بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

چون تو با شناخت ارزش خودت و با مقایسه‌ی محرّک‌ها و مؤثرهایی که تو را همیشه راه می‌اندازند و شاد و یا رنجور می‌کنند، با قدر و ارزش خودت، در برابر کشش‌هاو حالت‌های طبیعی خودت می‌ایستی و حساب می‌کنی، که چرا خودت را برای این‌هایی که برای تو بوده‌اند، فدا کرده‌ای. و چرا از صبح تا شام، به خاطر آدم‌هایی مثل خودت و یا دنیایی پایین‌تر از خودت، دویده‌ای.

اگر تمامی آنچه را که همه‌ی آدم‌ها در طول تاریخ به‌دست آورده‌اند و اگر تمامی ثروت و قدرت و رفاه و لذّتِ تمامی آن‌ها را، تو به تنهایی صاحب شوی، بدان، این همه از تو کوچک‌تر و بی‌ارزش‌تر است، که تو یک لحظه‌ات را برای آن فدا کنی. این‌ها همه، برای تو و به‌خاطر تو بوده‌اند و سزاوار نیست که تو عمر خودت و وجود خودت را برای آن‌ها بگذاری؛

آنچه چراغ‌ها را مطرح می‌سازد، خود تاریکی است. در بطن تاریکی، چراغ‌ها بارور می‌شوند. و همین بشارت برای تو بس، که از ظلمات نترسی، که هدایت خدا، در متن گمراهی جلوه‌ها دارد؛ «وَ اِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی ضَلالٍ مُبینٍ».

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

مؤمن عاشق، این‌قدر فرصت سرگرمی ندارد.

با توجه به این سه مسؤولیت: نظارت و بصیرت و طرح، کارها و اعمال تو در هنگام اجرای برنامه، نقش هدف و اسم و نشان هدف تو، را با خود دارند و با اسم اللّه و نام خدا و با نقش و هدف تو، تحقّق می‌یابند. و این خیلی مهم است که شغل ما، نقش ما باشد. خوردن، خوابیدن، دوستی، دشمنی، تحصیل و تمام شغل‌های اجرایی ما، نقش تربیتی و سازندگی و نقش اهداف ما و نشان خدا را با خود داشته باشند و با اسم اللّه و نام و نشان خدا همراه باشند.

اگر تو به اندازه‌ی این گیاه کوچک، ریشه داشته باشی، از زیر خاک و سنگ و از زیر عادت و غریزه و از زیر حرف‌ها و هوس‌ها سر بیرون می‌آوری و سربلند می‌شوی. دخترم! می‌دانی ریشه‌ی آدم چیست؟ ریشه‌ی تو، فهم تو، علاقه‌ی تو و انتخاب توست. عمل تو، از این ریشه‌ها سر بلند می‌کند.

تو با بلوغ، به عقل و سنجش و به آزادی و به مسؤولیت و تکلیف می‌رسی. مسؤولیت اوّل تو، نظارت و کنترل بر کارها و حالت‌هایی است که از تو سر می‌زنند.

تو پایان افتخارات گذشته هستی و من آغاز فردا...

گفتم، شما می‌خواهید با تلقین و یا عادت و یا رقابت و ایجاد شرایط، طالب را آماده کنید. در یک محیط قابل کنترل و شرایط گلخانه‌ای، شاید این روش مفید و کارا باشد؛ ولی در شرایط آزاد و همراه تعارض‌ها و ظهور راه‌ها و دعوت‌ها، این روش مؤثر نخواهد بود.

علاقه‌ها باید از درون بگسلد و زخم‌ها باید از عمق التیام یابد؛ وگرنه پوشش در سطح، به عفونت از اعماق می‌انجامد.

تمام خواسته‌ی من، این است که شما همه، نور چشم اولیاء خدا و سرور قلب آن‌ها باشید؛ نه سنگی در راه خدا و خاری بر دامان رسول و استخوانی در گلوی علی و ضربه‌ای بر گونه‌ی فاطمه. عزیزم! منیره‌ی مهربانم! آن‌طور زندگی کن که «مرگ»، مزاحم «زندگی» تو نباشد! و آن‌گونه بمیر، که زندگی ساز باشی! شاید بتوانی، در کنار «فاطمه» باشی! «اِلهی ثَبِّتنا عَلی دینِک وَ اسْتَعْمِلْنا بِطاعَتِک وَ لَین قُلُوبَنا لِوَلی اَمْرِک وَ عافِنا مما اِمْتَحَنْتَ بِهِ خَلْقَک».

پس اگر طالب خوشی باشی و راحتی می‌خواهی، نه مزاج تو و نه مزاج دنیا و نه هجوم فاجعه و موج حادثه، هیچ‌کدام با این خوشی و راحتی سازگار نیست.

امّا اگر خوبی را بخواهی و حرکت را و هجرت را، این بلاءها، هدیه‌های بزرگی خواهند بود، که ضعف‌های تو را به تو نشان می‌دهند و وابستگی‌های تو را می‌شکنند. و هر بلاء، این نعمت را داراست: نشان دادن ضعف و رهانیدن از اسارت و وابستگی. و همین است که عارف در برابر بلاء، شاکر است، نه صابر.

آنچه که من را شتاب می‌داد و بی‌قرار می‌ساخت، شاید این احساس تنگی وقت و دوری راه بوده و شاید اضطرار و ضرورت و جدال و مبارزه با دسته‌های مختلف فکری؛ که این هر دو احساس در شما مرده و یا بی‌حال است. اگر در برابر فکرهای مهاجم و مکتب‌های مهاجم قرار بگیری و بخواهی که انتخاب کنی، چه بسا وضع تو و شتاب تو، بیش‌تر و مطلوب‌تر شود.

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی؛

خیال نکن که این وسوسه‌ها و یا مزاحمت‌ها، کم‌رنگ و محدود باشد؛ که از شیطان و از نفس و از دوستان و از دشمنان مایه می‌گیرد و همه برای جهنّم تو هیزم جمع می‌کنند و تو باید از خدا بخواهی که از تمامی این آتش‌ها نجاتت بدهد، که او بر آنچه بخواهد، تواناست؛ «فَعّالٌ لِما یرید».

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی؛

سالک در سلوک خود باید راه و مقصد و منازل و مراحل رسیدن به آن را بشناسد، همان طور که به وظایف و موانعی که بر سر راه اوست باید آگاهی یابد.

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی