بریده‌هایی از کتاب قلمرو وحشت

خوشبختی وقتی به انسان روی می‌آورد که در پی آن نباشد.

باید از این اتفاق به فکر می‌افتاد و به این نتیجهٔ منطقی می‌رسید که خوشبختی وقتی به انسان روی می‌آورد که در پی آن نباشد. اما اگر به جست‌وجویش بپردازد هرگز به دستش نخواهد آورد.

ما به تغییر نیاز داریم. با یک مسافرت به اروپا چه‌طوری؟

«چون از جانب پروردگار مقدر شده است تمام جان‌داران روح داشته باشند و با کمک آن نیروهای معنوی را کسب کنند، روح نیز توانایی‌های جسم را دارد، حتا وقتی از آن خارج شده و به عنوان پدیده‌ای مجزا زندگی می‌کند. به همین دلیل خشونتی سبعانه از شبح و روحِ خبیث مُرده دیده می‌شود. همچنین نقل شده که بشر در این مسئله تنها نیست، بلکه درندگان نیز القای شیطانی مشابهی دارند و...»

خوشبختی وقتی به انسان روی می‌آورد که در پی آن نباشد.

این رویداد همان جایی که آغاز می‌شود، پایان می‌یابد... در تاریکی و تردید.

بروز بعضی احساسات برای زمان کریسمس مناسب نیستند، اما شوخ‌طبعی همچون مرگ در هر زمانی مناسب است.

زمانی که وحشت و بی‌خردی باهم پیمان می‌بندند، اثر آن دو هولناک خواهد بود.

آه، دوست عزیز، تو در مقام کسی که اعمالش با عقل و منطق قابل‌توجیه است، نمی‌توانی بهشت احمقانه‌ای را که در آن به سر می‌بردم، درک کنی.

وقتی فرد شجاعی شکست می‌خورد، چاره‌ای جز اطاعت ندارد.

برای همه آرامشی را می‌خواهم که هیچ‌گاه نداشته‌ام.

مردی که پس از ازدواج بفهمد همسرش یونانی نمی‌داند، چاره‌ای جز طلاق ندارد.

هیچ انسان باخرد و فهمیده‌ای آن را رد نمی‌کند که چشمان افعی چنان جاذبه‌ای دارد که هر کس در دام آن‌ها بیفتد، علی‌رغم میل خویش به سوی افعی کشیده می‌شود تا مذبوحانه با نیش وی هلاک شود.

خوشبختی وقتی به انسان روی می‌آورد که در پی آن نباشد.

هدف بیرس همچون دیگر نوشته‌هایش به ریشخند گرفتن فریب و ریا در قالب طنزی اجتماعی است.

بیرس در هفتاد و یک‌سالگی به مکزیک پانچو ویا رفت و آن‌جا ناپدید شد؛ سرانجامِ دردناکی که با توجه به زندگی پُرفرازونشیبش طبیعی به نظر می‌رسید.

فریبندگی هنر در آن چیزی نهفته است که قابل‌تعریف نیست.

ما چنان به عملکرد قوانین طبیعی آشنا اعتماد می‌کنیم که هر تعلیق ظاهری آن‌ها تهدیدی برای سلامتی‌مان به حساب می‌آید؛ هشداری دربارهٔ فاجعه‌ای غیرقابل‌تصور.

من این دختر را می‌شناسم. او را دیده‌ام؛ همان‌طور که بسیاری دیده‌اند. پس بدان نام او که اجازهٔ پرسیدنش را به تو نداد، خوشبختی است. تو به او راست گفتی که هوس‌باز و بی‌ثبات است، چون شرایطی را برای انسان به وجود می‌آورد که از عهدهٔ آن برنمی‌آید و مجازاتِ سهل‌انگاری جدایی است.

او اگر شعورش همچون شعور گوسفندانش نمی‌بود، باید از این اتفاق به فکر می‌افتاد و به این نتیجهٔ منطقی می‌رسید که خوشبختی وقتی به انسان روی می‌آورد که در پی آن نباشد.