بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

یک فرد فروتن و افتاده، تسکین‌بخش و دل‌پذیر جلوه می‌کند، درحالی‌که فرد خودبزرگ‌بین ضعیف و در عین حال نچسب است. فروتنی به مثابه آزادی از احساس نیاز به اثبات مدام به برتری خودتان است، اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدودِ انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است.

فروتنی در حکم هوشیار بودن نسبت به این امر است که چیزهای زیادی وجود دارند که شما نمی‌دانید و بسیاری از چیزهایی که می‌دانید یا ناقص‌اند و یا اساساً اشتباه.

میشل دو مونتنی، فیلسوف فرانسوی در جایی نوشت: «ما می‌توانیم به واسطهٔ دانش دیگر مردمان دانشمند شویم، اما نمی‌توانیم به واسطه خرد و فرزانگی دیگران خردمند شویم.» علیت این امر این است که فرزانگی مجموعه‌ای از اطلاعات نیست، بلکه صفت اخلاقیِ آگاهی نسبت به چیزهایی است که نمی‌دانید و نیز تلاش در جستجوی یافتن راهی است برای غلبه بر جهل، عدم قطعیت و محدودیت‌های خودمان.

آدم‌های حقیقتاً فروتن مدام درگیر این تلاش‌اند که بهترین جنبه‌های نفسشان را برجسته سازند و بدترین‌هایش را مغلوب کنند و در جاهایی که نقطهٔ ضعفشان است قوی شوند.

اگر کسی از روی اعتماد چیزی به شما بگوید و شما آن حرف را در غیاب او برای خوشامد دیگران در یک مهمانی شام نقل کنید، در حقیقت علاقهٔ خود به محبوبیت را بر علاقه‌تان به دوستی مقدم شمرده‌اید. اگر در یک جلسه بیش از آن‌که بشنوید، سخن می‌گویید، احتمالاً برای اشتیاقتان به درخشیدن در میان یک جمع به یادگیری و حس همراهی برتری قائل‌اید. ما همیشه چنین می‌کنیم.

کانت می‌گوید: «از الوار خمیدهٔ انسان، هیچ چیز صافی هرگز ساخته نشده است.»

شخصیت یک امر فطری نیست که خودبه‌خود در انسان‌ها ایجاد شود. باید خودتان آن را با صرف تلاش و ظرافت بسیار بسازید.

نیچه در این باره می‌گوید: «آن که چرایی زندگی کردن را می‌داند، هر چگونگی‌ای را می‌تواند تاب آورد.»

«وقتی فردی تصمیم می‌گیرد عمل نیکویی انجام دهد، نباید انتظار داشته باشد که مردم سنگ‌های بزرگ را از سر راهش بردارند، بلکه باید در نهایت آرامش حتی این را هم بپذیرد که دیگران ممکن است در سر راه او سنگ‌اندازی هم بکنند. و تنها آن نیرویی که بتواند در برابر موانعی که در برابرش قرار می‌گیرند، قویتر شود، می‌تواند در نهایت به پیروزی برسد.»

کاری را بکنید که هیچ کس دیگری مایل به انجامش نیست؛ به جاهایی بروید که کس دیگری نمی‌خواهد برود.

پیش از آن که تو در زندگی‌ام پیدا شوی، زندگی من دل‌تنگ، سرد، زمخت و متزلزل بود، مگر در مواقعی که بیرون از خانه بودم... تو در قلبم توفان به پا کردی و من هرگز از دستت نخواهم داد.

بهترین شکل اصلاح مردم و جامعه با تغییرات آرام رخ می‌دهد نه با گسست‌های ناگهانی

آن‌هایی که من را خوب می‌شناسند این را بارها گفته‌اند که اگر من کسی را از عمق وجودم دوست داشته باشم تمام زندگی‌ام تحت‌الشعاع آن احساس قرار می‌گیرد و من فکر می‌کنم آن‌ها راست می‌گویند.

