بریده‌هایی از کتاب پلنگ‌های کافکا

مأموریتم سلب مالکیت ثروتی است که بانکِ تو از حلقوم فقرا بیرون می‌کشد

مثل خرده‌بورژواها لباس می‌پوشید اما دل و عقلش طرف‌دار طبقه‌ی کارگر بود.

قوی به خاطر منافعش ضعیف را زیر پا له می‌کند، استثمارش می‌کند و همان اندکی را هم که برایش باقی مانده، از چنگش بیرون می‌کشد. عقل به او حکم می‌کرد تا وضع را خراب‌تر از اینی که هست نکند.

من روشنفکر نیستم، آدم ساده‌ای‌ام، یک یهودی کوچولوی دهاتی که به انقلاب همچون امکانی برای تغییر زندگی خودش و شرایط زندگی مردمش اعتقاد دارد. آیا من حق ندارم متنی بخوانم که چیزی به من بدهد و پیام‌های مترقیانه‌ای به من برساند؟

ای کاش می‌شد همان‌جور که مثلاً آدم یک جلیقه اندازه می‌گیرد و می‌بُرد، زندگی‌اش را اندازه بگیرد و بِبُرد.

کافکا از محبوبیت چندانی نزد کمونیست‌ها برخوردار نیست. آن‌ها طرف‌دار ادبیات متعهد بودند، ادبیاتی که باید در خدمت امر تبلیغ و ترویج انقلاب باشد. امری که در مورد آثار کافکا به‌هیچ‌وجه صدق نمی‌کرد.

قوی به خاطر منافعش ضعیف را زیر پا له می‌کند،

فقط آن کسی جامعه را تغییر می‌دهد که ناراضی باشد، که مسائل را تغییرناپذیر نداند، که هیچ‌وقت واقعاً احساس سرخوشی نکند.

احساس می‌کرد عیسی‌مسیح در جبهه‌ی اوست؛ «می‌توانی روی من حساب کنی راتینهو. من هم مثل تو یک انقلابی‌ام. جانم را برای انقلاب داده‌ام. منتها کسی حرفم را نفهمید. حالا برای من معابد عظیم‌الجثه می‌سازند. من اما نمی‌خواهم توی معابد باشم، بل می‌خواهم در خیابان‌ها، مزارع و کارخانه‌ها باشم، پیش توده‌ها

هیچ جانوری به درندگی سرمایه‌ای نیست که با انعطاف‌پذیری یک حیوان درنده‌ی دیگر همواره و همه‌جا آماده‌ی حمله‌ بردن است.