بریده‌هایی از کتاب تاکسی سرویسی برای فاو؛ خاطرات خودنوشت محمد بلوری

برای اینکه در تاریکی شب همدیگر را گم نکنیم، پشت سر هم و مثل یک قافلهٔ شتر با طناب به هم وصل شده بودیم و آهسته و در پیِ هم می‌راندیم.

آن شب اروندرود شلوغ‌ترین شب عمرش را تجربه می‌کرد. تقریباً پنج ساعت قبل غواص‌ها به خط زده و با رشادتشان ساحل عراق را خالی از سکنه کرده و سرپل ایجاد کرده بودند.

برای آخرین بار دست گرم عباس را نوازش کردم و به‌آرامی آن را فشار دادم. کم‌کم نفس در سینه‌ام تنگ می‌شد. باید روی آب می‌رفتم.

یک فروند میگ ۲۹‌ بود که داشت از سمت شمال فاو به طرف ما می‌آمد. دوشکا را به سمتش گرفتم و دستم را گذاشتم روی ماشه. آن قدر پایین بود که احساس می‌کردم با خلبانش چشم در چشم شده‌ام. به حدی نزدیک شده بود که ماسک اکسیژن روی صورتش را هم می‌دیدم.

گرازها پوستی ضخیم داشتند. تیر کلاش به پوستشان کارگر نبود،