بریده‌هایی از کتاب فروپاشی

«می‌دونی که نیمهٔ گمشدهٔ منی، نه؟»

«نه! از اینکه وانمود کنم مشکلی نیست وقتی هست، خسته شدم!»

حس گناه هیچ‌وقت از بین نمی‌ره

احساسی که من دارم ترس نیست، وحشته.

بهش گفته بودم که تنهایی مضطربم می‌کنه،

بعد که به یاد میارم تو سه ماه گذشته تو چه شرایطی بوده‌م و هنوز سرپام، می‌فهمم که قوی‌تر از اون چیزی هستم که فکر می‌کنم.

روز پیش روم کش میاد و می‌فهمم که نمی‌خوام یه شب دیگه تنها باشم.

مهم نیست که چقدر دلم می‌خواد، ولی نمی‌تونم زمان رو برگردونم،

احساس گناه تقریباً غیرقابل‌تحمله.

از خونه می‌ره و در رو محکم پشت سرش می‌بنده و به این فکر می‌کنم قبل از اینکه کاملاً ببُره چقدر دیگه ظرفیت داره

سعی می‌کنم صدای توی سرم رو نادیده بگیرم: داری دیوونه می‌شی، داری دیوونه می‌شی، داری دیوونه می‌شی.

سخته قدردانش باشم وقتی آخرین امیدم رو ازم دزدیده،

اگه می‌تونستم کاری کنم که رنجت کمتر شه، حتماً این کار رو می‌کردم.

آگاهی از اینکه تبدیل به چی شده‌م و چرا شده‌م اینی که الان هستم، یه زنگ بیدارباش بلنده.

وقتی داشتم خریدها رو جابه‌جا می‌کردم، در حیرت بودم که چطور یه یخچال پر از غذا تونسته بهم این حس رو بده که دوباره کنترل زندگی رو در دست دارم. متیو یه آبجو برداشت.

تلفن زنگ می‌زنه و منو به زمان حال برمی‌گردونه، جایی که هیچ آسایشی نیست، هیچ بخشایشی نیست، فقط ترسی که مدام دنبالمه.

می‌گن اکثر قتل‌ها به دست کسی انجام می‌شه که مقتول اونو می‌شناخته.

می‌خوام ترسم رو باهاش در میون بذارم چون به نظرم خیلی بزرگ‌تر از اونه که بتونم تو خودم نگهش دارم.

می‌رم زیر دوش. آب داغه ولی نه انقدر داغ که حس گناهی که داره من رو آتش می‌زنه با خودش بشوره و ببره.

نویسنده همواره دل‌نگران زندگی می‌کند.» امید است ترس‌ها و نگرانی‌ها ترجمهٔ پیش رو را بدل به اثری کم‌نقص کرده باشد.