بریده‌هایی از کتاب کلیات جامی

هست توئی، هستی مطلق تویی! هست که هستی بود، الحق تویی!

کس میازار و هر چه خواهی کن!

نیست درویشی این، که زندقه است نیست جمعیت این، که تفرقه است دلش از سر کار واقف نه معرفت بی‌شمار و عارف نه همچو جوز تهی نماید نغز لیک چون بشکنی، نیابی مغز لفظ‌ها پاک و معنی‌اش گرگین نافهٔ چین ، لفافهٔ سرگین نافه نگشاده، مشک افشاند ور گشایی، جهان بگنداند آنکه شرع خدای ازوست تباه نیست گویا ز سر شرع آگاه کرده در کوی و خانه و بازار شرع و دین را بهانهٔ آزار

لله الحمد قبل کل کلام به صفات الجلال و الاکرام هر چه مفهوم عقل و ادراک است ساحت قدس او از آن پاک است به هوا و هوس در او نرسی تا ز لا نگذری به هو نرسی ای همه قدسیان قدوسی گرد کوی تو در زمین بوسی! پرتو روی توست از همه سو همه را رو به توست از همه رو قطع این ره به راه‌پیمایی کی توان گر تو راه ننمایی ؟

روی عبادت به تو آریم و بس! چشم عنایت ز تو داریم و بس! در کف ما مشعل توفیق نه! ره به نهانخانهٔ تحقیق ده!

رو به تو آریم که قادر تویی

کون و مکان شاهد جود تواند حجت اثبات وجود تواند

جامی، اگر زنده دلی بنده باش! بندهٔ این زندهٔ پاینده باش! بندگی‌اش زندگی آمد تمام زندگی این باشد و بس، والسلام!

کیست در عالم ز عاشق خوارتر؟ نیست کار از کار او، دشوارتر نی غم یار از دلش زایل شود نی تمنای دلش حاصل شود

من نهاده روی در راه توام! کمترین شاگرد در گاه توام! هر چه گفتی عین حکمت یافتم در قبول آن به جان بشتافتم

خودپرستی قصهٔ عاشقان خوش است بسی سخن عشق دلکش است بسی تا مرا هوش و مستمع را گوش هست، ازین قصه کی شوم خاموش؟ هر بن موی، صد دهانم باد! هر دهان، جای صد زبانم باد! هر زبانی به صد بیان گویا تا کنم قصه‌های عشق املا آنکه عشاق پیش او میرند، سبق زندگی از او گیرند،