اگر وابستهٔ فرد دیگری شوی، آن روز من باید بمیرم اما تا آن زمان اگر تو در کنارم باشی می‌توانم اندوخته‌ای از شجاعت و جسارت برای خود جمع کنم تا کار کنم و زندگی‌ام را به چیزی گران‌بها تبدیل کنم. من از تو نمی‌خواهم که چیزی را قربانی کنی، من شاد و خوشحال خواهم بود و هرگز آزاری به تو نخواهم رساند... این را درک خواهی کرد که من با کوچک‌ترین چیزها هم راضی و خشنود خواهم شد، تنها اگر یک بار تهدید نبودن آن‌ها را لمس کرده باشم

آن‌ها بر این باور بودند که انسان باید با ایده‌های بزرگ کلنجار برود و کتاب‌های عظیمی را بخواند که به فرد چگونگی تجربهٔ زندگی در غنی‌ترین شکل آن را و نیز چگونگی انجام دادن ساده‌ترین داوری‌های اخلاقی و احساسی را به طور هم‌زمان آموزش می‌دهند.

حقیقتاً اگر به رابطهٔ عاشقانه، وقتی که در پرشورترین مرحلهٔ خود است نگاه کنیم، می‌بینیم که عشق همواره چند جنبهٔ اساسی دارد که به واسطهٔ آن مسیر تازه‌ای پیش روی روح انسان‌ها قرار می‌دهد. نخستین کاری که انجام می‌دهد این است که ما را فروتن می‌سازد. به ما یادآور می‌شود که ما حتی توانایی کنترل خویش را هم نداریم.

عشق به‌سان جنونی شیرین، یا آتشی سوزان و یا یک شوریدگی آسمانی توصیف می‌شود. ما عشق را نمی‌سازیم؛ ما گرفتار عشق می‌شویم، خارج از حیطهٔ اختیار خودمان. از این نظر، عشق هم مفهومی کهن و هم به‌طور شخصی، وحشتناک و سهمگین است چرا که ضربهٔ ناگهانی آن چیزی نیست که ما بتوانیم برای آن برنامه‌ریزی، زمان‌بندی یا تصمیم‌گیری خاصی را تدارک ببینیم.

وقتی شما عاشق هستید، نمی‌توانید لحظه‌ای از فکر کردن به محبوبتان دست بکشید. وقتی در میان جمعیت راه می‌روید هر چند متری که به جلو می‌روید احساس می‌کنید تصویری مبهم از او را در میان آن جمع می‌بینید. مدام خودتان را به در و دیوار می‌زنید و از چیزهایی در عذاب هستید که خودتان می‌دانید اگر در حالت فعلی‌تان نبودید، قطعاً موضوعاتی پیش پا افتاده و بی اهمیت محسوب می‌شدند

شما لزوماً عاشق کسی نمی‌شوید که احتمال دارد خیلی به کارتان بیاید و برایتان سودمند واقع شود -کسی که مثلاً ثروتمند، مشهور و یا دارای روابط زیاد باشد و یا کسی که به پیشرفت در مسیر حرفه‌ای‌تان به شما کمک کند. آدم ۲ عاشق فردی متمایز می‌شود و دلیلش برای این عشق چیزی جز هم‌آهنگی درونی، الهام، لذت و حس تعالی نیست، چرا که او خود است و طرف مقابل هم خودش. علاوه‌براین، عشق مطمئناً راه میان‌بر و کم‌دردسر را نمی‌جوید؛ به دلایلی معمولاً غریب، عشق از قضا از موانعی که در سر راه است تغذیه می‌کند و نیرومند می‌شود که اغلب با تکیه بر احتیاط و ملاحظه‌کاری نمی‌توان بر آن‌ها فائق شد. ممکن است در گذشته تلاش کرده باشید به دو نفر که عاشق هم هستند هشدار بدهید که باید نسبت به ازدواج با یکدیگر محتاط باشند چرا که پیوند میان آن دو توام با شادی نخواهد بود. اما عشاقی که در چنگ افکار جادویی خود گرفتارند چیزی را که دیگران می‌بینند، نمی‌بینند، و حتی اگر هم می‌توانستند چنین کنند، احتمالاً از راهشان برنمی‌گشتند چرا که ترجیح آن‌ها این است که در کنار هم ناراحت باشند تا جدای از هم به شادی برسند

پیوندهای ضعیفی که به آسانی می‌گسلند چیزی هستند که من نه در ذهنم علاقه‌ای به آن‌ها دارم و نه در عمل توانایی برقراری آن‌ها را در خود می‌بینم.