بریده‌هایی از کتاب ‌‫ظرافت جوجه تیغی

من به سرنوشت التماس می‌کنم که این شانس را به من بدهد که آن سوتر از خودم را ببینم و با کسی ملاقات کنم.

اگر در این جهان چیزی وجود داشته باشد که ارزش زندگی کردن را داشته باشد، نباید آن را از دست بدهم به‌دلیل این‌که وقتی آدم مُرد، دیگر برای افسوس خوردن خیلی دیر است. به‌دلیل این‌که مردن به خاطر این‌که آدم اشتباه کرده است، واقعا بسیار احمقانه است.

اگر در یک‌چیز داراها با ندارها مشترک‌اند همان روده‌های تهوع‌آورشان است که همیشه خود را در جایی از شرّ محتویات نفرت‌آورشان خلاص می‌کنند.

آدم‌بزرگ‌ها، ظاهرا، گاه‌گاهی، وقت پیدا می‌کنند بنشینند و به فاجعه‌ای که زندگی آن‌ها به شمار می‌آید بیندیشند.

تنها فایده گربه‌ها این است که چیزهای تزیینی متحرکی‌اند،

در همه‌چیز استعدادی از خود نشان می‌داد که، در کارهای خرده‌ریز، سخت‌کوشی هنرمند را متمایز می‌کند و، در گفت و گوها، یاد می‌دهد که دانش همه‌چیز نیست.

هوشمندی به‌نظر نمی‌آید غرامتی باشد که طبیعت به کسانی می‌پردازد که مورد حمایتش نبوده‌اند،

دختری فقیر، زشت و، علاوه بر این، باهوش، در جوامع ما، محکوم است که با یک زندگی تاریک و غم‌انگیز روبه‌رو شود،

فکر این‌که در دنیای پول‌دارها درگیر شوم و مبارزه کنم، مرا که دختری بی‌ارزش، بی‌زیبایی و جذابیت بودم، نه گذشته درخشانی داشتم و نه آرزویی برای آینده، نه اهل مردم‌داری بودم و نه دارای جلوه‌ای رشک‌برانگیز، پیش از این‌که حتا کوششی به خرج دهم خسته کرده بود.

این تسکین را در کتاب‌ها جست‌وجو کردم. برای اولین‌بار به یکی از آن‌ها دست یافتم. دیده بودم بزرگ‌ترهای کلاس در آن به نشانه‌های ناپیدا می‌نگریستند: غرق در سکوت، با نگاهی هیجان‌زده از کاغذمرده چیزی را بیرون می‌کشیدند که به‌نظر زنده می‌آمد.

به‌غلط این‌طور تصور می‌کنند که بیداریِ آگاهی هم‌زمان است با تولد اولیه ما، به‌دلیل این‌که شاید قادر نیستیم حالت زنده دیگری جز این تصور کنیم.

بعضی از آدم‌ها، از درک آن‌چه می‌بینند، از درک آن‌چه زندگی آن را ساخته است، ناتوانند و یک عمر طوری سخن‌پراکنی در مورد آدم‌ها می‌کنند که گویی درباره آدم مصنوعی حرف می‌زنند و در مورد چیزها طوری صحبت می‌کنند که گویی چیزها روحی ندارند

این نکته که «زندگی مفهومی دارد که کلید فهم آن در دست آدم‌بزرگ‌هاست» دروغی جهان‌شمول است که همه ناگریزند آن را باور داشته باشند.

شاید زنده بودن یعنی همین: دنبال کردن لحظه‌هایی که می‌میرند.

از آن‌جا که به‌ندرت مهربانم، با وجود این‌که در همه‌حال مؤدبم، کسی مرا دوست ندارد ولی با این‌حال تحملم می‌کنند

انسان از ابتدای پدیدار شدنش تا امروز پیشرفت زیادی نکرده است: همچنان باور دارد که تصادفا به وجود نیامده است و خدایانی که اکثریت‌شان مهربان‌اند بر سرنوشتش نظارت دارند.

به خودم گفتم ای، ای، آیا این می‌خواهد بگوید که باید زندگی را این‌گونه گذراند؟ همیشه در توازن میان زیبایی و مرگ، میان حرکت و نابودی‌اش. شاید زنده بودن یعنی همین: دنبال کردن لحظه‌هایی که می‌میرند.

این توانایی ما در پذیرفتن آن‌چه می‌خواهیم به خودمان بقبولانیم و سر خودمان کلاه بگذاریم تا پایه اعتقادات ما دچار تزلزل نشود، پدیده‌ای مسحور کننده است.

جهان یک واقعیت دست‌نیافتنی است که سعی در شناخت آن بیهوده است.

ایده‌آلیسم مکتبی است که عقیده دارد ما فقط آن چیزهایی را می‌توانیم بشناسیم که در وجدان ما، این گوهر نیمه خدایی‌ای که ما را از ددمنشی نجات می‌دهد، ظاهر می‌شود. ما جهان را در آن حدی که وجدان ما می‌تواند از آن حرف بزند به خاطر این‌که برایش ظاهر می‌شود می‌شناسیم ــ نه بیشتر.