بریده‌هایی از کتاب فانوس حرم

همیشه می‌گفت: «تا موعد مقرر نرسد هیچ تیری به تو آسیب نمی‌رساند.» شعر معروفی بود که همیشه زمزمه می‌کرد: گر نگه دار من آن است که من می‌دانم شیشه را در بغل سنگ نگه می‌دارد.

اگر لایق شهادت شوی، شهادت خودش به دنبالت می‌آید

به گفته رهبر فرزانه انقلاب: «در گذشته، در زمان جنگ دروازه شهادت باز بود و امروز آن دروازه بسته شده، اما دریچه‌ای باز است که هر کس لایق باشد می‌تواند از آن عبور کند.»

ای مردمی که برای تشییع و بدرقه همسر من آمدید! اگر من شهید دادم، اگر همسر من شهید شد. ولی من ایستاده ام. یزیدان زمان بشنوند، ما هنوز هم ابوالفضل‌هایی داریم که استوار و سبز پوش ایستاده اند. بدانید نه این یزیدان و نه داعش، نه آمریکا، هیچ کدام نمی‌توانند به هیچ جای ایران نفوذ کنند. عصر جمعه است، امام زمان (عج) می‌بیند، حرف دل تمام عزیزانی که امروز سبز پوشیده اند این است که حاضریم هر آنچه داریم در این راه فدا کنیم

شهادت تنها مزد خوبان است.

اینجا بود که معنای «سِلمٌ لِمَن سالَمَکُم» را فهمیدم. اینجا «حَربٌ لِمَن حَارَبَکُم» را با تمام وجودم درک کردم و باور کردم که شیعه فقط اهل حرف نیست. اگر عمری حرف زدیم، اگر یک عمر زیارت عاشورا خواندیم و در روضه امام حسین (ع) به سر و سینه زدیم، آماده می‌شدیم برای امروز، که بلند شویم و از حریم حرم دفاع کنیم. آمدیم که ثابت کنیم عباسیم برای امام زمان (عج).

بی بی‌با صدای مهربان می‌گفت: «بچه‌های شیعه، امانت‌های ما اهل بیت هستن تو دست‌های شما، جوان‌های شیعه ذخیره‌های خدا هستند برای ظهور، از اینکه امانت ما را سالم پس دادی ممنون. از اینکه زخم‌های زمانه را تحمل می‌کنی ممنون، از اینکه صبوری می‌کنی، ممنون.»

یک جمله بود که همیشه می‌گفت: آنکه را اسرار حق آموختند مهر کردند و دهانش دوختند.

هیچ وقت به کسی دستور نمی‌داد. هر وقت می‌خواست کاری انجام بدهد می‌گفت: «اگه دوستان صلاح بدونن این کار را انجام بدیم.» ما هم برای این که سر به سرش بگذاریم، می‌گفتیم: «تا دستور ندید انجام نمی‌دیم.» ولی محسن باز همان جمله را تکرار می‌کرد و لحنش دستوری نمی‌شد.

بارها وقتی با هم در خیابان بودیم می‌دیدم از مسیرهای پر تردد رفت و آمد نمی‌کرد. اگر هم مجبور بود عبور کند سرش را پایین می‌انداخت. گاهی چشم‌هایش را می‌بست. به شوخی می‌گفتم: «محسن جان! اگه تو به مردم نخوری مردم به تو می‌خورن، لا اقل چشمت رو نبند». تو محل کار هم سعی می‌کرد با خانم‌ها ارتباط نداشته باشد.

دیگران هم اگر خیلی اعتقاد به مسائل شرعی نداشتند، در حضور محسن رعایت می‌کردند. حدیثی را خوانده بودم که اگر فرد خودش حیا داشته باشد، خداوند کاری می‌کند دیگران هم در حضور او حیا کنند و برخی کارها را انجام ندهند.

محسن مهربان بود و شوخ طبع. حُجب و حیای خاصی در چشمان محسن بود. البته مهدی هم همین طور بود. اما در محسن بارزتر بود. هیچ وقت ندیدم در چشم بزرگتر از خودش خیره شود یا به نامحرم نگاه کند. به قول قدیمی‌ها مأخوذ به حیا بود.

شنیده بود هر کس دو خانه داشته باشد باید برای یکی از آن‌ها خمس بدهد. هر دو خانه را فروخت و یک واحد آپارتمان مسکن مهر در مجتمع غدیر شهرک بهشتی خرید. بعد حساب کرد و ۱۵ میلیون خمس داد. ۱۵ میلیون برای کسی که درآمد ماهیانه‌اش حدود یک و نیم میلیون تومان است پول کمی نیست!

شیعه فقط اهل حرف نیست. اگر عمری حرف زدیم، اگر یک عمر زیارت عاشورا خواندیم و در روضه امام حسین (ع) به سر و سینه زدیم، آماده می‌شدیم برای امروز، که بلند شویم و از حریم حرم دفاع کنیم. آمدیم که ثابت کنیم عباسیم برای امام زمان (عج).

«بچه‌های شیعه، امانت‌های ما اهل بیت هستن تو دست‌های شما، جوان‌های شیعه ذخیره‌های خدا هستند برای ظهور، از اینکه امانت ما را سالم پس دادی ممنون. از اینکه زخم‌های زمانه را تحمل می‌کنی ممنون، از اینکه صبوری می‌کنی، ممنون.» سرم را که از روی دامن بی‌بی برداشتم، جای شبکه‌های ضریح روی پیشانیم مانده بود و طنین صدای بی‌بی هنوز در گوشم بود

محمد پرسید: «مامان من کی می‌تونم دوباره بابا رو ببینم؟» گفتم: «مامان جان! وقتی امام زمان (عج) بیاد.» گفت: «چی کار کنم که امام زمان (عج) زودتر بیاد؟» گفتم: «برای ظهورش دعا کن، بچه خوبی باش و گناه نکن.»

هیچ وقت سال خمسی را فراموش نمی‌کرد. پرداخت خمس‌های به موقع باعث برکت زندگیمان شده بود.

خداوندا کمک کن تا یک دوست شهید تنها برایم از جنبه دوست داشتن نباشد بلکه اعمال و رفتارش در من اثری داشته باشد.

«خدا رحمت کند، مردی را که شب از خواب برخیزد و نماز شب بخواند و همسرش را نیز براین عمل تشویق نماید، و اگر بیدار نشد (با اجازه قبلی او) به صورت وی آب بپاشد و او را بیدار کند و همچنین خدا بیامرزد زنی که در شب برخیزد و نماز شب بخواند وشوهرش را نیز بدین عمل وادار کند و اگر از جای برنخواست (با اذن قبلی او) آب به صورتش بپاشد، تا او را بیدار کند.»

«نماز در اول وقت خشنودی خداوند، میان وقت رحمت خداوند و پایان وقت عفو خداوند است. اگر می‌خواهی خدا از تو راضی باشد نماز اول وقت بخوان.»