بریده‌هایی از کتاب همه چیز تغییر می‌کند

به این فکر می‌کنم که در پزشکی چه‌قدر به ما بیماران توهین می‌شود. همه‌جای بدنت را می‌بینند، به خصوصی‌ترین بخش‌های بدنت دست می‌زنند و تمام اتفاقات و ترشحاتی که در بدنت رخ می‌دهد را بدون اجازه تماشا می‌کنند. در این حین دکتر با حوصله بالای سرت می‌چرخد و کارهایش را انجام می‌دهد و تا آخرین لحظهٔ ممکن صبر می‌کند تا نتیجهٔ کار را به تو اطلاع دهد.

مسئله اینه که اون الان این‌جاست، تو هم این‌جایی. می‌دونی که زندگی هیچی‌ش معلوم نیست.

او شروع می‌کند به صحبت دربارهٔ این که باید به این مشکلات به چشم فرصت نگاه کنیم. ولی قبل از این‌که حرف‌هایش را تمام کند من از اتاق بیرون می‌آیم. هم‌چنان که در سالن حرکت می‌کنم صدای فریادهای او را می‌شنوم که صدایم می‌زند. می‌دانم باید می‌ماندم. ولی الان به این باور رسیده‌ام که زندگی کوتاه‌تر از این‌هاست که بخواهم به این جور مزخرفات گوش دهم.

دیگر خودمان به این حقیقت دردناک پی برده بودیم که نورم به چه چیزی تبدیل شده است، شاید هم همیشه چنین آدمی بوده است و پرده‌هایی مثل همسر یا پدر بودن؛ حقیقت وجودی‌اش را از ما پنهان کرده بود

بوی قهوهٔ مانده و ژل‌های بعد از اصلاح بی‌کیفیت می‌دهد. در سیمای نحیف او مردی را می‌بینید که در زیر بار حد وسط بودن مشغول تقلا است. او یک دلال حرفه‌ای است، نمونهٔ بارزی برای اثبات این که چرا باید قبل از این که به شخصی مثل او شبیه شوم، این کار را ترک کنم.

«قضیهٔ یازده سپتامبر که فایده‌ای نداشت. ولی داستان یه الکلی که تازه ترک کرده روی هرکسی تأثیر می‌ذاره، مگه نه؟ ایدهٔ محشری بود؟»

در زندگی مسائلی مهم‌تر از تلاش برای ساخت زندگی بهتر برای خودت وجود دارد

در زندگی هیچ‌وقت نمی‌دانی این آخرین باری است که داری طرف مقابلت را می‌بینی. اگر از این موضوع خبر داشتی قطعاً دقت بیش‌تری به خرج می‌دادی.

«خسته شدم این‌قدر برنامه چیدم. کل زندگی‌م داشتم برنامه‌ریزی می‌کردم، هیچ‌کدومم فایده‌ای نداشتن. می‌خوام یه مدت کنار بکشم و استراحت کنم. اصلاً می‌خوام ببینم واقعاً چه خری هستم!»

اگر بخواهیم خانواده را دوباره جمع کنیم چه می‌شود و مهم‌تر از همه این که، آیا واقعاً دوست داریم خانواده را دوباره جمع کنیم؟