بریده‌هایی از کتاب علی ‌بی خیال

من در مدت کوتاهی که زندگی کردم با عقل ناقص خود، این مسئله را دریافتم که تنها راه سعادت فقط: حسین جان، حسین جان، حسین جان.

تا ساعت‌ها از ارباب می‌خواند و گریه می‌کرد. به این شعر هم علاقه داشت و زیاد زمزمه می‌کرد: سلسه کوی دوست حلقه دام بلاست هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست ...

همیشه دلش می‌سوخت که نتوانیم از دوران حیات خود، خوب استفاده کنیم.

مثلاً می‌گفت مرگ نزدیک است. قیامت نزدیک است و دست ما از اعمال صالح خالی است.

با سلام خدمت بچه‌های تو باغ (آنها که حواسشان هست): خودتان را پیدا کنید آنگاه از خود فرار کنید و به دریا برسید. الحقیر الفقیر الخطاط، علی بی‌خیال

بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی

همه تلاش داشتند علی رو که واقعاً از جلد ظاهری خودش خارج شده بود، از قبر خارج کنند. گفتم علی جان پاشو بریم، من رو قسم داد که تو رو خدا برو و من رو تنها بذار، بعد از چند دقیقه که هوا سردتر شد مجدداً به سراغ علی رفتیم و به هر سختی بود علی رو از قبر بیرون آوردیم. اونشب تا صبح با علی تو مسجد بودیم علی تا سحر توی حال خودش بود.

او نه تنها بی‌خیال، بلکه بی‌نهایت باخیال بود. علی بی‌خیال این دنیا و تمام نعمت‌های حلالش شده بود. علی بی‌خیال تمام چیزهایی شده بود که او را از خدا دور می‌کرد. بی‌خیال تمام کسانی شده بود که در رسیدن او به پروردگار مانع می‌شدند، کلاً بی‌خیال دنیای مادی شده بود. برای این بود که با شور و شعف می‌نوشت: علی بی‌خیال منم من.

باتعجب گفتم: این همه راه می‌آیی تا یک حدیث بخوانی؟ خُب بیشتر حدیث بخوان. گفت: روزی یک حدیث می‌خوانم. وقتی عمل کردم سراغ حدیث بعدی می‌روم

حجاب‌ها را از قلب خود بردارید تا با عالم غیب ارتباط داشته باشید و اسرار غیبی را بدانید و ببینید. نگاه‌های خود را کنترل کنید تا بتوانید حسین و ائمه و شهدا را ببینید و زیارت کنید. بینی خود را از بوهای حرام نگه دارید تا بوی حسین (ع) و عشق را بشنوید. با زبان خود غیبت نکنید و تهمت نزنید تا بتوانید با مولایتان صحبت کنید. بنده این چند سطر نوشته‌ام اما باز هیچ ننوشته‌ام. من سعی کردم با اعمال خودم مردم را به راه راست هدایت کنم

وقتی رسیدیم چفیه‌ای آوردم و مقداری از تنقلاتی که داده بودند را ریختم داخل چفیه و شروع کریم به خوردن و صحبت کردن و خندیدن. حواسمان به خوردن همدیگر نبود و از خاطرات خود تعریف می‌کردیم. یک دفعه احساس کردم علی چیزی نمی‌خورد و الکی با تنقلات بازی بازی می‌کند! گفتم علی بخور، چرا بازی می‌کنی؟ گفت دارم می‌خورم. موقع رفتن زدم پشتش گفتم نخوردی‌ها. گفت: آخه این آجیل برای ما نبود، این‌ها را برای لشکر عاشورا فرستاده بودند. ما در لشکر محمد رسول الله (ص) هستیم. از عمق حرفش رفته بودم توی فکر

بعد هم خداحافظی کرد و رفت...

وقتی وارد اونجا شدیم آدم‌هایی رو دیدیم فوق العاده و استثنایی و نترس و شجاع و از همه مهمتر «عارف».

از زیارت قطعه شهدای گمنام به سمت قطعه ۲۷ آمدم تا به سراغ مزار برخی دوستان بروم. از لابه لای قبور عبور می‌کردم که چشمم به تابلو یک شهید خورد. کمی مکث کردم. شب جمعه بود و شب زیارتی ارباب بی‌کفن. در آنجا جمله‌ای از وصیت شهید نوشته شده بود: «من کمتر عطر خریده‌ام، هربار می‌خواستم معطر شوم از ته دل می‌گفتم: «حسین جان» آنگاه فضا معطر می‌شد!!»

علی جان این جوان هم مثل تو ۱۸، ۱۹ ساله است و نخواستم ناراحتش کنم. به آن جوان گفتم: یادم باشد تو را سر مزار علی ببرم، گفت: همان علی حیدری که توی راه حرفش را زدید، خیلی دوست دارم، کجاست؟ گفتم: بهشت زهرا قطعه ۲۷، با هم می‌رویم، ان‌شاءالله.

شب حنابندان ما که یه مهمانی ساده بود، علی در ورودی آن شعری به این مضمون نوشت:  دلاغافل زسبحانی چه حاصل مطیع نفس شیطانی چه حاصل بود قدر تو افزون از ملائک تو قدر خود نمیدانی چه حاصل

الله من گناهانم را به وسیله حسینت پاک کردم و از دریای پرتلاطم مادیات به وسیله کشتی حسینت گذشتم.

خدایا مرا دیگر زندگی شیطانی بس است، من تو را می‌خواهم، چه کنم!؟

بدانیدکه شیطان همه جا حتی در خون انسان هست.

علی تفکر الهی داشت. همون تفکری که یک ساعت آن از هزار سال عبادت بالاتر است.