بریده‌هایی از کتاب نفر بعدی که در بهشت ملاقات می کنید

. عشق، انتقام نیست. نمی‌توان آن را مثل سنگ پرتاب کرد؛ و تو نمی‌توانی آن را خلق کنی تا مشکلاتت را حل کند. اجبار در عشق، مثل این است که گلی را بچینی و بعد اصرار کنی که رشد کند.»

در زندگی‌تان، بعضی لمس‌ها هویت دارند؛ بعضی لمس‌ها چنان یادگاری بر جای می‌گذارند که دیگر با چشمان بسته هم می‌شناسی‌شان

«چرا تو...» «تنهایی آنی. من اینجا هستم تا این را برایت توضیح بدهم. تو زجر کشیدی. تو خودت را به خاطر آن شکنجه دادی. اما هیچ‌وقت نتوانستی درکش کنی.» آنی با تشر گفت: «چه چیز تنهایی را باید درک کنم؟ تنهایی وحشتناک است.» «همیشه اینطور نیست. فکر می‌کنی، اگر آنقدر احساس تنهایی نمی‌کردی، در آن پناهگاه باز هم من را انتخاب می‌کردی؟ یا اولین روز قلاده‌ام را باز می‌کردی تا غذا بخورم؟ تنهایی تو به من خانه داد؛ و خوشحالی. «یادت هست که در مورد دلسوزی چه گفتم؟ این دو طرفه است. من آسیب‌دیده بودم. متفاوت بودم؛ و تو...»

بهشت پاسخ تمام سوال‌های زمینی‌اش را در خود خواهد داشت؛

عشق زمانی پیش می‌آید که که کمتر از همیشه انتظارش را داریم. عشق زمانی پیش می‌آید که بیشتر از همیشه بدان نیاز داریم. عشق زمانی پیش می‌آید که پذیرای آن هستید یا دیگر نمی‌توانید انکارش کنید

«چون ما زخم‌هایمان را بیشتر از التیام‌ها، می‌پذیریم. همهٔ ما روزی که آسیب دیدهایم را دقیق به خاطر داریم، اما چه کسی روزی که زخم‌هایش دیگر کمرنگ شده بودند را به یاد دارد؟»

«رازها. ما فکر می‌کنیم با نگه داشتن‌شان، اوضاع را کنترل می‌کنیم اما تمام وقت، این آنها هستند که افسار ما را در دست می‌گیرند.»

عشق، انتقام نیست. نمی‌توان آن را مثل سنگ پرتاب کرد؛ و تو نمی‌توانی آن را خلق کنی تا مشکلاتت را حل کند. اجبار در عشق، مثل این است که گلی را بچینی و بعد اصرار کنی که رشد کند.»

«خنده‌دار است. آدم همیشه در مورد خاکسپاری‌اش کنجکاو است. این که چقدر بزرگ برگزار می‌شود؟ چه کسانی می‌آید. اما در پایان، همهٔ این‌ها بی‌معنا است. وقتی بمیری می‌فهمی که مراسم خاکسپاری برای دیگران است، نه تو.»

شاید اگر زمان بیش‌تری داشتند، دیوار بین‌شان خراب می‌شد. اما دنیا طبق زمانبندی ما پیش نمی‌رود.

اما خاموش کردن یک خاطره به معنای رهایی از آن نیست

ما خودمان را به شکلی که دوست داریم به بقیه بقبولانیم در می‌آوریم، نقاب به چهره می‌زنیم و حقیقت را پنهان می‌کنیم. این‌گونه عشق نزدیک‌ترین اعضای خانوادهمان را می‌خریم و با این‌حال، گاهی اوقات از آنها اجتناب می‌کنیم.

اولین عشق‌ها همیشه در قلب می‌مانند

کودکان در ابتدا به والدینشان نیاز دارند. با گذر زمان، آنها را پس می‌زنند. در نهایت، به آنها تبدیل می‌شوند.

در هیاهوی یک فاجعهٔ بزرگ، کوچکترین اعتقاد می‌تواند باعث رستگاری تو شود

شاید با خودتان بگویید که برای مردن "زیادی جوان" بوده. اما زیادی جوان بودن در یک زندگی چه معنایی دارد؟

کودکان در ابتدا به والدینشان نیاز دارند. با گذر زمان، آنها را پس می‌زنند. در نهایت، به آنها تبدیل می‌شوند.

«مردم تأسف می‌خوردند که اگر عزیزانشان پنجاه سال بعد به دنیا می‌آمدند، شاید از چیزی که باعث مرگشان شده بود، نجات می‌یافتند. اما شاید چیزی که آنها را کشته بود باعث شده بود کسی به دنبال یافتن درمان آن بیفتد.

«آنی یک چیزی به من بگو. آیا دنیا با تولد تو آغاز شده؟» «البته که نه.» «درست است. نه تولد تو. نه من. با این‌حال ما انسان‌ها زمانی که روی زمین در اختیار "ما" قرار گرفته را خیلی بزرگ می‌کنیم. آن را اندازه می‌گیریم، مقایسه می‌کنیم و روی سنگ قبرهایمان می‌نویسیم. ما فراموش می‌کنیم که زمانِ "ما" به زمان دیگران متصل است. ما همه از یکجا بر آمده‌ایم. همه‌مان به یکجا باز می‌گردیم. این‌گونه است که یک کائناتِ یکپارچه با عقل جور در می‌آید.»

سمیر گفت: «هر چیزی به وقت خودش. اما پنج نفری که ابتدا در بهشت ملاقات می‌کنی به یک دلیل انتخاب شده‌اند. آنها به هر نحوی، در زمین روی تو اثر گذاشته‌اند. شاید می‌شناختی‌شان. شاید هم نه.»