بریده‌هایی از کتاب پارادوکس انتخاب؛ آنگاه که آزادی انتخاب اضطراب می‌آورد

قرارگیری در وضعیت سبک‌وسنگین کردن گزینه‌ها برای تصمیم‌گیری باعث می‌شود تا مردم ناشاد و مردد گردند.

بر طبق مفروضات اقتصادی استاندارد، تنها هزینه‌های فرصتی که باید در یک تصمیم‌گیری دخالت داده شوند آنهایی هستند که با جایگزین بهتر بعدی مرتبط هستند؛

بنابراین تحت برخی شرایط، خواستن و دوست داشتن می‌تواند جدا از هم عمل کند، درست همان‌طوری که اغلب میان اولویت‌های مورد انتظار ما و آنچه برمی‌گزینیم جدایی می‌افتد.

انتخاب‌ها در زندگی بسیار زیاد هستند -بدون هیچ نگرانی درباره بار اضافی ناشی از این انتخاب‌ها و نبود قیدوبند در انتخاب - که همه باعث می‌شوند به‌جای پذیرش یک هویت، مجبور به ایجاد یک هویت باشیم.

انتخاب اینکه چه زمانی یک انتخاب‌کننده باشیم باید مهم‌ترین انتخابی باشد که لازم است در قبال آن تصمیم‌گیری کنیم.

صدها مطالعه دیگر جای شکی باقی نگذاشتند که ما می‌توانیم عدم داشتن کنترل را بیاموزیم و پس‌ازآنکه این را آموختیم، عواقب آن می‌تواند وحشتناک باشد.

تفاوت‌های اساسی میان فرهنگ‌ها در ایجاد فرصت‌های مصرف برای مردمانشان تاثیر بسیار کمی بر میزان رضایت مردم از زندگی‌شان دارد.

هیرش بیان کرد که هر چه جامعه‌ای ثروتمندتر باشد و هر چه نیازهای مادی پایه‌ای بیشتر ارضا شوند، افراد بیشتری درباره کالاهایی که ذاتا کمیاب هستند حساس خواهند شد و اگر شما به رقابت جهت دستیابی به کالاهای کمیاب می‌پردازید، «به‌اندازه کافی خوب» هرگز به‌اندازه کافی خوب نخواهد بود؛ تنها بهترین -صرفا بیشینه‌سازی- شما را به مقصود خواهد رساند.

آنچه درباره رضایت‌مندی یا اولویت‌های تجربه‌شده در دنیای واقعی مهم است این است که آنها عینی هستند و نه ذهنی. اگر ما از بهترین نتایج ذهنی خود احساس ناکامی کنیم، این نتایج هیچ ارزشی نخواهند داشت.

شکل این منحنی با آنچه اقتصاددان‌ها از آن به‌عنوان «قانون کاهش مطلوبیت نهایی» صحبت کرده‌اند مطابقت دارد. هرچه ثروتمند ثروتمندتر می‌شود، از میزان واحدهای رضایت‌بخش او کاهش می‌یابد.

کانیمن و تورسکی چنین ابراز کرده‌اند که طبق یافته‌های آنها مردم وزنی غیرضروری به برخی اطلاعات در برابر بعضی اطلاعات دیگر می‌دهند و این عدم تناسب در وزن دهی به اطلاعات را دسترسی مکاشفه‌ای می‌نامند.

افراد موارد آشناتر را با دیدگاهی مثبت‌تر نسبت به موارد ناآشنا رتبه‌بندی خواهند کرد. افرادی که قطعات موسیقی را رتبه‌بندی می‌کنند نمی‌دانند که یک قطعه موسیقی را بیشتر از قطعه موسیقی دیگر دوست دارند چون برای آنها آشناتر است. بااین‌حال وقتی‌که محصولات اساسا برابر شوند، مردم محصولی را انتخاب می‌کنند که آشناتر است؛ حتی اگر آشنایی آنها با محصول صرفا از روی تبلیغات باشد.

افرادی که هفته‌ای یک‌بار به خرید اغذیه منزل می‌پردازند نیز در معرض چنین پیش‌بینی اشتباهی قرار می‌گیرند. آنها به‌جای خریدن چند بسته از محصول X یا Y که موردعلاقه آنها است، انواع مختلفی از X ها و Y ها را می‌خرند و نمی‌توانند پیش‌بینی کنند که وقتی زمان مصرف کردن X یا Y می‌رسد، آنها تقریبا به‌طور یقین آن محصول موردعلاقه خود را ترجیح خواهند داد.

این چیز خوبی است. بار انتخاب تعمدی و آگاهانه هر فعالیتی برای ما بسیار سنگین خواهد بود. انتقال انتخاب در زندگی مدرن ما بدین‌صورت است که انتخاب در بسیاری از جنبه‌های زندگی از حالت ضمنی و به لحاظ روان‌شناختی غیرواقعی به حالت صریح و به لحاظ روان‌شناختی واقعی تبدیل‌شده است؛

ما اگر برخی قیدهای زندگی در قبال آزادی انتخاب را به‌جای مخالفت کردن با آنها قبول کنیم، حس بهتری خواهیم داشت. چنانچه از بهترین دست‌برداریم و به بهتر قناعت کنیم، حس بهتری خواهیم داشت (آیا تابه‌حال شنیده‌اید که خانواده‌ای بگوید: من صرفا آنچه خوب است را برای کودکانم می‌خواهم؟) اگر ما انتظارات خود از نتایج تصمیماتمان را کاهش دهیم، حس بهتری خواهیم داشت. اگر تصمیمات ما برگشت‌ناپذیر می‌بودند، حس بهتری می‌داشتیم. اگر ما به آنچه اطرافیان ما انجام می‌دهند کمتر توجه نشان دهیم، شادتر خواهیم بود.

به‌جای این، من اعتقاد دارم که بیشترین آزادی ما از طریق یادگیری نحوه انتخاب خوب درباره مسائل مهم به دست می‌آید و همین‌طور خالی کردن شانه‌های خود از بار نگرانی‌های بیش‌ازحد درباره مسائلی که ارزشی ندارند.

امروزه، موسسه مدرن تحصیلات تکمیلی «کالاهای» متنوعی را عرضه می‌کند و به شما امکان داده و حتی شما را تشویق می‌کند به‌عنوان «مشتری» به دنبال آنچه علاقه دارید شروع به خرید از آنها کنید. مشتریان این موسسه‌ها ازلحاظ سفارش هر دانشی که دوست دارند آزاد هستند و هر آنچه مشتریان بخواهند توسط دانشگاه‌ها عرضه می‌شود. در برخی موسسات با اعتبار بیشتر، این دید «خریدار» به‌حداعلای خود رسیده است. در چند هفته ابتدایی کلاس‌ها، دانشجویان از هر کالایی چیزی را به‌عنوان نمونه برمی‌گزیند. آنها به یک کلاس رفته و ده دقیقه را صرف می‌کنند تا با آنچه یک استاد ارائه می‌کند آشنا شوند و بعد حتی گاهی در میان کلام استاد، کلاس را ترک می‌کنند و کلاس دیگری را امتحان می‌کنند.