بریده‌هایی از کتاب کژرفتاری؛ داستان شکل‌گیری اقتصاد رفتاری

قیمت بازاری نخواهیم بود. در اینجا درستیِ فرضیهٔ بازار کارا،

یک‌بار از یک مسافرخانهٔ نزدیک پیست اسکی پرسیدم چرا در طول هفتهٔ تعطیلات کریسمس قیمت‌ها را افزایش نمی‌دهد؛ دورانی که تقاضا به شدت بالاست و باید اتاق را از یک سال پیشتر رزرو کرد. اول که اصلا سؤالم را متوجه نشد. هیچ‌کس زمانی‌که قیمت‌هایش در بالاترین مقدار نسبت به روزهای دیگر قرار داشت، از او نپرسیده بود که چرا قیمت‌ها این‌قدر پایین است. اما وقتی توضیح دادم که اقتصاددانم، متوجهِ موضوع شد و به‌سرعت پاسخ داد: «اگر بخواهی مردم را در کریسمس سرکیسه کنی، در ماه مارس پیش تو نخواهند آمد.» این توصیه‌ای خوب برای هر کسب‌وکاری است که می‌خواهد مشتریانی وفادار داشته باشد.

قبل از اینکه شروع به خواندن این کتاب کنید، به یاد داشته باشید که کتاب پیشِ رویتان توسط آدمی نوشته شده که تنبلی‌اش از سوی مراجع رسمی تایید شده است. اما بر اساس گفته‌های دنی نکتهٔ مثبت قضیه اینجاست که من فقط به چیزهایی می‌پردازم که حداقل برای خودم جالب باشد.

قانونی که باید به یاد داشت این است که افرادی که با ضررهای بزرگ تهدید می‌شوند و شانس خارج شدن از ضرر را دارند، حتی اگر در حالت عادی ریسک‌گریز باشند، به شکل غیرِمعمولی به ریسک‌پذیری تمایل پیدا می‌کنند.

افراد زندگی را برحسبِ تغییرات تفسیر می‌کنند نه سطوح. این تغییرات می‌تواند شامل تغییر از وضعیت فعلی یا تغییر نسبت به شرایط انتظاری باشد، اما به‌هرحال این تغییرات هستند که ما را خوشحال یا غمگین می‌کنند.

اقتصاد رفتاری همان علم اقتصاد است که برخی مفاهیم از روان‌شناسی و سایر علوم اجتماعی به آن تزریق شده است.

اقتصاد رفتاری همان علم اقتصاد است که برخی مفاهیم از روان‌شناسی و سایر علوم اجتماعی به آن تزریق شده است.

افراد برای آنچه بخشی از داشته‌شان است ارزش بیشتری قائلند تا چیزهایی که می‌توانست بخشی از داشته‌شان باشد.

تغییر نظر افراد دربارهٔ صبحانه‌ای که می‌خواهند بخورند دشوار است، چه رسد به تغییر نظرشان دربارهٔ آنچه تمام عمرشان را صرفش کرده‌اند.

پیش‌فرض بنیادی نظریهٔ اقتصاد این است که افراد برای انتخاب بهینه‌سازی می‌کنند. یک خانواده از بین تمام کالاها و خدماتی که می‌تواند بخرد، بهترین موردی را که با بودجه‌اش سازگار است انتخاب می‌کند. علاوه‌براین فرض می‌شود که انسان‌های اقتصادی در هنگام انتخاب، هیچگاه دچار سوگیری در تصمیم‌گیری نمی‌شوند. این یعنی انتخاب انسان‌های اقتصادی بر اساس چیزی انجام می‌شود که اقتصاددانان آن را «انتظارات عقلایی» می‌نامند.