بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

هیچ دانش و حکمتی بالاتر از دانشی که خودت آن را تجربه کرده باشی نیست.

تفاوت بین «من مصمم هستم» و «من می‌خواهم مصمم باشم»، از زمین تا آسمان است. یکی از اینها، مربوط به لحظه‌های اکنونِ زندگی‌ات است، و دیگری بیشتر از اینکه به اکنونِ تو مربوط باشد، به آینده پیوند می‌خورد.

خودگویی‌های درونیِ جسورانه زمانی صورت می‌گیرند که تو به انجام آن عمل در همان زمان ادعا داشته باشی، دقیقاً همان لحظه، و همان‌جا؛ با لحنِ «من .... هستم»، یا «من .... اعتقاد دارم»، یا «من .... می‌پذیرم» یا «من .... ادعا دارم»، تمام اینها قدرتمند هستند و خیلی بهتر از الگوهای داستان‌گونه مانند «من می‌خواهم ....» یا «من قصد دارم ....» جواب می‌دهند.

یکی از دلایلِ پشتِ گوش‌انداختن فهرست کارهایی که برای سال جدید تنظیم کرده‌ایم، این است که معمولاً از زبان آینده برای آن استفاده می‌کنیم، مثلاً می‌گوییم: بعداً. حتی دربارهٔ کارهایی که قرار به ترک آنها می‌گذاریم هم همین‌گونه است.

وقتی ما برای آیندهٔ خود آرزویی داریم، ناخودآگاهانه تأیید می‌کنیم که اکنون آن را نداریم، و یا آن‌گونه نیستیم (یعنی قرار است در آینده آن‌گونه باشیم).

خودگویی‌هایت را از حالتی داستان‌گونه (یعنی وقتی دربارهٔ خودت، دیگران، و زندگی حرف می‌زنی، گفتگوهایی پیرامون عقاید و قضاوت‌های روزانه) به‌حالتی جسورانه تغییر بده تا تمام «وزوز» های همیشگی ذهنت را نادیده بگیری، و همهٔ قدرت و انرژی‌ات را برای همین حالا و همین‌جا به‌کار ببری.

واقعیتی را خلق کن که می‌خواهی با آغاز فرایند نوعی گفتگو (چه با خود، و چه با دیگران) با آن زندگی کنی، و این موضوع عملاً آن واقعیت را شکل می‌دهد.

به‌یاد داشته باش، اصلاً مهم نیست که شرایط زندگی‌ات تاچه‌حد بغرنج، چالش‌برانگیز، و اضطراری‌ست؛ اینکه چطور با این شرایط برخورد کنی، بزرگ‌ترین اختیار و قدرت را در چگونگی تغییر آنها به تو خواهد داد. دوباره تأکید می‌کنم که پاسخ را جایی در درونت جستجو کن، نه خارج از آن.

دقیقاً مشابه با عادت‌ها که با تکرار یک عمل ایجاد، و تبدیل به «رفتاری خودکار» می‌شوند، ما می‌توانیم در زمان‌های مختلف با استفاده از زبانی قوی و جسورانه، تغییراتی پایدار و مداوم در زندگی‌مان ایجاد کنیم. این تغییرات، خیلی بیشتر و عمیق‌تر از داشتن افکار شاد است

بیشتر اوقات، افراد وقت خود را برای رسیدنِ سواره‌نظام صرف می‌کنند، درحالی‌که نمی‌دانند خودشان همان سواره‌نظام‌اند. زندگیِ تو منتظرت است تا سرانجام، خودت را نشان دهی.

«حس درد را نادیده بگیر، خودش ناپدید می‌شود.»

«وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.»

تأثیر نوع حرف‌زدن ما، فقط مختص به همان لحظه نیست، بلکه می‌تواند در ناخودآگاه ما رسوخ کند و کاملاً نهادینه شود، و افکار، اندیشه و رفتار ما را در بلندمدت تغییر دهد.

هرچه بیشتر دربارهٔ سختی و مشقت چیزی با خودت حرف بزنی، برایت سخت‌تر به‌نظر خواهد رسید.

«اگر احساساتْ متأثر از تفکر باشد، پس می‌توان با کنترل دقیقِ افکار دیگران، یا با تغییر خودگویی‌های ذهنی که خالق احساسات هستند، احساسات افراد را تحتِ تسلط درآورد.»

طرزِ بیانی که برای تعریف و تفسیر شرایط خودت به‌کار می‌بری، دقیقاً نشان می‌دهد که چگونه به آنها می‌نگری، تجربه‌شان کرده‌ای و چگونه در بطن آنها حضور داری و این موضوع به‌طرز شگفت‌آوری بر نحوهٔ برخورد با زندگی و مواجهه‌ات با مشکلات بزرگ و کوچک تأثیرگذار است.

وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.»

خودت را به فنا نده کمتر فکر کن و دل به زندگی بده

اگر فقط یک بار حسادت، حرص و آرزو را با اشتیاق به تغییر زندگی‌ات به‌سمتِ بهتر شدن، جایگزین کنی، پیرامونت شکل بهتری خواهد گرفت.

هیچ‌یک از مواردی که به تو نشان دادم در زندگی‌ات تفاوت ایجاد نخواهند کرد مگر اینکه تو براساس آنها عمل کنی. تو باید تفاوت ایجاد کنی. باید این اتفاق را رقم بزنی. باید با تمام وجود، بزرگی و عظمت را بخواهی. من نمی‌توانم این کار را برایت انجام دهم؛ نه مادرت نه همسرت نه همسایه‌ات نمی‌تواند کاری برایت انجام دهد. اعتمادبه‌نفس تو را نجات نخواهد داد، آینده به‌طور ناگهانی و خودبه‌خود بهتر نخواهد شد، نگرانی‌هایت به‌یک‌باره رفع نخواهند شد، و شرایط جدیدت فوراً تو را جسور و قابلِ‌تحسین نمی‌کند. فقط خودت می‌توانی ثابت کنی که چه استعدادهایی داری.