بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که هیچ کس به دختران چاق نخواهد گفت

به قول مارین کربی، «چاق یعنی بافت چربی. چاق یعنی داشتن یک عالم بافت چربی. واژه دیگری وجود ندارد که بتواند دقیقاً این چیزها را آن‌طوری که هستند توصیف کند.» [۱] گفتن اینکه «من چاقم» مثل این است (و باید باشد) که بگویم کفش‌هایم مشکی است، ابرها بارانی‌اند

هیچ‌چیزی به‌جز توقعم از خودم تغییر نکرده؛

امید ناگهانی که شصت ثانیه طول می‌کشد، چون این بار قصد دارید به نسخه بهتری از خود تبدیل شوید و بعد همه چیز رو به راه خواهد شد. و بعد خستگی پس از تلاشِ سخت فرا می‌رسد، تلاشی که هنوز حس می‌کنید کافی نیست و این فقط به یادتان می‌آورد که واقعاً چقدر از خودتان متنفرید. واقعاً غم‌انگیز است.

می‌خواهم شما را تا حدی با سه سؤال مهم درباره تصویر ذهنی بدن آشنا کنم: ۱) چرا وقتی‌که صحبت از تصویر ذهنی بدن می‌شود، فقط درباره زن‌ها حرف می‌زنیم؟ ۲) ذهنیت «لاغر همیشه بهتر است» از کجا می‌آید؟ و ۳) مفهوم بدن ایده‌آل که امروز شاهدش هستیم ریشه در چه دارد؟

سایزتان هیچ ربطی به توانایی‌تان برای دست یافتن به رضایت، هدفمندی، عشق و حس ارزشمند بودن ندارد.

(با یک دو دو تا چهارتای ساده) متوجه می‌شویم که می‌توانیم تصور کنیم که بدن ۹۵ درصد از زن‌ها ذاتاً نمی‌تواند به چیزی تبدیل شود که در رسانه‌ها به‌عنوان یک بدن ایده‌آل می‌بینیم و هر کاری هم بکنیم نمی‌توانیم به چنین بدنی برسیم. و این یعنی اینکه تقریباً تمام زن‌ها اسیر یک چرخه تلاش و شکست، تلاش و شکست بیهوده برای تبدیل شدن به چیزی شده‌اند که اساساً نمی‌توانند به آن تبدیل بشوند.

وقتی از واژه «خوشگل» برای توصیف ظاهر فیزیکی یک زن استفاده می‌کنیم، داریم به یک ایده‌آل فیزیکی اشاره می‌کنیم که توسط شرکت‌های تجاری ایجاد شده است تا کاری کند باور کنیم تا لحظه‌ای که به این ایده‌آل نرسیدیم کافی و کامل نیستیم.

جسم ما گنجینه‌ای است که آن را در معرض دید عموم می‌گذاریم. جسم ما نخستین پیامی است که اطرافیانمان از ما دریافت می‌کنند. جسم ما همان چوبِ الفی است که جایگاه ما را در دنیا مشخص می‌کند. جسم ما خانهٔ باشکوهی است برای هر چیز دیگری که با آن تعریف می‌شویم. جسم ما بخشی از ماست، درست مثل مهربانی‌مان، استعدادهایمان و عشق‌مان

طرز نگاه‌مان به جسم‌مان روی نحوهٔ مشارکت و حضورمان در دنیا تأثیر می‌گذارد...

و از اینکه مجبورم همه چیز رو واسه خودم توجیه کنم چون حس می‌کنم به کل دنیا مدیونم که وزنمو کم کنم

هنوز آدم‌های زیادی وجود دارند که در نظرشان این کلمه توهین است. اما من به خودم می‌گویم چاق. به نظر من این کلمه حتی تقویت‌کننده است. مثلاً اگر یکی بخواهد با گفتن «چاق» بهم توهین کند، به او می‌گویم: «جونم. حالا که چی؟» من بدن چاقی دارم و فکر می‌کنم که خیلی هم خوشگل است.

غلب از این و آن می‌شنوم که: «وقتی پنج کیلو کم کنم میرم از این عکس‌های خونوادگی می‌گیرم: ظاهرم بهتر می‌شه. وقتی پنج کیلو کم کنم ازدواج می‌کنم: آدمای بیشتری بهم پیشنهادم میدن. باشگاه رفتن رو شروع می‌کنم، منتها فقط وقتی که خودم پنج کیلو کم کنم: نمی‌خوام اونجا اذیت بشم. این پیراهن رو می‌خرم، منتها بعد از اینکه پنج کیلو وزن کم کردم: نمی‌تونم به خودم بقبولونم که چیزی به این بزرگی بخرم.»

رژیم گرفتن نشانهٔ روشم برای معنادادن به زندگی بود، اما مشکل اینجاست که نمی‌توان با نگرانی از خوردن کلم یا مصرف کالری یا ترس از برچسب سایز شلواری که می‌پوشید به معنا دست یافت. رژیم گرفتن یعنی تا همیشه چشم‌انتظار آینده‌ای باشیم که قرار است در آن به فردی تبدیل شویم که حالا نیستیم و هرگز در اکنون زندگی نکنیم.

رژیم گرفتن نشانهٔ روشم برای معنادادن به زندگی بود، اما مشکل اینجاست که نمی‌توان با نگرانی از خوردن کلم یا مصرف کالری یا ترس از برچسب سایز شلواری که می‌پوشید به معنا دست یافت.

به نظرتان بهتر نیست که از زمان‌مان برای پذیرفتن اینکه بدن‌مان، مال خودمان است استفاده کنیم و طوری زندگی کنیم که انگار فردایی وجود ندارد؟

تا زمانی‌که عشق ورزیدن به ذهن و جسم‌مان را یاد نگیریم نمی‌توانیم از آن‌ها مراقبت کنیم. هیچ فایده‌ای از یافتن نواقص و دامن زدن به تنفر از خودمان عایدمان نمی‌شود.

حرف حساب: بعد از کم کردم پنج کیلو، ده کیلو یا بیست کیلو وزن زندگی‌تان جذاب‌تر، شادتر یا موفق‌تر نمی‌شود. چون کیلوها واقعاً مهم نیستند، بلکه این ذهنیت شماست که مهم است.

سایزتان هیچ ربطی به توانایی‌تان برای دست یافتن به رضایت، هدفمندی، عشق و حس ارزشمند بودن ندارد.

پس، با تمام این‌ها، وقتی که یک دختر تپل که این کارها را انجام نمی‌دهد، سعی نمی‌کند بدنش را خوش‌تراش کند، و هیچ علاقه‌ای به انجیلی که ما این‌قدر بهش معتقدیم ندارد، بلند می‌شود و می‌گوید: «من خوشبختم!.....» از کوره در می‌رویم. چون: او قوانین را زیرپا گذاشته است. درست جلوی چشم ما از خط قرمز رد شده است. کاری کرده که یک عمر تلاش‌مان بیهوده و عبث شود.