بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

رهبران موفقیت بیشتری به دست می‌آورند اگر صرفاً خود را تنها ناظر و نگاهدارندهٔ آن‌چه از رهبران پیشین به آن‌ها رسیده است، بدانند، در مقایسه با رهبرانی که نابود کردن آن‌چه بر جای مانده و خلق چیزهای جدید را برنامه و هدف خود می‌دانند.

هرگز نباید این اعتقاد را پیدا کنند که «یک اقدام فوق‌العاده و پرهزینه وجود دارد که می‌تواند راهکاری معجزه‌آسا برای تمام مشکلات فعلی باشد.»

میانه‌رو هرگز اعتقاد ندارد که تعدادی راه‌حل سیاسی وجود دارد که در تمام زمان‌ها می‌توانند حلال مشکلات باشند

میانه‌روی بر پایهٔ یک نوع آگاهی نسبت به اجتناب‌ناپذیر بودن وقوع کشمکش و درگیری بنا می‌شود

میانه‌روی صرفاً به معنی یافتن یک نقطهٔ میانی در بین دو قطب مخالف و جای دادن فرصت‌طلبانهٔ خودتان در آن نقطه نیست

این پیام همان پیامی است که او روز قبل از تهاجم گستردهٔ متفقین به سواحل نورماندی و آغاز عملیات آزادی فرانسه آماده کرده بود تا در صورت شکست عملیات، آن را مخابره کند: «فرود ما با شکست مواجه شد و من دستور عقب‌نشینی سربازان را دادم. تصمیم من برای حمله در این زمان و به این مکان، بر اساس اطلاعات موجود، بهترین تصمیم ممکن بود. سربازان نیروهای زمینی، هوایی و دریایی همگی هر آن‌چه از دلاوری و فداکاری در چنته داشتند نشان دادند. اگر قرار است تقصیر یا سرزنشی بابت این تلاش شکست خورده نثار فردی شود، فقط من شایستهٔ آن هستم.»

ما اغلب عادت داریم یک کودک دارای مشکلات ذهنی را ناتوان، یک حیوان دست و پاچلفتی و زشت را بی‌ارزش و یک زمین خشک شده و فرسوده را غیرقابل اصلاح بدانیم. من اعتقاد دارم بخش بزرگی از این اندیشه‌های ما ناشی از فقدان اشتیاق خودمان برای وقت گذاشتن و تلاش بیشتر در جهت اثبات نادرستی قضاوت‌مان است؛

«اگر وقتی که دارید بعد از نقش زمین شدن وسط رینگ بلند می‌شوید، نتوانید لبخند بزنید، هرگز نخواهید توانست بر حریفتان پیروز شوید.»

«تعریف آزادی شاید همین بهره‌مندی از فرصتی برای انضباط نفس باشد.»

برای مغلوب کردن گناهان، باید از جایی بیرون از خودتان طلب کمک کنید

اگر خوب عمل کنید، نهایتا خوب خواهید بود. رفتارتان را دگرگون سازید و متعاقبا ساختار ذهنی‌تان هم دچار تغییرات و اصلاح اساسی می‌گردد.

شخصیت، آن‌گونه که پروفسور دانشگاه ییل، آنتونی تی. کرونمن بیان می‌کند، مجموعه‌ای از خصائص تثبیت شده، و از احساسات و امیال به صورت عادت درآمده است.

هماهنگی اجتماعی زمانی که دچار اختلال می‌شود تنها با تعهد دوباره به روابط پیشین و بازسازی اعتماد از دست رفته، مجدداً استقرار می‌یابد.

همان اشتیاقی که ما را به سمت تأسیس یک شرکت تازه سوق می‌دهد، وادارمان می‌کند که وابسته به مادیات باشیم و دیگران را استثمار کنیم. همان شهوتی که ما را به صاحب فرزند شدن رهنمون می‌سازد، ما را به ورطهٔ خیانت و بی‌عفتی می‌کشاند. همان اعتماد به نفسی که سرچشمهٔ جسارت و خلاقیت است، می‌تواند به خودپرستی و نخوت منجر شود.

مهم نیست که ما چقدر تلاش کنیم تا همه‌چیز را تا سطح واکنش‌های شیمیایی مشخصی که در مغزمان رخ می‌دهد تنزل دهیم، یا اینکه چقدر مجدّانه سعی کنیم مقولهٔ رفتار را تا سطح رفتار غریزی گروهی که از مجموعه‌های بزرگی از داده‌ها استخراج می‌شود، پایین بیاوریم، یا این‌که تا چه حد برای جایگزین کردن کلمهٔ گناه با واژگانی خارج از حوزهٔ اخلاق مانند "اشتباه" یا "خطا" یا "ضعف" تلاش به خرج دهیم. مسئله این است که اساسی‌ترین بخش‌های زندگی مسائلی حول مسئولیت فردی و انتخاب‌های اخلاقی‌اند

کسانی که به هر دلیلی، رنج کشیدن را تقدیس می‌کنند، کسانی که معتقدند تنها با ریاضت و سختی شدید می‌توان حقیقتاً به انسان بهتر و برتری تبدیل شد، همه و همه به برداشت اشتباه از واژه گناه و دور شدن آن از معنای حقیقی‌اش کمک کرده‌اند.

امروزه، واژهٔ "گناه"، قدرت و نیروی ترسانندگی خود را از دست داده است. این روزها این کلمه را بیشتر کسانی به کار می‌برند که بعد از غذایشان یک دسر بسیار چاق‌کننده خورده‌اند و حالا بابت کاری که کرده‌اند احساس "گناه" می‌کنند.

چیزی که در آدم‌های دارای رسالت دیده می‌شود یک حالت شیفتگی و یک اشتیاق آتشین به اجرای یک رقص یا مدیریت یک سازمان در بهترین و بی‌نقص‌ترین شکل آن است

اگر منظور از "خوشبختی" داشتن یک حال خوب، برخورداری از تجربیات خوشایند و یا دوری جستن از رنج و تقلای بیهوده باشد. چنین فردی تبدیل به ابزاری برای انجام کاری می‌شود که در برابر او قرار داده شده است.

«وقتی فردی تصمیم می‌گیرد عمل نیکویی انجام دهد، نباید انتظار داشته باشد که مردم سنگ‌های بزرگ را از سر راهش بردارند، بلکه باید در نهایت آرامش حتی این را هم بپذیرد که دیگران ممکن است در سر راه او سنگ‌اندازی هم بکنند