بریده‌هایی از کتاب عکسی از هیچ (مجموعه شعر)

جنگ اما تمام نمی‌شود فقط گاهی که حوصله‌اش سر می‌رود پشت میز می‌نشیند پاهایش را روی هم می‌اندازد که سیگار دیگری روشن کند

هنوز صدای کودکی‌های‌مان می‌آید صدای تفنگ‌های چوبی قطارهای خیالی صدای قُل‌قُل سماور قبل از شکستن شیشه‌ها قبل از آن‌که خیابان از خاطره بگذرد

جنگ اما تمام نمی‌شود فقط گاهی که حوصله‌اش سر می‌رود پشت میز می‌نشیند پاهایش را روی هم می‌اندازد که سیگار دیگری روشن کند

این باد لعنتی پرده‌های پاره را تکان می‌دهد باقی‌ماندهٔ پنجره را تکان می‌دهد جنازه‌ها را تکان می‌دهد

فرق می‌کند برای جنگلی که از رگ‌های زمین جوانه زده

زندگی حرف دیگری دارد حرفی که انگار پس از پایان دوباره آغاز خواهد شد

چند ته‌سیگار زیر میز چند فنجان نیمه‌خالی از خون چند شاخِ شکسته روی دیوار

می‌خواهی از من بمانم اما گوزنی که از شاخ‌هایش گریخته است استخوان‌هایم را تَرک نمی‌کند

به جای خالیِ کلماتی که در دهانم مانده است خاک صورتم را می‌پوشاند خاک فکرهایم را می‌پوشاند خاک ذره‌ذره از پوست ترک‌خوردهٔ برف جدایم می‌کند

و من دیوانه‌وار به کسی فکر می‌کنم که رفته است

به پنجره نگاه می‌کنم، دیوار است به در نگاه می‌کنم، دیوار است به دیوار نگاه می‌کنم، خالی‌ست

برای کسی که باید تنها بماند اتاقی با پرده‌های کشیده صدای آهستهٔ باران و چند کتابِ دست‌نخورده کافی‌ست خانه‌های کوچک هیچ رازی را در خود پنهان نمی‌کنند

گیرم قرن‌ها بعد ماده‌سگِ گرسنه‌ای که زمین را می‌کَند تکه‌های چند واژهٔ ولگرد را کنار جنازه‌ای پیدا کند

چند اتاقِ خالی یک راهرو بلند سایه‌های خاک‌گرفته‌ای کنارِ دیوار و پله‌هایی که معلوم نیست کجا می‌روند زندگی چیزهای زیادی از ما می‌گیرد در جیب‌های بارانی‌اش نگه می‌دارد و تصمیم می‌گیرد تا ابد با کسی درباره‌اش حرف نزند

می‌ماند اما نمی‌داند چندین‌بار برای نبودنش گریسته است