بریده‌هایی از کتاب جشن بی‌معنایی

آن‌ها در سایه‌ی جاه‌طلبی‌های‌شان، خودپسندی‌شان، دروغ‌های‌شان و سنگدلی‌شان مشهور شده‌اند.

کسی که معذرت می‌خواهد، خودش را مقصر اعلام می‌کند. و اگر خودت را مقصر اعلام کنی، دیگری را تشویق می‌کنی که به دشنام دادن به تو، آشکارا به لو دادن تو، تا پای مرگ ادامه دهد. این‌ها نتیجه‌های مقدر نخستین عذرخواهی‌ها هستند.

حرف زدن بدون جلب توجه کردن، کار آسانی نیست. همیشه حاضر بودن از طریق کلام، ولی نشنیده ماندن، استادی می‌خواهد!

سپس می‌میریم، و چند سال دیگر هم با کسانی می‌مانیم که ما را شناخته‌اند، ولی خیلی زود تغییر دیگری صورت می‌گیرد: مردگان به مردگان قدیمی بدل می‌شوند، دیگر کسی کسانی را که در عدم ناپدید می‌شوند به یاد نمی‌آورد؛ فقط چند نفری، کسان بسیار نادری، نام خود را در خاطره‌ها باقی می‌گذارند ولی محروم از هرگونه گواه واقعی، از هرگونه خاطره‌ی درست، به عروسک‌های خیمه شب‌بازی بدل می‌شوند ..

به طور طییعی، انسان اگر دروغ بگوید برای این است که کسی را فریب دهد و از او امتیازی بگیرد

در فرهنگ لامذهبی من، فقط یک کلمه مقدس است: دوستی.

- بیهودگی درخشان بودن، بلی، درک می‌کنم. - بالاتر از بیهودگی. زیانباری. وقتی آدمی درخشان می‌کوشد زنی را اغوا کند، این زن احساس می‌کند که در مسابقه‌ای شرکت کرده است. ناگزیر می‌شود که او هم بدرخشد. بدون مقاومت تسلیم نشود. حال آن‌که بی‌معنایی او را می‌رهاند. از قید احتیاط‌ها آزاد می‌کند. توقع هیچ‌گونه حضور ذهنی از او ندارد. او را بی‌هم‌وغم، و بنابراین، آسان‌تر قابل ‌دسترسی می‌کند

او ناگزیر خواهد شد بجنگد. بجنگد تا مرگش را نجات دهد.

کسی برنده می‌شود که بتواند دیگری را مقصر کند. بازنده کسی است که به خطای خودش اعتراف کند.

خود را مقصر احساس کردن و مقصر احساس نکردن. فکر می‌کنم که همه‌چیز در همین است. زندگی عبارت از ستیز همه با همه است.

مردم در زندگی به هم برمی‌خورند، صحبت می‌کنند، بحث می‌کنند، دعوا می‌کنند، پی نمی‌برند که هر کدام از رصدخانه‌ای برافراشته در مکانی متفاوت از زمان، از دور یکدیگر مورد خطاب قرار می‌دهند.