بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

بینات، به فکر تو و شناخت قدر تو؛ و عبودیت تو، به روح تو؛ و میزان‌ها، به عمل تو، جهت می‌دهند.

عبودیت سه خصوصیت دارد: نیت، سنّت، اهمیت. و کسی که این سه اصل را داشت، به‌خاطر خدا و مطابق حدود و سنّت اسلام و با توجه به اهمیت‌ها حرکت کرد، او را به سبیل‌ها و راه‌ها هدایت می‌کنند.

و سعی کن آموزگار کلاس‌هایی باشی، که آموزگار کم‌تر دارد و مشکلات بیش‌تر؛ چون کارهای مانده، اهمیت زیادی دارند و کارهای بزرگ، در گرو آن‌ها هستند.

صالحِ مصلح، دو خصوصیت و دو مسؤولیت هر مؤمن آگاه است.

در مرحله‌ی عمل هم، باید اهمیت‌ها را درنظر بگیری. و اگر در اهمیت برابر بودند، به آن‌که فشار بیش‌تر دارد و با هوای نفس تو نمی‌خواند بپردازی

ایمان به قدر انسان و ارزش او، او را به سوی خدا می‌کشاند و ضرورت خدا از ضرورت آب و هوا برای تو محسوس‌تر می‌شود. و ایمان به غیب، برای تو که شهود عالم، دلت را پر نکرده و ایمان به روز دیگر، که به امروز قانع نیستی و ایمان به وحی، به دنبال می‌آیند.

آزادی از جلوه‌ها و کشش‌ها، برای کسانی میسّر است که قدر خود و ارزش خود را در نظر گرفته‌اند. این‌ها با تمامی شهود عالم و حضور دارایی‌ها و امکان‌ها و لذّت‌ها و قدرت‌ها، قانع نمی‌شوند و به غیب ایمان می‌آورند: «یؤْمِنُونَ بِالْغَیب»؛ چون این قطره‌ها، عطش بزرگ آن‌ها را سیراب نمی‌کند.

بگذار این نکته را همین‌جا بگویم، در برابر هجوم تبلیغات، تو همیشه حساب سازمان و حساب شخص و حساب عمل را از یک‌دیگر جدا کن؛ که این سه، هر کدام معیار نقد جدا و روش نقد مجزّا دارند. سازمان با اهداف و مبانی، با مرامنامه‌اش؛ و شخص با نیت وانگیزه‌اش؛ و عمل، با سنّت‌ها و حدود محاسبه می‌شوند.

تو شاید خیلی متوجه نبودی، ولی ما شاهد بودیم که رفسنجانی زیرک و بهشتی مدیر، با تمام سازمان گسترده و تشکل حزبی، در برخورد با شیطنت‌های چند رنگ گروه‌ها و بازی‌های بنی‌صدر چگونه به انزوا کشیده شدند تا آن‌که ظرفیت و حلم امام، همراه آن روش به کمک آن‌ها آمد و حساب‌ها را به هم زد.

یکی از شکل‌های التقاط، این است که بخواهی با فلسفه و عرفان و علم، به مذهب کمک کنی؛ در حالی که مذهب آمده تا کسری‌های این‌ها را تأمین کند و به مغز و قلب و تجربه‌ی انسان، فضا و زاویه‌ای بدهد، که بتواند هستی را آن‌گونه که هست، دریابد.