بریده‌هایی از کتاب فانوس حرم

«هر کس عقلش بیشتر شود سخنش کم می‌شود.»

اگر لایق شهادت شوی، شهادت خودش به دنبالت می‌آید

بسیاری از شهدا رزق شهادت شان را از امام رضا (ع) می‌گرفتند.

«ما گمان کرده‌ایم شهدا رفته‌اند و ما مانده‌ایم در حالی که شهدا مانده‌اند و ما می‌رویم.»

حدیثی را خوانده بودم که اگر فرد خودش حیا داشته باشد، خداوند کاری می‌کند دیگران هم در حضور او حیا کنند و برخی کارها را انجام ندهند.

«نماز در اول وقت خشنودی خداوند، میان وقت رحمت خداوند و پایان وقت عفو خداوند است. اگر می‌خواهی خدا از تو راضی باشد نماز اول وقت بخوان.»

انسان فقط با امید زنده است.

تو تخریب یک شعار داریم که می‌گوید: «اولین اشتباه هر کس آخرین اشتباه اوست».

کسی که فایده من را بر فایده خودش ترجیح دهد ارزش رفاقت دارد.»

از زهره خانم خواستم فعلاً به کسی چیزی نگوید. ولی نتوانست تحمل کند. به محض اینکه رسیدیم خانه، رفت سراغ مادرش و خبر را به او رساند. بعد هم رفت سرش را چسباند به گوش پدرش و خبر را به ایشان گفت. پدر خیلی خوشحال شد. دست‌هایش را بالا برد و یک جمله گفت، که هیچ وقت یادم نمی‌رود: «خدایا شکرت بالاخره درخت من سبز شد.»

وقتی می‌رفتیم مشهد عادت داشت بیشتر داخل رواق‌ها و صحن‌های حرم بدور از هیاهو در گوشه ای خلوت بنشیند و زیارتنامه بخواند. یا با امام رضا (ع) درد دل کند. خیلی اطراف ضریح نمی‌رفت و سعی نمی‌کرد جلو برود و دستش را به ضریح برساند. می‌گفت: «زیارت به دل آدمه. اگه دلت شکست یعنی امام رضا (ع) تحویلت گرفته.»

گفت: «چی کار کنم که امام زمان (عج) زودتر بیاد؟» گفتم: «برای ظهورش دعا کن، بچه خوبی باش و گناه نکن.» چند روز بعد با یکی از دوستانش رفته بود هزار تا کارت چاپ کرده بود، یک سمت عکش پدرش بود و سمت دیگر دعای فرج نوشته شده بود. در مراسم هفت پدرش بین مردم پخش کرد. می‌خواست قدمی در راه ظهور بردارد، شاید این طور بتواند پدرش را نیز ببیند.

یاد حرف شهید آوینی افتادم. که می‌گفت: «ما گمان کرده‌ایم شهدا رفته‌اند و ما مانده‌ایم در حالی که شهدا مانده‌اند و ما می‌رویم.»

یک جمله بود که همیشه می‌گفت: آنکه را اسرار حق آموختند مهر کردند و دهانش دوختند.

از رزمندگان جنگ شنیدم که بسیاری از شهدا رزق شهادت شان را از امام رضا (ع) می‌گرفتند.

مرتضی آوینی: شهادت تنها مزد خوبان است.

دیگران هم اگر خیلی اعتقاد به مسائل شرعی نداشتند، در حضور محسن رعایت می‌کردند. حدیثی را خوانده بودم که اگر فرد خودش حیا داشته باشد، خداوند کاری می‌کند دیگران هم در حضور او حیا کنند و برخی کارها را انجام ندهند.

از قدیم گفته اند اگر می‌خواهید حیای کسی را اندازه بگیرید از نگاه او تشخیص دهید. در روایات هم داریم که حیا در چشم است. البته فقط این نبود، محسن خیلی کم ناراحت می‌شد. بیشتر ناراحتی‌اش مربوط به مسائل شرعی و بی‌عفتی‌هایی بود که در اجتماع می‌دید. دیگران هم اگر خیلی اعتقاد به مسائل شرعی نداشتند، در حضور محسن رعایت می‌کردند. حدیثی را خوانده بودم که اگر فرد خودش حیا داشته باشد، خداوند کاری می‌کند دیگران هم در حضور او حیا کنند و برخی کارها را انجام ندهند.

فهمیدیم که مرگ از هر نوعی که باشد، شهادت، تصادف، مرگ در اثر بیماری یا هر نوع دیگری وقتی قرار باشد سراغ کسی برود، می‌رود و هیچ چیزی نمی‌تواند مانعش شود. آن شب محسن داشت دنبال سرنوشتش می‌رفت و ما نمی‌دانستیم.

به گفته رهبر فرزانه انقلاب: «در گذشته، در زمان جنگ دروازه شهادت باز بود و امروز آن دروازه بسته شده، اما دریچه‌ای باز است که هر کس لایق باشد می‌تواند از آن عبور کند.»