استغفار یعنی اینکه بگوییم: خدایا تو از باب غفرانت با من برخورد کن؛ اما توبه برای وقتی است که کسی گناهی کند. استغفار فقط برای گناه نیست شامل همهٔ عبادات است. انسان حتی باید از عباداتش هم استغفار کند و وقتی انسان، انسان کامل را می‌بیند و ادراک می‌کند او را باآن‌همه حسنات و عصمت و پاکی و بدون هیچ کم و کاستی می‌بیند و می‌بیند که او در حین استغفار است حقیقت استغفار و صفت غفار بودن خدا برایش برملا می‌شود.

«وَلَایةُ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ حِصْنِی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی أَمِنَ مِنْ عَذَابِی» و «کَلِمَةُ لا إلهَ إلّا اللّهُ حِصنی فَمَن دَخَلَ حِصنی اَمِنَ مِن عَذابی بِشُروطِها وَ أنَا مِن شُروطِها»، از این دو روایت می‌فهمیم که حقیقت لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ همان ولایت است و کسی که به مقام و حقیقت ولایت دست پیدا نکند دارای نوعی شرک است که لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ را نفهمیده و خدای دیگری را گرفته است. بدون ولایت توحید به معنای کامل شکل نمی‌گیرد.

در مناجات شعبانیه آمده است که « اِلهی هَب لی کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلیکَ وَ اَنِر اَبصارَ قُلوبِنا بِضِیآءِ نَظَرِها اِلَیک؛ خدایا کمال جدایی از مخلوقات را، برای رسیدن کامل به خودت به من ارزانی کن» و تولد حضرت بقیه‌الله هم در شعبان است. شاید معنی‌اش این است که وقتی او را ببینی «کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلیکَ» بر تو صورت می‌گیرد و می‌شوی میثم تمار که وقتی علی را می‌دید دیگر هیچ‌چیز نداشت که ببیند و هر چه به او می‌گفتی فقط می‌گفت علی علی علی. پس داعی الی الله کسی می‌تواند باشد که خودش دارندهٔ آن صفت‌ها باشد.