بریده‌هایی از کتاب جنس ضعیف

_ وقت ندارم. در هنگ کنگ مردان بسیار عقب افتاده هستند. دوست دارند همسرشان در خانه بماند و فقط به او توجه کند

به لورین یادآوری کردم که همه‌ی زنان کم و بیش راه غلطی را پیش گرفته‌اند که به جزء رنج و عذاب، پایانی ندارد؛ آن هم به دلیل برداشت غلطی از دو کلمه که امروز بر سر زبان همه‌ی زنان جهان است، یعنی استقلال و پیشرفت... در هر جای جهان که رفتم، با همین دو کلمه مواجه می‌شدم که انگار مثل آدامس در دهان‌ها جویده می‌شود، غافل از این‌که این آدامس ممکن است معده‌ی آن‌ها را سخت ناراحت کند... پس از گردش در دور دنیا به همان نقطه‌ی آغاز برگشته بودم. در این گردش، به جزء چرخیدنِ یکنواخت و یکسانِ همه‌ی زنان دورِ یک محور رنج و بدبختی احمقانه، چیز جالبی ندیدم و به این نتیجه رسیدم که هیچ کس آن‌طور که باید راه درست خوشبختی را تشخیص نداده است.

فکر کنید در سال ۱۹۴۷ هنگامی که همسر اولم را از دست دادم، والدینم می‌خواستند به من تا حدی گرسنگی بدهند تا بمیرم. این یک رسم قدیمی چینی است. به من می‌گفتند که قبر زیبایی را برایم درست می‌کنند و روی آن می‌نویسند: آرامگاه ابدی همسری وفادار! به آن‌ها می‌گفتم که من آرامگاه نمی‌خواهم، دختری دارم که به خاطر او به زندگی‌ام ادامه می‌دهم و آن‌ها عصبانی می‌شدند!

شما زنان شرقی دوست نداشتید خودتان همسرتان را انتخاب کنید؟! ظاهراً زن‌هایی امروزی به نظر می‌رسیدند. آن‌ها به ما اجازه دادند که بدون چادر هم از آن‌ها عکاسی کنیم. با این حال در مواجهه با این سؤال مات و مبهوت ماندند و کمی بعد همه با هم گفتند: نه!

تنها به این شرط که در این مورد با کسی حرفی نزنم و نام داماد را نپرسم و در روزنامه چاپ نکنم. پاسخ دادم: خیلی خوب. اسم عروس را هم نمی‌نویسم. _ اهمیتی ندارد. عروس مهم نیست. بسته کماکان با حرکتی بسیار تند مثل کرمی وحشت زده به جلو می‌خزید و حالا در انتهای حیاط قرار گرفته بود. - چرا اینگونه راه می‌رود؟!... نابیناست؟! - نه، چشم‌هایش را بسته‌اند. - چرا؟ - چون نباید داماد را ببیند. - مگر تابه حال او را ندیده؟ - نه.

«عزیزم!... زنان همه جای جهان با هم یکسانند. با هر نژاد و آب و هوا و مذهب که باشند، در اصل با هم برابرند چون طبیعت انسان تغییرناپذیر است.»

متاسفانه ما انسان‌های عصر امروز علاوه بر نیروی تخیل وجودی‌مان، لذت کشف کردن که در سفرهای پیشین داشتیم و همچنین لذت آهسته رفتن و انتظار کشیدن را هم از دست داده‌ایم.

به راج کوماری پاسخ دادم: «بله... البته که آن اتفاقات را به یاد می‌آورم. همچنین جملات گاندی که در این باره گفته بود انقلاب زمانی گسترده نامیده می‌شود که زنان یک کشور و شرایط زندگی آنان را کاملاً عوض کند. انقلاب بدون زنان امکان ندارد. شاید زنان به لحاظ جسمانی ضعیف‌تر از مردان باشند، اما بی شک از نظر روحیه و اخلاق نیرویی صد برابر بیش‌تر از مردان دارند... اگر می‌توانستم ارتش آزادی را

یکی از آن‌ها به دختران چنین گفت: من که نمی‌توانم برای خودم همسری پیدا کنم!... پدر و مادرها خیلی بهتر می‌توانند این کار را انجام دهند. سال دیگر که دبیرستانم تمام شود، به خانه‌ی شوهر می‌روم. در غرب برای ازدواج کردن اصولی وجود ندارد؟! - چرا... برخی اوقات افرادی هستند که در روزنامه و مجلات آگهی می‌کنند و یا دست به دامن آژانس‌های مخصوص می‌شوند. - چقدر زشت!

هند سرزمینی است که درک چراهایش سخت است و به دنبال پاسخ‌ها بودن بیهوده، تنها یک راه برای کشف اسرار وجود دارد: نگاه کنی، گوش بدهی و آن‌چه را که دیده‌ای و شنیده‌ای تکرار کنی.