بریده‌هایی از کتاب تماشای رنج دیگران

امنیت با خودش بی‌تفاوتی می‌آورد و عدم کنش احساسات را کرخ می‌کند.

«هیچ‌کس نمی‌تواند همزمان هم بیندیشد، هم دیگری را شکنجه دهد.»

طراحان و نقاشان آثار خود را «می‌سازند»، درحالی‌که عکاسان عکس را «می‌گیرند»؛ اما عکس حتا اگر ردپایی باشد از آن‌چه روی داده است، و نه ساخته‌ای جدید از جای پای عکس‌های دیگر، باز هم نمی‌تواند به‌آسانی پرده‌برداری از چیزی باشد که اتفاق افتاده است. آن‌ها همیشه تصاویری انتخابی محسوب می‌شوند: عکس گرفتن به مثابه قاب بستن است و قاب بستن یعنی حذف کردن.

ترحم و نفرتی که تصاویری چون عکس‌های هیکس منتقل می‌کنند نباید ما را از اندیشیدن به این موضوع بازدارند که چه بسیارند جنایت‌ها و کشتارهایی که هیچ تصویری از آن‌ها موجود نیست.

قصور ما غرق شدن در تخیل و همدردی است: ما نتوانسته‌ایم واقعیت را در ذهن بپرورانیم.

به‌وضوح، بی‌عدالتیِ فاحشی بر جهان حاکم است

آن‌چه ارتش امریکا طی جنگ خلیج فارس (۱۹۹۱) ترویج داد جنگ تکنولوژی بود: آسمانِ بالاسر اجساد در عکس‌ها مملو از شیارهای موشک و خمپاره بود. این تصاویر بی‌شک برتری کامل نظامی امریکا بر دشمن را نشان می‌دادند. بینندگان تلویزیون امریکا اجازه نداشتند تکه‌فیلم‌های ان‌بی‌سی از تبعات این برتری نظامی را تماشا کنند (این شبکه‌ی تلویزیونی بعدها فیلتر شد). هزاران سرباز عراقی در پایان جنگ (۲۷ فوریه) درحالی‌که پیاده یا سوار بر ماشین‌های زرهی، از شهر کویت به سمت شمال و به مقصد بصره در عراق می‌گریختند، در بمباران‌های هوایی با مواد منفجره، ناپالم، گَردهای دی. یو. رادیواکتیو (اورانیوم رقیق شده) و بمب‌های خوشه‌ای به خاک‌وخون کشیده شدند؛ یک افسر امریکایی وقیحانه این کشتار را «شکار بوقلمون» خواند. در اکثر عملیات‌های امریکاییِ اواخر ۲۰۰۱ در افغانستان، محدودیت‌هایی برای حضور عکاسان خبری در نظر گرفته شد.

آندره برتون بر این باور است که «زیبایی باید تشنج‌زا باشد و اِلّا زیبایی نیست.»

ترسِ ساخته‌شده (به وسیله‌ی دست) می‌تواند انسان را مضمحل کند (به‌شخصه، برای من دشوار است به نقاشی عظیم تیتیان (تیتسیانو وچلّی) از پوست کندن مارسیاس نگاه کنم یا در واقع بهتر است بگویم از هر تصویر دیگری با همین سوژه)؛ اما از نگریستن به یک عکس کلوزآپ تکان‌دهنده هم شرمسار می‌شوم، هم شوکه. شاید تنها کسانی که حق تماشای این تصاویر رنج‌آور و به این شکلِ مبالغه‌آمیز را دارند آن‌هایی باشند که می‌توانند به این ستمدیدگان یاری رسانند؛ به عنوان مثال، جراحانِ یک بیمارستان ارتشی یا کسانی که برای ایجاد تغییر به درجه‌ای از آگاهی نیاز دارند. باقی ما خواسته‌ناخواسته چشم‌چران‌ایم.

باقی ما خواسته‌ناخواسته چشم‌چران‌ایم.

در آغازِ یورش بریتانیا به فالکلندز در آوریل ۱۹۸۲، دولتِ مارگارت تاچر فقط برای دو فتوژورنالیست مجوز فعالیت صادر کرد ــ از میان آن‌ها که رد صلاحیت شدند می‌توان از عکاس بزرگی چون دان مک‌کالین نام برد ــ و تنها سه حلقه فیلم پیش از تصرف مجدد الجزایر در مه آن سال به لندن رسید؛ و به هیچ گزارش مستقیم تلویزیونی‌ای اجازه‌ی پخش داده نشد. از زمان جنگ کریمه به این‌سو، هرگز چنین محدودیت‌های گسترده‌ای در تهیه‌ی گزارش‌های مربوط به عملیات‌های نظامی بریتانیا وجود نداشت.

ترحم و نفرتی که تصاویری چون عکس‌های هیکس منتقل می‌کنند نباید ما را از اندیشیدن به این موضوع بازدارند که چه بسیارند جنایت‌ها و کشتارهایی که هیچ تصویری از آن‌ها موجود نیست.

اگر این عکس‌ها شما را نیازارند، اگر از آن‌ها روی برنگردانید و تلاشی برای از بین بردن این وحشی‌گری نکنید، به‌نظر وولف از ویژگی‌های یک سیرت دیوصفت برخوردارید. او همچنین خاطرنشان می‌کند ما دیو نیستیم و به طبقه‌ی فرهیخته تعلق داریم. قصور ما غرق شدن در تخیل و همدردی است: ما نتوانسته‌ایم واقعیت را در ذهن بپرورانیم.