بریده‌هایی از کتاب راز رضوان؛ زندگی‌نامه و خاطرات سردار مقاومت اسلامی عماد مغنیه (حاج رضوان)

بیشتر کشورهای عربی تا آن زمان، اسرائیل را کشور همیشه پیروز می‌دانستند. آن‌ها دیده بودند که در جنگ شش روزه، چندین کشور بزرگ عرب، همزمان از اسرائیل شکست خوردند و در مقابل او کوتاه آمدند. روز بعد و با پیام رهبری انقلاب اسلامی، خوشحالی مردم لبنان مضاعف گردید.

مغنیه واقعاً نابغه بود. بعضی‌ها می‌گویند ایشان تنها کار می‌کرد و تیم نداشت. اتفاقاً تیم داشت و خوب می‌دانست تیمش را چگونه هدایت کند. گرچه فاصله حاج عماد با بقیه تیمش بسیار زیاد بود، اما بلاشک تیم خودش را داشت و تربیت کرد و کاری کرد که بعد از شهادتش، شیرازه امور به هم نریخت و ساختمانی را که ساخته بود برپا ماند.

آرام گفت خرمشهر سقوط کرده که کرده پس می‌گیریم، الله اکبر!

مهم‌ترین مسئله درآن زمان برایم این شد که فرزندانم با بچه‌های دیگری که پیرامونشان زندگی می‌کردند فرق داشته باشند. محیط اطرافشان از ارزش‌های دینی و علمی خالی بود. اما من دوست داشتم که آن‌ها این ارزش‌ها را حفظ کنند. مبارزه با سختی‌ها را از همان زمان به آن‌ها یاد دادم. به بچه‌ها گفتم که این شرایط ایجاد شده و این سختی‌ها وجود دارد. امّا اگر در برابر آن‌ها تسلیم شوید، شکست خودتان را پذیرفته‌اید.

در این زمان اتفاقات دیگری افتاد. لازم است این نکته را عرض کنم که در ایجاد تشکیلات حزب‌الله لبنان، مشخصاً احمد متوسلیان نقش داشت. مؤسس و طراح حزب‌الله لبنان، احمد و سید عباس موسوی است.

قرآن آمده است: «من کان للّه کان اللّه لَه» کسی که خودش را برای خدا خرج کند، خدا خودش را برای او خرج می‌کند و او ثارالله می‌شود، چه ما از او تقدیر و تشکر کنیم و برنامه‌ای بگذاریم و چه نگذاریم. اعمال شهید هبط نمی‌شود.

شهید شاطری برای آبادی لبنان بسیار زحمت کشید و تقریباً تمامی ویرانه‌های جنگ ۳۳ روزه را از بین برد و مزد زحمات خودش را با شهادت گرفت.

بعد از اینکه حقیقت را فهمیدم افتخار کردم. شهدای ما و شهدای ایران هیچ فرقی با یکدیگر ندارند. همه‌شان شهدای جهان اسلام هستند. ان‌شاءالله خداوند عاقبت ما را ختم به شهادت کند. خدا به ما لطف کرده که این‌چنین بچه‌هایی داریم که از ۱۱ یا ۱۲ سالگی در خدمت اسلام و اهل جهاد بودند و همگی به شهادت رسیدند.

از دیگر ترورهای کوهن، ترور دانشمندان هسته‌ای ایران است.‌ شهید مسعود علی‌محمدی ۲۲ دی ۱۳۸۸، شهید مجید شهریاری ۸ آذر ۱۳۸۹، شهید داریوش رضایی‌نژاد در ‌۱ مرداد ۱۳۹۰ و شهید مصطفی احمدی روشن ۲۱ دی ۱۳۹۰، همه به دستور مستقیم یوسی کوهن صورت گرفته است.

حزب‌الله نمونه‌ای از جنگ نامتقارن را به نمایش گذاشت که همه‌اش فکر است و دانایی و عقل و آموزش و خلاقیت و ابتکار و خیلی نظم دارد. مجموعهٔ این‌ها می‌شود پیروزی در جنگ ۳۳ روزه. البته امدادهای غیبی هم به خاطر خلوص آن‌ها بود.

عماد فردی بسیار خوش برخورد، متواضع ومردمدار بود. این نوع خلق وخو معمولا باعث می‌شود که حضورش در هر مجلس بسیار نمایان باشد. او دارای کاریزمایی کاملاً متفاوت با دیگران بود. شاید بسیاری از دوستانش نمی‌دانستند که این فرد شوخ طبع وبذله‌گو، بزرگترین متهم به تروریسم باشد.

جنگ تمام شد، حالا یک واقعیت داشتیم و آن اینکه حزب‌الله پیروز جنگ است

آن‌ها بودند که با توکل بر خدا و درایت عجیب خود و با وجود همه فشارهایی که تا لحظه آخر وارد کردند، مقاومت را پیروز کردند.

پس از پایان جنگ ۳۳ روزه، حاج عماد اهمیت زیادی به قدردانی از رزمندگان می‌داد. در عین حال اهمیت زیادی را هم برای ارزیابی جریانات اتفاق افتاده در جنگ قائل بود، بی آنکه لازم باشد از سختی‌های وارده در زمان جنگ حرفی به میان بیاورد.

خوش بین بود و از خطاهای ناخواسته، حتی در شکست‌های نظامی، چشم پوشی می‌کرد. اگر جایی شکست می‌خوردیم، بچه‌ها را جمع می‌کرد و می‌پرسید: کجا کوتاهی کردیم؟ نقطه ضعف کار ما کجا بود؟

او حتی در لباس پوشیدن هم خوش سلیقه و نکته بین بود، به طوری که بعضی افرادی که در اطرافش بودند، از او در سبک پوشیدن تقلید می‌کردند. در امور نظامی و امنیتی فوق العاده بود، شیوه رفتار با سایرین را هم می‌دانست. هیچ وقت کسی احساس نمی‌کرد که از او دستور می‌گیرد و اطاعت می‌کند.

به او جادوگر می‌گفتند! اما نه به این معنی که امور سخت، در مقابلش آسان شوند. یا درها برایش باز شوند و... بلکه این لقب به این معنا بود که از استقامت، ابتکار و تجربه از شکست‌ها برای گره گشایی از مسائل استفاده می‌کرد. از او یاد گرفتیم که باید از تمام جزئیاتی که در اطرافمان است بهره مند شویم.

یعنی اول فکر می‌کرد، برنامه و امکانات را آماده می‌کرد و بعداً به خدا توکل می‌کرد که یا می‌شد و یا نمی‌شد. می‌گفت "هر کس می‌خواهد بیاید توی این کار و با ما باشد، باید جدی باشد. شما ارتش هرکسی نیستید، شما ارتش خدا هستید. نباید الکی و با هر تاکتیکی عمل کنید." در کارش حسابی جدی بود و حتی در کوچک ترین مسئله هم نظارت داشت. امکان نداشت که کسی مثلا کفشی بپوشد و حاج عماد نظری ندهد که آیا با تجربیات من، این کفش، این لباس خوب است یا نه؟! یا این اسلحه بهتر از آن یکی عمل می‌کند. در مسائل خیلی دقت نظر داشت.

او برای هر مشکلی به دنبال راه حل بود. یا راه حلی می‌یافت و یا راهی می‌ساخت.

از همان اول در مسائل هنری ذوق داشت. بچه خوب و حرف گوش کنی بود. کم حرف و خجالتی بود. بیشتر از آنکه حرف بزند، مشغول انجام کار می‌شد. یعنی از کودکی بیشتر اهل عمل بود تا حرف زدن.