بریده‌هایی از کتاب هر اتفاقی دلیلی دارد

تصمیم‌ها گرفته شده‌اند. تصمیم‌ها از هم پاشیده‌اند. شادی‌های جدید و تراژدی‌های جدید در جای خود سبز می‌شوند و هیچ نیرویی، چه الهی و چه انسانی، این زندگی را برنامه‌ریزی نخواهد کرد؛ این زندگی را که بیش از آن‌چه در تصورم بود، دردناک بود، و بیش از آن‌چه در تصورم بود، زیبا بود. به خودم می‌گویم: "درسته، رازش همینه. یه‌راس نرو سراغ آخرش"

هیچ‌چیز کلی به‌نام "زندگی" وجود ندارد. هر روز مجموعه‌ای است از جزئیات بی‌اهمیت: صمیمیت‌های کوچک، جوک‌ها، به دردسر افتادن‌ها و ادراک‌ها.

وقتی نگران بودی که به پایان راه رسیده‌ای، آیا تنها بودی؟

خداناباورها نیز از من می‌خواهند همهٔ جست‌وجوهایم در پی معنا را فوراً کنار بگذارم. با این درخواست، آن‌ها هم به همان میزان مبتذل به‌نظر می‌رسند. فرد دیگری می‌نویسد ایمان من، مرا در بند خدایی ناآزمودنی اسیر کرده است. باید دست از حدس‌زدن بردارم: این دلایل مضحک الهی‌گونه؛ باید بفهمم ما در جهانی خنثی زندگی می‌کنیم. اما پیامِ هر دو یکسان است: دست از گلایه بردار و جهان را آن‌گونه که هست، بپذیر.

"هیچ‌گاه از رؤیاهایت دست نکش! فقط به کوبیدن ادامه بده، این در به‌زودی باز خواهد شد! مثبت بیندیش! پیشرفت شخصی تضمین‌شده است!" تمام صنعت خطابه‌های روحیه‌بخش بر این فرض بنا شده است که شما می‌توانید چیزی را که می‌خواهید، به‌دست آورید. شما می‌توانید همان چیزی باشید که می‌خواهید. فقط دست‌به‌کار شوید.

"نه، تو یه ابرقهرمانی؛ اما کاش لازم نبود باشی."

خدمات پستی ایالات متحده از یکی از واعظان رفاه می‌خواهد از ادعای قدرت احیای مردگان دست بکشد. خانواده‌های بی‌نوا مسیر نامه‌رسانی به دفتر او را با تابوت‌ها مسدود کرده بودند.

زندگی ناپایدار است؛ چراکه زندگی است. اما من استوارم.

اما به‌هرحال می‌داند که خداوند آن‌جا بوده است؛ چراکه می‌توانسته احساس آرامش کند، آرامشی توضیح‌ندادنی. این او را تا ابد تغییر داده است. شانه‌ای بالا می‌اندازد و نامه را به‌پایان می‌برد: "هیچ نظری ندارم که چجوری این اتفاق افتاد؛ اما آرزو می‌کنم تو مسیری که داری پیش می‌ری، برا تو هم همون اتفاق بیفته."

ساعت‌ها پس از آن نتیجه‌گیری، بالاخره بچه را از بدنم بیرون کشیدند و در آغوشم قرار دادند. به‌عنوان کسی که هیچ‌وقت احساسات پرسوزوگدازی دربارهٔ بچه‌ها نداشته، باید بگویم که این عجیب‌ترین احساسی بود که تاکنون داشته‌ام. انگار چیزی دکمهٔ ری‌استارت را زده و زندگی من تازه آغاز شده است. باید مجدداً برای خودم درخواست شناسنامه می‌دادم.

"ما می‌دانیم برای آنان که خدا را دوست دارند، همه‌چیز به‌صلاح رقم می‌خورَد." (رومیان ۸: ۲

زندگیِ خوب زندگی ساده است

زندگیِ خوب زندگی ساده است

زندگیِ خوب زندگی ساده است

شاخه‌ای از مسیحیت وجود دارد که وعدهٔ برطرف‌کردن مصیبت‌ها را می‌دهد.

اما خداوند برنامه‌ای ارزشمند برای من داشت که در آن، هر عقب‌ماندنی هم گامی به جلو بود.

سبُک زندگی کنید. آزاد زندگی کنید. بدون همیشه‌هایی که هیچ‌وقت نمی‌آیند، زندگی کنید. این بهترین امیدهایم برای شماست که بالاخره کمک می‌کند پیش بروید. نمی‌دانم چگونه بمیرم؛ اما می‌دانم چگونه این سوگ خردکننده را به امید بدل کنم، امیدی برای آن‌ها. چندان شبیه خداحافظی نیست.

تصمیم‌ها گرفته شده‌اند. تصمیم‌ها از هم پاشیده‌اند. شادی‌های جدید و تراژدی‌های جدید در جای خود سبز می‌شوند و هیچ نیرویی، چه الهی و چه انسانی، این زندگی را برنامه‌ریزی نخواهد کرد؛ این زندگی را که بیش از آن‌چه در تصورم بود، دردناک بود، و بیش از آن‌چه در تصورم بود، زیبا بود. به خودم می‌گویم: "درسته، رازش همینه. یه‌راس نرو سراغ آخرش"

وقتی نگران بودی که به پایان راه رسیده‌ای، آیا تنها بودی؟

"این برای من آرامش‌بخشه که باور کنم جهان تصادفیه؛ چون در این صورت خدایی که باورش دارم، دیگه بی‌رحم نیس."