بریده‌هایی از کتاب کتاب‌فروش خیابان ادوارد براون؛ مجموعه داستان‌به‌هم‌پیوسته

تقدیم به تو آخرین بازمانده از نژاد در حالِ انقراض انسانِ کتاب‌خوان

گاهی فهمیدن رفتار و روابط بین آدم‌ها از درک نظریهٔ سیاه‌چاله‌های استیون هاوکینگ هم سخت‌تر می‌شود.

گاهی فهمیدن رفتار و روابط بین آدم‌ها از درک نظریهٔ سیاه‌چاله‌های استیون هاوکینگ هم سخت‌تر می‌شود.

مادرش رو می‌کند به من و می‌گوید «ببخشید آقا، شما هم تو زحمت افتادین. بچه‌های امروزی جز دردسر هیچی ندارن.» «بچه‌های امروزی رو پدر و مادرهای امروزی تربیت کرده‌ن.»

«وقتی نابغه‌ای در دنیا پیدا می‌شود، می‌توانید او را از این نشانه بشناسید؛ تمام ابلهان علیهش متحد می‌شوند.»

می‌خواهم با کتاب‌ها تنها باشم. کرکره را پایین می‌کشم و در مغازه را می‌بندم. دوست دارم با کتاب‌ها حرف بزنم و بگویم توی این مدت چه‌قدر دوست‌شان داشته‌ام، ولی به جای این کار از پوشهٔ film musik آهنگ فیلم زوربای یونانی را پخش و صدای بلندگوی کامپیوتر را بلند می‌کنم. مثل آنتونی کوئین دست‌هایم را باز می‌کنم و هم‌ریتم با آهنگ پاهایم را عقب‌وجلو می‌برم. صدای دست زدن کتاب‌ها بلند می‌شود. همینگوی، جویس، سلینجر، آستین، بردبری،‌ سروانتس، فالاچی،‌ برونته و بقیهٔ نویسنده‌ها می‌آیند وسط کتاب‌فروشی و هر کدام یک دور می‌رقصند و برمی‌گردند توی کتاب‌های‌شان تا جا برای نویسنده‌های جدید باز شود. حافظ و سعدی و چند نویسندهٔ ایرانی را هم می‌بینم که ته مغازه روی صندلی نشسته‌اند و فقط دست می‌زنند.

«انسان وقتی به چیزی واکنش نشان می‌دهد که یکی از حس‌های پنج‌گانه‌اش تحریک شود. کتاب به‌تنهایی هیچ‌کدام از این حس‌ها را تحریک نمی‌کند.»

اونایی رو که می‌ذارن و می‌رن دوست ندارم. اینه که اول خودم می‌رم. این‌جوری خاطرجمع‌تره.

همین که بستهٔ شکلات تلخ را باز می‌کنم و می‌گذارم روی پیشخان، مرد جوانی وارد مغازه می‌شود. نمی‌دانستم تحریک حس چشایی می‌تواند این‌قدر مؤثر باشد. مرد جوان عینک‌دودی زده و ساک رنگ‌ورورفتهٔ سیاهی دستش است. می‌خواهم تأثیر خوبی بر اولین مشتری بگذارم؛ لبخند می‌زنم و سلام می‌کنم. جوابی نمی‌دهد و بدون این‌که عینکش را بردارد، نگاهی سرسری به کتاب‌ها می‌اندازد و می‌پرسد «کتاب موفقیت در یک ساعت و بیست و پنج دقیقه و سی و دو ثانیه رو دارید؟» چرا جرجیس؟ این چه کتاب مزخرفی است که می‌خواهد؟

همه به قفسه‌های کتاب نگاه می‌کنند و هیچ‌کس از مغازه بیرون نمی‌رود.

«اجرای قبلیم زیادی فلسفی بود، باید به یه چیز ساده‌تر فکر کنم. چیزی که همهٔ آدم‌ها بتونن درکش کنن...»

از پشت شیشهٔ خیس ویترین به آدم‌ها نگاه می‌کنم. تجربه‌ام نشان داده روزهای بارانی مردم کمتر کتاب می‌خرند، درست مثل روزهای آفتابی.

«آدمی اگر چنین بوده یا هست یا خواهد بود، بدان معنی نیست که تا ابد چنین بوده یا هست یا خواهد بود، بلکه یک روز چنین شده و روز دیگر چنین نخواهد بود.»

انگار مُرده‌ای که می‌خواهد زنده بماند ترسناک‌تر از زنده‌ای است که می‌خواهد بمیرد.

الان مد شده دیگه، جو روشنفکریه، قبلنا خودکشی حرمت داشت. مردم سر غیرت و ناموس خودکشی می‌کردن. الان دیگه هر ننه‌قمری از خونه‌ش قهر می‌کنه خودش رو دار می‌زنه.

«تا کی می‌خوای فرار کنی؟ زندگی همینه، باید باهاش روبه‌رو بشی.»

"در اشتیاق گلی که نچیده‌ام می‌لرزم."

همیشه به خودم می‌گویم اگر گاهی سکوت کنم خیلی بهتر است، اما هیچ‌وقت نتوانسته‌ام این کار را به مرحلهٔ اجرا برسانم.

انسان وقتی به چیزی واکنش نشان می‌دهد که یکی از حس‌های پنج‌گانه‌اش تحریک شود. کتاب به‌تنهایی هیچ‌کدام از این حس‌ها را تحریک نمی‌کند.

حیف که بچه‌م پسر نیست، وگرنه اسمش رو می‌ذاشتم چخوف. البته اولش دکترا گفتن پسره، ولی بعدش معلوم شد توی سونوگرافی بند ناف توی یه موقعیت اشتباهی قرار گرفته. واسه همین اشتباهی تشخیص داده بودن.