بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

-افرادی هستند که آدم دوست دارد رهایشان کند، اما دوست ندارد توسط آن‌ها رها شود.

«وضعیت حقیقی هر ملتی، همان وضعیت زندگی معمول مردم است. رفتار مردم را نمی‌توان در مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها یا در اماکن باشکوه یافت.»

آرامش درونی تنها می‌تواند محصول فرعی حالتی باشد که در ان خود را فراموش کرده‌اید و توان خود را بر چیزی عظیم متمرکز ساخته‌اید.

عشقی منجر به عشق دیگر می‌شود و یک عشق ظرفیت پذیرفتن عشق دیگر را افزایش می‌دهد.

عشق نوعی تسلیم است. شما عمیق‌ترین نقاط آسیب‌پذیر وجودتان را عیان می‌کنید و از توهم تسلط‌تان بر نفس خود، دست می‌کشید.

عشق همانند لشگری مهاجم است که به خاطرتان می‌آورد که شما حتی ارباب خانهٔ خودتان هم نیستید. نیرویی است که شما آهسته آهسته در می‌نوردد، سطوح انرژی شما را دوباره تنظیم می‌کند، ساعات خوابتان را تغییر می‌دهد، موضوعات جدیدی برای مکالماتتان با دیگران ایجاد می‌کند

در میان طبقهٔ مرفه و برخوردار از امتیاز، به ویژه جوانان مرفه، آدم‌هایی را می‌بینید که طوری بزرگ شده‌اند که انگار قرار است "ماشین‌های جلب موافقت دیگران" باشند. آن‌ها ممکن است فعال و پرمشغله باشند و خواب کافی نداشته باشند، اما در درون خود، حس انفعال دارند و فکر می‌کنند اختیاری بر زندگی خود ندارند. زندگی آن‌ها بر اساس انتظارات دیگران، معیارهای بیرونی و تعاریفی از موفقیت اداره می‌شود که با آن‌ها سازگاری ندارد.

برخی افراد با این حس قدم به دنیا می‌گذراند که گویی تنها به خاطر رضایت از زنده‌بودن‌شان، به دنیا مدیون‌اند و باید این دین را بپردازند. آن‌ها از دگرگونی نسل‌ها آگاه‌اند و می‌دانند چه چیزی از پیشینیان به آنها رسیده است، و از دِینشان نسبت به آن‌ها باخبرند و در نهایت این‌که وظیفهٔ خود را در قبال مجموعهٔ مسئولیت‌های اخلاقی‌ای که بر پهنهٔ زمان گسترده شده‌اند، می‌شناسند.

«یک رهبر حقیقتاً بزرگ بر تمام دشواری‌ها فایق می‌آید، و نبردها و مبارزه‌ها چیزی جز مجموعه‌ای طولانی و ادامه‌دار از دشواری‌ها نیستند.»

احساسات قدرت عملگرایی را از شما می‌ربایند، پس بهتر است به امیالتان بی‌اعتماد باشید. به خشم و حتی به اندوه و غم، بی‌اعتماد باشید. با آن‌ها همان‌طوری برخورد کنید که یک نفر با آتش برخورد می‌کند؛ آتش وقتی تحت کنترل باشد سودمند است، اما وقتی حواستان به آن نباشد به عاملی مرگبار و ویرانی‌آور بدل خواهد شد.

آیزنهاور بعدها نوشت: «برخورداری از حس فروتنی، ویژگی‌ای بود که من در تمام رهبرانی که عمیقاً ستایششان کرده‌ام، قابل مشاهده بود. باور خود من این است که هر رهبری باید به قدر کافی فروتن باشد تا بتواند در برابر همگان، مسئولیت اشتباهات زیردستانی را که خودش آن‌ها را انتخاب کرده، به عهده بگیرد و به همین صورت، به هنگام کسب موفقیت و پیروزی توسط همین افراد، باز هم در برابر همگان، برای آنها ارزش و اعتبار قائل شود.»

«در چه نقطه‌ای استعدادهای من و خشنودی عمیقم با نیازهای مهم جهان، تلاقی می‌کند؟»

پاسخ‌های مهم و حیاتی در درون ما قابل یافتن نیستند، بلکه بیرون از ما قرار دارند.

شما نمی‌پرسید که من از زندگی چه می‌خواهم؟، بلکه سوالات متفاوتی از خود می‌پرسید: زندگی از من چه می‌خواهد، شرایط پیرامون من، چه کاری را از من طلب می‌کند؟

«در چه نقطه‌ای استعدادهای من و خشنودی عمیقم با نیازهای مهم جهان، تلاقی می‌کند؟»

«فرشتگان در تفکری ابدی به یک شکوه بی‌پایان گم شده‌اند.»

شعار آدم ۱ "موفقیت" است، و آدم ۲ زندگی را به عنوان نمایشی اخلاقی تجربه می‌کند. شعار او "نیکوکاری، عشق و رستگاری" است.

قلب را نمی‌توان با اتکای صرف به تفکر و در کلاس درس و به دانش‌آموزانی که مثل ماشین، یادداشت برمی‌دارند، آموزش داد.... قلبی که سرشار از نیکی و خرد است، تنها با یک عمر تلاش سخت برای کاویدن اعماق وجودتان و مرهم نهادن بر زخم‌های یک عمرتان بدست می‌آید

شعار آدم ۱ "موفقیت" است، و آدم ۲ زندگی را به عنوان نمایشی اخلاقی تجربه می‌کند. شعار او "نیکوکاری، عشق و رستگاری" است.

شما خود را مدام در حال انجام کارهایی می‌بینید که دیگران با آن موافق‌اند، فارغ از این‌که این اعمال از نظر خود شما درست باشند یا نه. به طرز احمقانه‌ای دیگران را به دلیل توانایی‌هایشان و نه به‌خاطر ارزششان قضاوت می‌کنید.