بریده‌هایی از کتاب آیه های سبز

تا نای نالیدن داری و تا آنجا که توان داری، ولادتی نیست. راه آنجا آغاز می‌شود که تو به پایان می‌رسی.

آدمی با شتاب، با توقع زیاد، با تحمل ناچیز، ظرفیتش و در نتیجه ظرافتش را از دست می‌دهد و چه بسا از راه‌های موجود غافل می‌شود و در بن‌بست می‌ماند.

مصیبت تو بزرگ است ولی تو از این مصیبت بزرگ‌تری و همین است که نباید بلرزی.

این درس را فهمیدم که تا نای نالیدن داری و تا آنجا که توان داری، ولادتی نیست. راه آنجا آغاز می‌شود که تو به پایان می‌رسی.

«از رسول خدا شنیدم که اگر یک نفر به دست تو هدایت شود بهتر است از آنچه که آسمان بر آن سایه افکنده. صفایی

هنگامی که عشقی بزرگ‌تر دل را بگیرد، عشق‌های کوچک‌تر نردبان آن خواهند بود.

انسان قبل از شروع به حرکت باید آزاد شود واز سودها، هواها، تعصب‌ها، عادت‌ها و تقلیدها خود را خلاص کند.

من از بیرون انتظاری نداشتم و تنهایی را یافته بودم و ضرورت حادثه را دیده بودم و از عشق و علاقه‌ای هم سرشارم کرده بودند و همین سه عامل برای حرکت پاهای فلج کافی هستند تا چه رسد به استعدادهای آماده

هنگامی که عشقی بزرگ‌تر دل را بگیرد، عشق‌های کوچک‌تر نردبان آن خواهند بود.

توجه به عظمت دوست، تو را تحقیر می‌کند و به خوبی‌هایت نگاه نمی‌کنی، مزد نمی‌خواهی و حتّی شرمنده‌ای.