بریده‌هایی از کتاب عکسی از هیچ (مجموعه شعر)

هنوز صدای کودکی‌های‌مان می‌آید صدای تفنگ‌های چوبی قطارهای خیالی

گلوله همیشه دو نفر را می‌کُشد

برای کسی که باید تنها بماند اتاقی با پرده‌های کشیده صدای آهستهٔ باران و چند کتابِ دست‌نخورده کافی‌ست خانه‌های کوچک هیچ رازی را در خود پنهان نمی‌کنند

زندگی حرف دیگری دارد حرفی که انگار پس از پایان دوباره آغاز خواهد شد

قرار نبود این‌همه سال باران را از پشتِ شیشه تماشا کنیم تو می‌گفتی: قطره‌ها دعای آسمان‌اند

اسب یا سرباز چه فرقی می‌کند؟ وقتی بازی پیش از آغاز تمام شده باشد

حتا اگر تمام راه‌ها به همین حالا برسند برای کسی که باید تنها بماند اتاقی با پرده‌های کشیده صدای آهستهٔ باران و چند کتابِ دست‌نخورده کافی‌ست

برای کسی که باید تنها بماند اتاقی با پرده‌های کشیده صدای آهستهٔ باران و چند کتابِ دست‌نخورده کافی‌ست

دیوانه‌وار به کسی فکر می‌کنم که رفته است کسی که هرگز نفهمید رفتن به معنای رفتن نیست

همیشه فکر می‌کردم برای مُردن باید پیر شد

اسارت عادت سنگ است به رودخانه‌ای که سال‌ها پیش رفته است

بگذار کلماتم این‌بار سینه‌به‌سینه به لب‌هات برسند بی‌دفتر بی‌ترس بی‌تاریکی... فراموش نکن هیچ پیامبری در جهان نوشتن نمی‌داند

قرار بود باد بیاید که درختان را بیدار کند باد آمد اما درختی نمانده بود

زندگی حرف دیگری دارد حرفی که انگار پس از پایان دوباره آغاز خواهد شد

زندگی چیزهای زیادی از ما می‌گیرد در جیب‌های بارانی‌اش نگه می‌دارد و تصمیم می‌گیرد تا ابد با کسی درباره‌اش حرف نزند

زندگی حرف دیگری دارد حرفی که انگار پس از پایان دوباره آغاز خواهد شد

می‌خواهی از من بمانم اما گوزنی که از شاخ‌هایش گریخته است استخوان‌هایم را تَرک نمی‌کند

قرار است آسمان تا ابد وارونه بماند قرار است مرگ در اتاق باشد وُ من از پنجره بیرون بروم

حالا که رفته‌ای بمان قرار است این پرنده تا ابد سیاه‌وُ‌سفید بماند

از زمین خاک می‌بارد به آسمان از زمین برگ می‌ریزد به درخت