بریده‌هایی از کتاب ‌‫ظرافت جوجه تیغی

فقط یک دوست داشته باش و او را خوب انتخاب کن.

شاید زندگی یعنی همین: ناامیدی بسیار، ولی همین‌طور لحظه‌هایی از زیبایی که، در آن لحظه‌ها، زمان همان زمان نیست. درست مثل نت‌های موسیقی که نوعی پرانتز در گذر زمان ایجاد می‌کنند، تعلیق، یک جای دیگر در همین‌جا، یک همیشه در هرگز. آری، همین است، یک همیشه در هرگز.

تهی‌دستی دروگر قهاری است: این دروگر همه توانایی‌های ما را در برقراری ارتباط با دیگری درو می‌کند و ما را تخلیه شده و شسته شده از احساسات به‌جا می‌گذارد تا بتوانیم تمام سیاهی‌های زمان حال را تحمل کنیم.

آرامشی که وقتی تنها هستم احساس می‌کنم و این اطمینان به‌خود در آرامشِ تنهایی در مقایسه، با فضای بی‌قید و بند بودن، هرچه گفتن، هرگونه رفتار کردنی که با دیگری و در کنار دیگری، به‌عنوان همراه و همدل و هم‌زبان، به‌وجود می‌آید، هیچ است.

وقتی سطرها آفریننده خود می‌شوند، وقتی من مثل یک از خود بی‌خبرِ شگفت‌زده، شاهد تولد جمله‌هایی هستم که خارج از اراده من به‌وجود آمده و به‌رغم اراده من بر صفحه کاغذ نوشته می‌شوند و به من چیزی را که نمی‌دانستم و تصور نمی‌کردم بخواهم می‌آموزند، از این وضع‌حمل بی‌درد، از این وضوح طراحی نشده لذت می‌برم: در دنبال کردن بی‌تلاش و بی‌یقین، باسعادت شگفت‌زدگی‌های صمیمانه، قلمی که مرا هدایت می‌کند و مرا می‌برد. بدین‌ترتیب، در عمق هستی‌ام، با فراموش کردن خود که شبیه از خود بی‌خبر شدن است، آرامش خوشایند یک وجدان تماشاگر را می‌چشم.

وقتی نگرانم، به پناهگاهم می‌روم. هیچ نیازی به مسافرت ندارم. رفتن و پیوستن به قلمرو خاطرات ادبی‌ام کفایت می‌کند. زیرا چه وسیله تفریحی شریف‌تر و چه هم‌صحبتی سرگرم‌کننده‌تر از ادبیات وجود دارد و چه هیجانی لذت‌بخش‌تر از هیجانی است که خواندن کتاب نصیب انسان می‌کند.

به‌نظر داراها این‌طور می‌آید که افراد خرده‌پا، شاید به‌علت این‌که زندگی آن‌ها ارزش چندانی ندارد و محروم از اکسیژن، پول و مردم‌داری‌اند، احساسات انسانی را با شدت کمتری درک می‌کنند و با بی‌اعتنایی زیادی با آن روبه‌رو می‌شوند.

وقتی که بیماری وارد یک کانون خانوادگی می‌شود، فقط بر یک جسم چیره نمی‌شود بلکه بین قلب‌ها تارهای سیاهی می‌تند که در میان آن‌ها امید رفته‌رفته مدفون می‌شود.

هر لحظه از زندگی‌ام که می‌توانست از کار کردن آزاد باشد صرف خواندن کتاب، دیدن فیلم و گوش کردن به موسیقی شد. ولی به نظرم می‌آید که این دیوانگی در بلع چیزهای فرهنگی از یک بدسلیقه‌گی عمده لطمه‌ای می‌بیند و آن مخلوط کردن ناپسند آثار درخور احترام با آثار دیگری است که از احترام کمتری برخوردار است.

به‌غیر از عشق، دوستی و زیبایی‌های هنر، چیز قابل توجه دیگری نمی‌بینم که بتواند به زندگی معنا بدهد

آزمون آلوزرد در آشپزخانه من صورت می‌گیرد. روی میز من که از جنس فورمیکا است، میوه و کتاب را قرار می‌دهم، اولی را گاز می‌زنم و شروع به خواندن دومی می‌کنم. اگر در حمله نیرومندشان متقابلاً مقاومت کنند، اگر آلوزرد در منصرف کردن من از خواندن کتاب شکست بخورد و اگر متن کتاب موجب به‌هدر رفتن لذت من در خوردن میوه نشود، آن وقت درک می‌کنم در برابر یک اقدام مهم قرار گرفته‌ام، بهتر است بگویم استثنایی، زیرا آثار کمی وجود دارند که در برابر خوشمزگی گلوله طلایی کوچک مقاومت کنند، از پا درنیایند، مضحک و بی‌مزه جلوه نکنند.

کسی که خوشبخت است مبارزه طبقاتی برایش امری ثانوی به شمار می‌آید

ــ خشمی را که یک شرور موجب ایجاد آن شده است نباید سر بی‌گناهی خالی کرد ــ

این مطلب را همه می‌دانند که دیپلماسی، وقتی رابطه قدرت متعادل نیست، همیشه شکست می‌خورد.

فایده ندارد بدانم دنیا زشت است، میل ندارم آن را ببینم.

ولی اگر، در جهان ما، این امکان وجود داشته باشد که انسان چیزی بشود که هنوز نیست... آیا خواهم توانست از این امکان استفاده کنم و از زندگی باغ دیگری جز باغ پدرانم درست کنم.

این اولین‌بار است که با کسی ملاقات کرده‌ام که در جست‌وجوی یافتن انسان‌هاست و آن سوتر را می‌بیند. این امر ممکن است پیش پا افتاده به‌نظر بیاید ولی من خیال می‌کنم که عمیق است. ما هرگز آن سوتر از یقین‌های خودمان را نمی‌بینیم و، خطرناک‌تر از آن، از ملاقات کردن با دیگران صرف‌نظر کرده‌ایم، ما جز ملاقات کردن با خودمان کار دیگری نمی‌کنیم، بی‌آن‌که خودمان را در این آینه‌های همیشگی بشناسیم.

لطف‌های سرنوشت بهایی دارند. برای کسی که از کرامت‌های زندگی سود می‌برد، ضرورت موشکاف بودن در احترام به زیبایی جای بحث و گفت‌وگو باقی نمی‌گذارد.

اگر در زندگی چیزی باشد که من بیشتر از هر چیز از آن متنفر باشم این است که افراد ناتوانی از خودبیگانگی‌شان را تبدیل به اصل بکنند.

«آن‌هایی که می‌دانند کاری بکنند آن کار را می‌کنند، آن‌هایی که نمی‌دانند آموزش می‌دهند، آن‌هایی که نمی‌دانند آموزش بدهند به آموزش‌دهندگان آموزش می‌دهند، آن‌هایی که نمی‌دانند به آموزش‌دهندگان آموزش بدهند سیاست را پیشه خود قرار می‌دهند.»