بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

داستان اصلی و جدایی‌ناپذیر زندگی ما، داستان ساختن شخصیت است که شامل حک کردن مجموعه‌ای از عادات و خلقیات آموختنی و یک میل ریشه‌دار به انجام کارهای خوب، می‌شود. پروراندن سویهٔ آدم ۲ در شخصیت افراد، یک بنیان ضروری برای شکوفا شدن آدم ۱ دانسته می‌شد.

تمام تجربیاتی که خودم بی‌واسطه از سر گذرانده‌ام این باور عمیق را در من تقویت می‌کند که من دقیقاً در مرکز عالم وجود قرار دارم؛ واقعی‌ترین، شفاف‌ترین و مهم‌ترین شخصی که در تمام دنیا وجود دارد. ما به ندرت به چنین خودمحوری طبیعی و بنیادینی می‌اندیشیم، به این دلیل که از نظر اجتماعی زننده است. اما حقیقت این است که همه‌مان در این مورد تفکر مشابهی داریم. این مانند تنظیمات پیش‌فرض برای همهٔ ماست و از زمان تولد در ذهن ما نهادینه شده است. به این فکر کنید؛ تقریباً هیچ تجربه‌ای برای شما وجود نداشته که خودتان دقیقاً در مرکز ماجرا نبوده باشید. جهان، آن‌گونه که شما تجربه‌اش می‌کنید چیزی است جلوی دید شما، پشت سر شما، چپ و راست شما، بر صفحهٔ تلویزیون شما یا بر روی مانیتور شما. افکار و احساسات دیگران باید به شکلی به شما مخابره شوند، اما افکار و احساسات خودتان، بی‌پرده، بی‌واسطه، ضروری و کاملاً واقعی‌اند.

رینولد نیبور در سال ۱۹۵۲ نوشته است: هرگز کاری که حقیقتا ارزش انجام دادن داشته باشد، در طول عمر ما به نتیجه نمی‌رسد، پس باید به واسطهٔ امید نجات بیابیم. هیچ حقیقت، زیبایی یا خوبی‌ای هرگز بلادرنگ و بدون آن که در زمینهٔ تاریخی‌اش دیده شود، معنی نمی‌دهد. پس باید به واسطهٔ ایمان نجات یابیم. هیچ یک از کارهایی که می‌کنیم، هر چقدر عالی باشند، به تنهایی انجام پذیر نیستند. پس باید به واسطهٔ عشق نجات یابیم. هیچ یک از اعمال خوبی که انجام می‌دهیم از زاویه دید دوست و دشمن‌مان به آن اندازه خوب نیستند. پس باید با شکل غایی عشق نجات یابیم، که همان بخشش است.

«شخصیت، مهم‌ترین موضوع آموزش است.»

«شخصیت، مهم‌ترین موضوع آموزش است.»

نیچه در این باره می‌گوید: «آن که چرایی زندگی کردن را می‌داند، هر چگونگی‌ای را می‌تواند تاب آورد.»

اگر شما صرفاً آدم ۱ باشید، به یک جانور موذی تبدیل خواهید شد، یک موجود حیله‌گر که فقط به فکر منافع خود است. موجودی که در قواعد بازی چیره‌دست است و اساساً هر موقعیتی را به یک بازی تبدیل می‌کند. اگر این تمام آن چیزی باشد که در دست دارید، پس طبیعی است که زمان زیادی را صرف پرورش مهارتهای حرفه‌ای خود کنید، اما ذهنیت روشنی نسبت به سرچشمه‌هایی که به زندگی معنا می‌بخشند نخواهید داشت،

ما می‌توانیم به واسطهٔ دانش دیگر مردمان دانشمند شویم، اما نمی‌توانیم به واسطه خرد و فرزانگی دیگران خردمند شویم.»

موفقیت به بزرگ‌ترینِ شکست‌ها ختم می‌شود، که همانا غرور است. شکست به عظیم‌ترین موفقیت ختم می‌شود، که همانا فروتنی و آموختن است. برای آن‌که خود را اجابت کنی، باید خودت را فراموش کنی. برای آن‌که خودت را پیدا کنی، باید خود را گم کنی.

زندگی مانند "گذراندن یک شب در یک مسافرخانهٔ نه چندان راحت" است پس باید هر کاری از دستت بر می‌آید انجام دهی تا آن را کمی خوشایندتر کنی.

او نسبت به ضعف و سستی بشر هشدار می‌داد، به‌طور ویژه در مورد وسوسه‌شدن آن‌ها به کوته‌بینی و خودخواهی. او از هم‌وطنان خود خواست که «از این ذهنیت که فقط برای امروز زندگی کنیم و برای راحتی و آسایش خودمان به غارت منابع با ارزش فردا مشغول شویم، دوری کنید.»

سرشت و طبیعت ما از ابتدا با مجموعه‌ای از مواد اولیه آغاز می‌گردد، برخی از آن‌ها خوب و برخی بد هستند، اما این طبیعت به جای آن‌که به طور واضح در معرض همگان قرار گیرد، باید آراسته، جهت‌دهی‌شده، شکل یافته، سرکوب شده، سرشته شده و اغلب محدود نگاه داشته شود. هویت فرد، محصول پرورش است. خود حقیقی شما، آن چیزی است که شما از سرشت خود ساخته‌اید، نه آن‌چه طبیعت شما از ابتدا بوده است.

