بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

«شرایطْ مرد نمی‌سازد؛ فقط او را به خود بازمی‌شناساند.» اپیکتتوس

سازگاری و تناسب میان افکار و واقعیت، همان دستور زبان حقیقی‌ست که باید درک شود.»

پس بنشین و از این نمایش عجیب‌وغریب استقبال کن.

اصلاً مهم نیست که شرایط زندگی‌ات تاچه‌حد بغرنج، چالش‌برانگیز، و اضطراری‌ست؛ اینکه چطور با این شرایط برخورد کنی، بزرگ‌ترین اختیار و قدرت را در چگونگی تغییر آنها به تو خواهد داد. دوباره تأکید می‌کنم که پاسخ را جایی در درونت جستجو کن، نه خارج از آن. آن‌طوری‌که حرف می‌زنیم، فکر می‌کنیم، و درنهایت محیطمان را درک می‌کنیم، برای خودِ واقعی‌مان بسیار مهم و حیاتی‌ست. واقعیتی را خلق کن که می‌خواهی

امپراتوران روم باستان بود، گفت: «وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.»

هیچ‌وقت با خودت فکر کرده‌ای که شبیه یک همستر، روی یک چرخ، با عصبانیت و آشفتگی، مسیر زندگی‌ات را دویده‌ای اما همیشه درحالِ درجازدن هستی؟ تمام مدتی که درگیر بگومگو و قضاوت‌های درونی هستی، که البته هیچ‌وقت هم متوقف نخواهند شد، صدایی آرامْ زیر گوشَت زمزمه می‌کند: «خیلی تنبل و خرفتی و اصلاً به‌دردِ هیچ‌کاری نمی‌خوری.» تو حتی متوجه نیستی چقدر به این زمزمه اعتقاد داری یا چه‌اندازه تباهت می‌کند. تو فقط تمامِ روز کار می‌کنی تا بر استرس‌ها و فشارهای روحی‌ات چیره شوی، زندگی‌ات را نجات دهی و اگر نتوانی چرخِ لعنتی زندگی را بچرخانی، تن به تسلیم می‌دهی و شاید هرگز به جایی که در زندگی می‌خواستی نرسی.

وقتی‌که کار از کار گذشته، فایده‌اش چیست که حق با تو باشد یا نباشد.

قدر زندگی کوفتی‌ات را بدان و طوری این را حق خودت بدان که زندگی‌ات وابسته به آن است. چون واقعیتش را بخواهی، همین‌طور است.

۲: قدم بردار تا به‌جلو حرکت کنی

۱: کاری را که اکنون درحالِ انجامش هستی رها کن.