بریده‌هایی از کتاب هر اتفاقی دلیلی دارد

"نمی‌تونی گذشته رو تغییر بدی، اما می‌تونی آینده رو تغییر بدی!

درد را کوچک جلوه نده.

دست از گلایه بردار و جهان را آن‌گونه که هست، بپذیر.

در جهانی معنوی که درمان، حقی الهی است، بیماریْ نشانه‌ای از گناهی اعتراف‌نشده است، نشانی از فقدان بخشش، بی‌ایمانی، رویکردهایی ناسنجیده و کلماتی بی‌احتیاط. مؤمنی که رنج می‌کشد، معمایی است که باید حل شود. چه‌چیز باعث این اتفاق شده است؟‌

"هر اتفاقی دلیلی داره" یا "خدا داره داستان بهتری می‌نویسه".

"بهتر می‌شه. قول می‌دم."

"اما به‌نظرت منَ‌م وقتی بمیرم، همه‌چی رو از زاویهٔ دید خدا می‌بینم؟"

سنت آگوستین نامش را "حلاوت" گذاشته بود. توماس آکویناس به آن چیزی عرفانی همچون "نور نبوی" می‌گفت

جهان جای رنج‌کشیدن است؛ باغی پر از علف که باید به بهترین نحو به آن رسیدگی کنیم.

هروقت ازهم‌پاشیده بوده‌ام، او تکه‌ها را دوباره کنار هم چیده است. می‌دانم که می‌خواهد دستش را از پشت تلفن دراز کند و مرا به حباب خودمان بکشد؛ جایی که یکی از ما گریه می‌کرد و دیگری با محبتی بی‌امان مشکل را شناسایی می‌کرد.

زندگیِ خوب زندگی ساده است

صبح زیبای دیگری رسیده و وقت جیرجیر آسیاب قهوه و درست‌کردن تست فرانسوی برای اوست. می‌میرم، بله؛ اما امروز نه.

سبُک زندگی کنید. آزاد زندگی کنید. بدون همیشه‌هایی که هیچ‌وقت نمی‌آیند، زندگی کنید. این بهترین امیدهایم برای شماست که بالاخره کمک می‌کند پیش بروید. نمی‌دانم چگونه بمیرم؛ اما می‌دانم چگونه این سوگ خردکننده را به امید بدل کنم، امیدی برای آن‌ها. چندان شبیه خداحافظی نیست.

در منطق اطمینان مطلق، بی‌رحمی مبتذلی وجود دارد.

من همه‌جوره شاد بوده‌ام؛ اما مثبت‌بودن تبدیل شده است به نوعی بار

نمی‌توانم دنیایی را تصور کنم که به آن‌ها تعلق ندارم؛ جایی که من صرفاً از دست رفته‌ام.

به پدرم می‌گویم: "می‌بینی؟ من یه آدم عادی نیستم." او به‌آرامی و درحالی‌که دست دراز می‌کند تا مرا به‌سوی خودش بکشد، می‌گوید: "نه، تو یه ابرقهرمانی؛ اما کاش لازم نبود باشی."

وقتی کسی در حال غرق‌شدن است، تنها کاری که بدتر از کمک‌نکردن است، دلیل‌آوردن برای غرق‌شدن اوست.

دست از گلایه بردار و جهان را آن‌گونه که هست، بپذیر.

وقتی کسی در حال غرق‌شدن است، تنها کاری که بدتر از کمک‌نکردن است، دلیل‌آوردن برای غرق‌شدن اوست.