ما اغلب عادت داریم یک کودک دارای مشکلات ذهنی را ناتوان، یک حیوان دست و پاچلفتی و زشت را بی‌ارزش و یک زمین خشک شده و فرسوده را غیرقابل اصلاح بدانیم. من اعتقاد دارم بخش بزرگی از این اندیشه‌های ما ناشی از فقدان اشتیاق خودمان برای وقت گذاشتن و تلاش بیشتر در جهت اثبات نادرستی قضاوت‌مان است؛ اثبات این‌که آن کودک مشکل‌دار می‌تواند به مردی شایسته تبدیل شود، آن حیوان می‌تواند واکنش مناسبی به تمرین و آموزش داشته باشد و اینکه آن زمین می‌تواند دوباره بارور شود و محصول بدهد.

"گناه" توسط آدم‌های غرغروی خشک‌مغزی که خود را مظهر حقیقت می‌پنداشتند و به قول اچ ال منکن، از این که یک نفر در یک مکانی در ۰ حال لذت بردن از چیزی باشد نگران می‌شدند و همواره آماده بودند که حتی با پندار انجام یک کار اشتباه توسط یک فرد، او را مورد تنبیه و آزار و اذیت قرار دهند، به این مشکلات افزوده است. واژهٔ "گناه" همچنین توسط کسانی که سعی کرده‌اند مشی سخت‌گیرانه و مستبدانه‌ای را در قبال تربیت فرزندانشان در پیش گیرند و گمان کرده‌اند که باید فساد اخلاقی را با زور و خشونت از وجود فرزندشان بیرون کنند، مورد سوء استعمال قرار گرفته است. کسانی که به هر دلیلی، رنج کشیدن را تقدیس می‌کنند، کسانی که معتقدند تنها با ریاضت و سختی شدید می‌توان حقیقتاً به انسان بهتر و برتری تبدیل شد، همه و همه به برداشت اشتباه از واژه گناه و دور شدن آن از معنای حقیقی‌اش کمک کرده‌اند.

مردمانی که آن‌ها را فرزانه و خردمند می‌دانیم، تا اندازه‌ای قادر بوده‌اند بر تعصبات و تمایلات خودسرانه‌ای که در سرشت همهٔ ما وجود دارند، غلبه کنند. به معنی کامل آن، تفکر فروتنانه، در حقیقت کسب یک آگاهی کامل و دقیق نسبت به خود، با فاصله گرفتن از خود است. در حقیقت چنین آگاهی‌ای به معنی تغییر نقطه‌نظر خود در زندگی است؛ تغییر نقطه نظر از تصویر بستهٔ نوجوانانه‌ای که از خود دارید، تصویری که شما تمام قاب آن را پر کرده‌اید، به چشم‌اندازی گسترده‌تر که شامل نقاط ضعف و قوت شما، ارتباطات و وابستگی‌های شما و نقشی که شما در یک روایت بزرگ‌تر در حال ایفای آن هستید، می‌شود.

فروتنی در حکم هوشیار بودن نسبت به این امر است که چیزهای زیادی وجود دارند که شما نمی‌دانید و بسیاری از چیزهایی که می‌دانید یا ناقص‌اند و یا اساساً اشتباه.

آن که دچار لغزش می‌شود، از درون زندگی کوچک خویش، خود را به اندیشه‌ها و باورهایی متعهد می‌سازد که از هر آدمی که تاکنون زیسته است شریف‌ترند. او همیشه هم به خوبی اعتقادات خودش نیست و تصمیمات راسخش را دنبال نمی‌کند اما پشیمان می‌شود، برمی‌گردد و برای جبران تلاش می‌کند. فرآیندی که به شکست و سرافکندگی پیشین‌اش کرامت می‌بخشد. پیروزیهای او بر مسیر ثابتی به وقوع می‌پیوندند؛ از شکست، به بازشناسی، به رستگاری.

یک شخص بالغ دارای یک پیوستگی قراریافته در اهداف خویش است. او از پراکندگی به مرکزیت و به حالتی رسیده که در آن پریشانی و بی‌قراری پایان یافته است و آشفتگی نسبت به معنا و هدف زندگی، آرام گشته است. فرد بالغ می‌تواند بدون تکیه بر واکنش‌های مثبت و منفی تحسین‌کنندگان یا معترضان، تصمیم بگیرد، چرا که او معیاری استوار نزد خود دارد که به واسطهٔ آن مشخص می‌کند که چه چیز درست است. چنین فردی پاسخ‌های نه بسیاری را برای خاطر تعداد اندکی پاسخ آری اجتناب‌ناپذیر و منکوب کننده، بر زبان آورده است.

بلوغ ریشه در استعداد یا هیچ یک از مواهب ذهنی و جسمی‌ای که ممکن است به شما در یک امتحان سنجش IQ یا یک مسابقهٔ دو کمک کنند، ندارد. بلوغ یک امر مقایسه‌ای یا تفضیلی نیست، و نه با بهتر بودن از دیگر افراد در یک موضوع خاص، که با بهتر بودن از آن‌چه در گذشته بوده‌اید، به دست می‌آید. بلوغ به واسطهٔ قابل اعتماد بودن در هنگام آزمایش‌های دشوار و استوار بودن به هنگام مواجهه با وسوسه‌های گوناگون کسب می‌شود.

رنج همچون عشق، توهم تسلط آدم‌ها بر خودشان را از بین می‌برد. آن‌هایی که در رنج‌اند نمی‌توانند به خودشان بگویند که حس درد کشیدن را متوقف سازند یا دیگر دلشان برای کسی که درگذشته یا رفته است، تنگ نشود. و حتی وقتی که آرامش به زندگی‌شان باز می‌گردد و یا زمان‌هایی که از اندوه‌شان کاسته می‌شود، دقیقاً روشن نیست که این احساس آسودگی از کجا می‌آید. حتی به نظر می‌رسد فرایند التیام این زخم‌ها نیز بخشی از یک فرایند طبیعی یا ماورایی باشد که در هیچ یک از این حالات در اختیار خود فرد نیست