بریده‌هایی از کتاب هر اتفاقی دلیلی دارد

"هیچ‌گاه از رؤیاهایت دست نکش! فقط به کوبیدن ادامه بده، این در به‌زودی باز خواهد شد! مثبت بیندیش! پیشرفت شخصی تضمین‌شده است!"

"در زیر آسمان برای هرچیز فصلی است و برای هر مقصود، زمانی."

نخست فرمانروایی خداوند را بطلب و سپس این‌ها همه بر تو افزون خواهند شد.

رنج من گویی رنج دیگران را برایم آشکار می‌ساخت؛ جهانی از کسانی که همچون من، براثر برخورد ترکش‌ها سکندری می‌خورند. کدام ترکش‌ها؟ ترکش‌های رؤیاهایی که فکر می‌کردند استحقاقش را دارند و نقشه‌هایی که نمی‌دانستند در سر دارند.

دست از گلایه بردار و جهان را آن‌گونه که هست، بپذیر.

"این برای من آرامش‌بخشه که باور کنم جهان تصادفیه؛ چون در این صورت خدایی که باورش دارم، دیگه بی‌رحم نیس."

"هیچ‌گاه از رؤیاهایت دست نکش! فقط به کوبیدن ادامه بده، این در به‌زودی باز خواهد شد! مثبت بیندیش! پیشرفت شخصی تضمین‌شده است!"

"در زیر آسمان برای هرچیز فصلی است و برای هر مقصود، زمانی."

هربار که پیشوای ما که با او سفر می‌کردیم، دربارهٔ نبوت حرف می‌زد و با لحنی توطئه‌پندارانه به جماعت ما می‌گفت در سال ۲۰۲۵ مسیح به زمین برمی‌گردد تا شر را نابود کند و خیر را پاداش دهد،‌ بورلی آن‌را با دقتی دردناک با زندگی خود تطبیق می‌داد. او آن‌قدر زنده نمی‌ماند تا خرابی و دوباره ساخته‌شدن جهان را ببیند.

دنیایی می‌خواهم که در آن، نیازی به غددشناسی اطفال، یونیسف، بودجهٔ نظامی یا سیل خودکشی در طبقه‌های بالای آسمان‌خراش‌ها نباشد.

ما عاشق خدایی شده‌ایم که فرزندش را در حال مرگ رها می‌کند؛ فرزندی که برای جانش التماس می‌کند،‌ اما چون می‌بیند سودی ندارد، آن‌را به قاتلانش تسلیم می‌کند. انگار او می‌توانسته آن روز تمام آن‌ها را نجات بدهد؛ اما در چنین روزی به تکه‌چوبی که به آن میخ شده است، آویزان می‌ماند.

هفتهٔ پیش به مادرشوهرم فحش دادم؛ چون خیال می‌کردم دربارهٔ چین‌وچروک‌ها و اندام‌های آویزان‌شدهٔ تنش غرولند می‌کند. صاف گفتم: "به‌نظرم سال‌خوردگی یه موهبت کوفتی‌یه."

جهان با اتفاقاتی فوق‌العاده و وحشتناک، و زیبا و غم‌انگیز در هم آمیخته است؛ اما من نمی‌توانم با این شیوه کنار بیایم. فقط باور پیدا کرده‌ام که این تضادها یکدیگر را خنثی نمی‌کنند.

بسیاری از مسیحیان دوست دارند به من یادآوری کند بهشت خانهٔ حقیقیِ من است و دلم می‌خواهد از آن‌ها بپرسم آیا دل‌شان می‌خواهد آن‌ها اول به خانهٔ حقیقی‌شان بروند.

زنی که ایمان را در پای دانش فدا کرده بود، می‌نویسد: "این برای من آرامش‌بخشه که باور کنم جهان تصادفیه؛ چون در این صورت خدایی که باورش دارم، دیگه بی‌رحم نیس." این برای بسیاری از افراد که در میان وقایع ناگوار زندگی‌شان می‌گردند و شاهدی بر وجود خدا نمی‌یابند، نتیجه‌گیری دردناکی است. گویا جهان نیز پر از پدران و مادرانی است که برای زندگی فرزندان‌شان التماس می‌کنند و چیزی جز سکوت نمی‌شنوند، و ازآن‌پس، هر مراسم کلیسایی که می‌گوید خداوند خوب است، در گوش آن‌ها بدآوا خواهد بود. پدری که تمام فرزندانش از بیماری تلف شده‌اند، می‌گوید تنها یک نتیجه‌گیری منطقی وجود دارد: کسی گوش نمی‌دهد.

برای مؤمنان در کیش رفاه، تسلیم همچون شکست است. آن‌ها کتاب‌هایی با عناوینی همچون با آن معامله کنید! می‌نویسند تا به خوانندگان یادآوری کنند هیچ‌چیز آن‌قدر سخت نیست که خداوند توان دستیابی به آن‌را نداشته باشد و شما، از مرد و زن، بهتر است شروع به گشودن راه کنید. هیچ عقب‌نشینی‌ای در کار نیست؛ فقط باید برنامه بریزید. هیچ محاکمه‌ای در میان نیست؛ فقط آزمون‌های شخصیت وجود دارند. تراژدی‌ها صرفاً فرصت‌هایی برای تصاحب معجزاتی بزرگ‌تر و بهترند.

وقتی می‌خواهید صندوق نامه‌های‌تان را باز کنید، می‌بینید پر است از دستمال‌های معنوی برای قراردادن روی بخش‌های صدمه‌دیدهٔ بدن‌تان، روغن سبز برای مالیدن روی پیشانی‌تان، سکه‌های تقلبی طلا برای قراردادن در کفش‌های‌تان و بسیاری چیزهای دیگر برای قراردادن زیر بالش‌تان. کیش رفاه ایمانی است که قرار است افراد لمسش کنند و در دست نگهش دارند.

فقط جادو،‌ فقط معجزه می‌توانست قلب دوستش را به‌کار بیندازد. همان‌طور که ساعت‌ها صرف نیایش می‌شد، عشق آتشین آن‌ها به خشمی علیه خداوندی بدل می‌شد که او را سرد رها کرده است. آیا مسیح ایلعازر را از قبر بیرون نکشیده بود؟ آیا خداوند نمی‌توانست همین کار را با بدن سرد پسری محبوب انجام دهد؟

قوانین معنوی راه‌حلی شیک برای مشکل بی‌عدالتی ارائه می‌دهند. آن‌ها جهانی نیوتنی می‌سازند که در آن به‌نظر می‌رسد آشفتگی جهان را می‌توان به علت و معلولی ساده فروکاست. داستان زندگی مردمان ممکن است بر این اساس شکل بگیرد که آیا از این قوانین پیروی می‌کنند یا نه. در این جهان چیزی به‌عنوان درد ناسزاوارانه وجود ندارد.

فقط یادتان باشد اگر سرطان، طلاق و تراژدی‌ها شما را نکشند، انسان‌های خوش‌قلب خواهند کشت. این جمله که "ولی منظورشان خوب بود..." را نشانه‌ای برای جیغ‌کشیدن و فرارکردن از اتاق بدانید، یا تقاضای هدیه کنید.