بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

یکی از اولین اشتباهاتی که مرتکب می‌شویم، زمانی‌ست که دربارهٔ کاری که قصد انجامش را داریم یا کسی که می‌خواهیم باشیم، صحبت می‌کنیم (یعنی همیشه کارت را به آینده موکول می‌کنی). حالا دیگر نمی‌خواهم واردِ بحث جملاتی شوم که با «باید انجام دهم»، و «سعی می‌کنم انجام دهم» شروع می‌شوند. وقتی ما برای آیندهٔ خود آرزویی داریم، ناخودآگاهانه تأیید می‌کنیم که اکنون آن را نداریم، و یا آن‌گونه نیستیم (یعنی قرار است در آینده آن‌گونه باشیم).

خودگویی‌هایت را از حالتی داستان‌گونه (یعنی وقتی دربارهٔ خودت، دیگران، و زندگی حرف می‌زنی، گفتگوهایی پیرامون عقاید و قضاوت‌های روزانه) به‌حالتی جسورانه تغییر بده تا تمام «وزوز» های همیشگی ذهنت را نادیده بگیری، و همهٔ قدرت و انرژی‌ات را برای همین حالا و همین‌جا به‌کار ببری.

ما می‌توانیم در زمان‌های مختلف با استفاده از زبانی قوی و جسورانه، تغییراتی پایدار و مداوم در زندگی‌مان ایجاد کنیم. این تغییرات، خیلی بیشتر و عمیق‌تر از داشتن افکار شاد است (خیلی ساده به آن نگاه نکن) تو می‌توانی از لحاظ فیزیولوژی ساختار ذهن و مغزت را تغییر دهی. ما می‌توانیم احساساتمان را با راهبری، و هدایت افکارمان تعیین کنیم. همچنین می‌توانیم با آگاهی و سخت‌کوشی درقبالِ کلمات، و نوع زبانی که استفاده می‌کنیم، افکارمان را شکل دهیم. البته بخش عظیمی از این موضوع به بردباری و تحمل اولیه و اشتیاقت به تغییر بستگی دارد.

عادت‌ها که با تکرار یک عمل ایجاد، و تبدیل به «رفتاری خودکار» می‌شوند،

ساده‌ترین راه برای شکل‌دادن به این فکرها از طریق خودگویی‌های آگاهانه و مصمم است. این نوع صحبت‌ها، مانند میان‌بُر عمل می‌کنند، و کنترل زندگی‌ات را به‌دست می‌گیرند.

زندگیِ تو منتظرت است تا سرانجام، خودت را نشان دهی.

زندگی‌ات نه برای شرایط یا موقعیت‌ها، بلکه به‌دلیلِ خودگویی‌هایت تااین‌حد به گند کشیده شده است؟

درواقع رواقیانی همچون آئورلیوس اعتقاد داشتند که رویدادهای بیرونی هیچ‌گونه قدرت و اختیاری بر ما ندارند. این خودِ ما هستیم که حقیقت وجودمان را با ذهنمان می‌سازیم.

این موضوع نشئت‌گرفته از قدرت تعیین‌کنندهٔ ما در نحوهٔ اندیشیدن و چگونگی حرف‌زدن از مشکلاتمان است. این موارد، هم می‌توانند مایهٔ رنجش باشند و هم سکوی پرتاب ما. هم می‌توانند ما را به زیر بکشند و هم موجب پیشرفت و ترقی ما شوند.

ازطرف‌دیگر، شخصی که موفقیت را خیلی نزدیک می‌بیند، نه‌تنها پایش را در یک کفش می‌کند تا آن را به‌دست آورد، بلکه در تمام مدتی که براساسِ آن دیدگاهِ بنیادینِ موفقیت، پرانرژی در تلاش است، با آن و برای آن زندگی می‌کند. نیازی به توضیح نیست، چون اعتقاد به اینکه موفق خواهی شد، قسمت مهمی از راه رسیدن به موفقیت است.