بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که هیچ‌کس به دختران چاق نخواهد گفت

هیچ‌چیزی به‌جز توقعم از خودم تغییر نکرده؛

امید ناگهانی که شصت ثانیه طول می‌کشد، چون این بار قصد دارید به نسخه بهتری از خود تبدیل شوید و بعد همه چیز رو به راه خواهد شد. و بعد خستگی پس از تلاشِ سخت فرا می‌رسد، تلاشی که هنوز حس می‌کنید کافی نیست و این فقط به یادتان می‌آورد که واقعاً چقدر از خودتان متنفرید. واقعاً غم‌انگیز است.

و از اینکه مجبورم همه چیز رو واسه خودم توجیه کنم چون حس می‌کنم به کل دنیا مدیونم که وزنمو کم کنم

هنوز آدم‌های زیادی وجود دارند که در نظرشان این کلمه توهین است. اما من به خودم می‌گویم چاق. به نظر من این کلمه حتی تقویت‌کننده است. مثلاً اگر یکی بخواهد با گفتن «چاق» بهم توهین کند، به او می‌گویم: «جونم. حالا که چی؟» من بدن چاقی دارم و فکر می‌کنم که خیلی هم خوشگل است.

غلب از این و آن می‌شنوم که: «وقتی پنج کیلو کم کنم میرم از این عکس‌های خونوادگی می‌گیرم: ظاهرم بهتر می‌شه. وقتی پنج کیلو کم کنم ازدواج می‌کنم: آدمای بیشتری بهم پیشنهادم میدن. باشگاه رفتن رو شروع می‌کنم، منتها فقط وقتی که خودم پنج کیلو کم کنم: نمی‌خوام اونجا اذیت بشم. این پیراهن رو می‌خرم، منتها بعد از اینکه پنج کیلو وزن کم کردم: نمی‌تونم به خودم بقبولونم که چیزی به این بزرگی بخرم.»

حرف حساب: بعد از کم کردم پنج کیلو، ده کیلو یا بیست کیلو وزن زندگی‌تان جذاب‌تر، شادتر یا موفق‌تر نمی‌شود. چون کیلوها واقعاً مهم نیستند، بلکه این ذهنیت شماست که مهم است.

سایزتان هیچ ربطی به توانایی‌تان برای دست یافتن به رضایت، هدفمندی، عشق و حس ارزشمند بودن ندارد.

پس، با تمام این‌ها، وقتی که یک دختر تپل که این کارها را انجام نمی‌دهد، سعی نمی‌کند بدنش را خوش‌تراش کند، و هیچ علاقه‌ای به انجیلی که ما این‌قدر بهش معتقدیم ندارد، بلند می‌شود و می‌گوید: «من خوشبختم!.....» از کوره در می‌رویم. چون: او قوانین را زیرپا گذاشته است. درست جلوی چشم ما از خط قرمز رد شده است. کاری کرده که یک عمر تلاش‌مان بیهوده و عبث شود.