بریده‌هایی از کتاب حرمسرای قذافی

«قذافی تعرض جنسی می‌کرد. او خودش در یک گستره عظیم تعرض جنسی می‌کرد و به زیردست‌هایش هم دستور می‌داد این کار را بکنند. قذافی یک هیولای جنسی، منحرف و به طرز وحشتناکی خشن بود.

«قذافی گمان می‌کرد که ما همه برده هستیم! او همه عقده‌های دوران کودکی و نوجوانی‌اش را بر روی مردم کشورش استفراغ کرد، فرهنگمان را نابود کرد، ارزش‌های تاریخمان را لگدمال کرد و برهوت صحرا را بر طرابلس تحمیل کرد. برخی از غربی‌ها فریب حرف‌هایش را خورده بودند و فکر می‌کردند آدم بافرهنگی است اما او نه‌تنها کوچک‌ترین ارزشی برای علم و فرهنگ قائل نبود از این مقولات نفرت هم داشت. او می‌خواست در کانون توجه دنیا باشد! بله، او جامعه لیبی را تخریب کرد، مردم لیبی را به قربانیان یا شریک‌جرم‌های خودش بدل کرد و وزیران کابینه‌اش را به مشتی عروسک و زامبی. بله، در لیبی سکس ابزار قدرت سیاسی بود: 'تو باید خفه بشوی و از من اطاعت بکنی وگرنه به خودت، همسرت یا بچه‌ات تجاوز می‌کنم! `و این آن کاری است که او کرد، همه را مجبور به سکوت کرد. تجاوز یک سلاح سیاسی بود که بعدآ او آن را به سلاح نظامی تبدیل کرد.»

«قذافی نیاز مبرمی داشت که همواره در محاصره دختران جوان باشد. او در ظاهر از دختران جوان به عنوان ابزار تبلیغی‌ـ سیاسی استفاده می‌کرد اما آدم منحرفی بود که دغدغه سوءاستفاده جنسی از آن‌ها را داشت.»

موقعی که شما در جهنم هستید، چگونه می‌توانید شیطان را متهم کنید؟ حتا در خیالتان هم نمی‌توانید این کار را بکنید!»

دو نوع جنایت داریم: جنایت‌هایی که باید محکوم کرد و جنایت‌هایی که باید همچون رازهای کوچک کثیف پنهانشان کرد. پس برخی قربانیان خوب و شریف هستند و برخی دیگر بد و مایه خجالت. برخی قربانیان را باید مورد لطف و تقدیر قرار داد و به آن‌ها غرامت پرداخت و برخی دیگر را که دردسرسازند باید مشمول قانون «ورق زدن صفحه تاریخ» کرد.

پس دو نوع جنایت داریم: جنایت‌هایی که باید محکوم کرد و جنایت‌هایی که باید همچون رازهای کوچک کثیف پنهانشان کرد

دیکتاتور لیبی طی چهل‌ودو سال حکمرانی‌اش، همه حقوق و آزادی‌های فردی را نقض کرده، نظام‌های بهداشتی و آموزشی کشور را تخریب کرده، تأسیسات زیربنایی کشور را رو به قهقرا برده، مردم را فقیر کرده، فرهنگ را به ویرانی کشانده، پول نفت را حیف و میل کرده، و کشور را در صحنه جهانی منزوی کرده بود... پس چرا صحبت از «تسویه حساب شخصی» زنان بود؟

خدیجه، همان دانشجویی که مورد تعرض قرار گرفت و سال‌های متمادی در باب‌العزیزیه ماند و مجبور شد به عنوان طعمه برای به دام انداختن مقامات رژیم عمل کند، با لحن مطمئنی به من گفت که قذافی حداقل روزانه به چهار نفر برای اطفای شهواتش نیاز داشت. این عدد از سوی منابع دیگر، از جمله مطبوعات انگلیسی ــ به نقل از جوانی به اسم فیصل که در دانشگاه درس می‌خواند اما مورد توجه قذافی قرار گرفته و سپس به باب‌العزیزیه برده شده بودــ نیز تأیید شده است.

اگر زنی بدون حجاب در خیابان ظاهر می‌شد، هدف انواع توهین‌ها قرار می‌گرفت. حتا زن باحجابی هم که تنهایی به خیابان آمده بود مظنون به شمار می‌رفت. زن «سالم» اصلا نباید از خانه‌اش بیرون بیاید؛

پس دو نوع جنایت داریم: جنایت‌هایی که باید محکوم کرد و جنایت‌هایی که باید همچون رازهای کوچک کثیف پنهانشان کرد. پس برخی قربانیان خوب و شریف هستند و برخی دیگر بد و مایه خجالت. برخی قربانیان را باید مورد لطف و تقدیر قرار داد و به آن‌ها غرامت پرداخت و برخی دیگر را که دردسرسازند باید مشمول قانون «ورق زدن صفحه تاریخ» کرد.