بریده‌هایی از کتاب سرود سرخ انار

جلو آمد و با سر انگشت، اشکم را پاک کرد و گفت: «امام نیستم اگر چنین ضجّه‌هایی را بشنوم و به فریاد نرسم

گفتم: «خانمِ خانه، بی‌آنکه بپرسی کیست، در را باز می‌کنی؟» گفت: «بعد از این همه سال، صدای پایت آشناترینِ صداهاست»

دیگر از حاجت خواستن بریده بودم. فقط او را می‌خواستم. دلم برایش می‌تپید، مشتاقش بودم. شیدایش بودم و آرزو داشتم ببینمش، هیچ نپرسم و در پایش بمیرم. در آن لحظات فقط دلم هوایش را داشت و بس.

گفت: «شما پیروان من، هر چه پرهیزکارتر باشید، نزدیکی من به شما بیشتر است.

مرا از یاد عزیزانم غافل کن تا یاد عزیزتر از آنها به دلم بنشیند».

فقط او را می‌خواستم. دلم برایش می‌تپید، مشتاقش بودم. شیدایش بودم و آرزو داشتم ببینمش، هیچ نپرسم و در پایش بمیرم. در آن لحظات فقط دلم هوایش را داشت و بس.

آن طور که تاکنون پیش آمده و حضرت حجّت (عج) را رؤیت کرده‌اند، او بر بیچارگان و درماندگانی ظاهر شده که اغلب تنها بوده‌اند و او را به تنهایی دیده‌اند. آنها در دیانت و صداقت زبانزد بوده‌اند.

«سر و جانمان، همه هستی‌مان به فدای جای پایت. حتماً صلاح ما را این طور دانستی، مهدی جانم! حتماً لیاقت و وسع ما همین مقدار است و ایمانمان، نقصان بسیار دارد که لایق چنین عقوبتی شده‌ایم. پس ما را ببخش. العفو از این همه کاستی. العفو... العفو...»

چشم به آسمان دوختم، ابرهای کدر جلوی ماه و ستاره‌ها را گرفته بودند. گفتم: «کاش لااقل امشب ماه را می‌دیدم». و به یاد چهره امام غایب (عج) افتادم که چون ماه می‌درخشید. یعنی می‌شود یک‌بار دیگر ببینمش؟

قبایم را درآوردم و دستارم را از سر کندم و کفش‌هایم را به گوشه‌ای پرت کردم و به دل صحرا دویدم و فریاد زدم: «لعنت بر تو ای مرد که چسبیده‌ای به دنیای حقیر».