بریده‌هایی از کتاب راز رضوان؛ زندگی‌نامه و خاطرات سردار مقاومت اسلامی عماد مغنیه (حاج رضوان)

به او جادوگر می‌گفتند! اما نه به این معنی که امور سخت، در مقابلش آسان شوند. یا درها برایش باز شوند و... بلکه این لقب به این معنا بود که از استقامت، ابتکار و تجربه از شکست‌ها برای گره گشایی از مسائل استفاده می‌کرد. از او یاد گرفتیم که باید از تمام جزئیاتی که در اطرافمان است بهره مند شویم.

شرایط پدرم به خاطر مسایل امنیتی به گونه‌ای بود که او نمی‌توانست آزادانه در جایی حضور داشته باشد. به خصوص در لبنان. فقط در ایران آزادانه رفت و آمد داشت. بنابراین زمانی ما می‌توانستیم او را آزادانه ببینیم و با او نشست و برخاست داشته باشیم که در ایران بودیم. به همین خاطر است که ما این قدر جمهوری اسلامی را دوست داریم. به حدی که انگار وطن دوم ماست. امنیت بابا، بخشی از زندگی و رفتار و سلوک من و برادرانم شده بود. مادرم مدام در گوشمان تکرار می‌کرد: «او نمی‌تواند در کارش تأخیر داشته باشد، نباید بپرسیم کجا می‌رود، نباید یواشکی به صحبت‌هایش گوش کنیم و...» ما هم واقعاً با این روش خو گرفته بودیم. خیلی زود فهمیدم که او تحت تعقیب دستگاه اطلاعاتی چندین کشور دنیاست. من و برادرانم از همان کودکی در محافظت از پدرمان سهیم شدیم.

شاید تا آن زمان چنین امری سابقه نداشت که یک نفر در مقابل دشمن قرار گیرد و خود را فدا کرده و دشمنش را نیز نابود کند. یکی از نیروهای حزب‌الله می‌گفت: جوانان لبنانی، عملیات استشهادی را از شهید حسین فهمیده آموختند. امام خمینی (ره) به عنوان مقتدای نیروهای حزب‌الله، از حسین فهمیده به عنوان «رهبر» یاد کرد. جوانان لبنانی نیز شهید فهمیده را الگوی خود قرار دادند.

جنگ در «بیروت» با هجوم وحشیانه و گسترده هوایی، دریایی و زمینی اسرائیل به «بیروت غربی» پایان یافت. امّا حومه جنوبی بیروت تنها منطقه‌ای بود که ارتش متجاوز اسرائیل نتوانست وارد آن شوند! حومه جنوبی بیروت یا همان «ضاحیه» که سرزمین حزب‌الله است، دومین نقطه درگیری رزمندگان مقاومت با ارتش اسرائیل بعد از منطقه «خلده» بود و باعث شد، این گروه‌ها بتوانند محلی امن برای حفظ اسلحه و نیروهای خود داشته باشند. نهضت مقاومت ضداسرائیلی، به تدریج با توان و پتانسیلی مضاعف به صورت سازمان یافته‌تر و منسجم‌تر در عرصه مبارزه ضداشغال گری در لبنان ظاهر شد.

عقب‌نشینی سریع گروه‌های مقاومت فلسطینی، شبه‌نظامیان و نیروهای جنبش امل؛ باعث شد که گروه‌های اندک و کوچک اسلام‌گرا نتوانند در جنوب لبنان با ارتش متجاوز رژیم صهیونیستی مقابله کنند.

در این دیدار امام (ره) به «عماد» فرموده بود: شما هم فرزند من هستید. وقتی شخصیتی بزرگ مانند «امام خمینی» این جمله را بگوید، واقعاً برای ما و شهید، بزرگ‌ترین افتخار است. بعد از بازگشت از ایران و ملاقات با امام (ره) از من پرسید: «می‌دانی امام خمینی به چه کسانی اطمینان دارد؟» جواب دادم: «نه، به چه کسانی؟» گفت: «حزب‌الله» آن زمان تشکیلات حزب‌الله در لبنان وجود نداشت. «عماد» می‌گفت: «در ایران، به مردمی که همراه امام هستند گروه حزب‌الله می‌گویند و امام به آنان اطمینان دارد.»

اگر «عماد» از قدرت درونی که در خانه و تحت نظارت مادرش به دست آورده بود سرشار نبود، خیلی قبل تر از اینکه به جایی برسد، تبدیل به شخصیت دیگری می‌شد.

گاهی با هم دیدارهایی با «سید حسن» داشتیم. چند بار پیش آمد که «سید» به من نگاه کرد و گفت: «بالاخره چه وقت باید عقد تو را بخوانم؟» بعد ابرو در هم می‌کشید و رو به پدرم به شوخی می‌گفت: «مسئلهٔ ازدواج مصطفی را هم در دستور کار جلسه بعد بگذار!»

در تمام جنبه‌های رفتاری شاخص بود. به همان اندازه که به امور نظامی و امنیتی، با همه جزئیاتش توجه می‌کرد، به شرایط نیروها و امور مربوط به آن‌ها هم حساس بود. خوش بین بود و از خطاهای ناخواسته، حتی در شکست‌های نظامی، چشم پوشی می‌کرد. اگر جایی شکست می‌خوردیم، بچه‌ها را جمع می‌کرد و می‌پرسید: کجا کوتاهی کردیم؟ نقطه ضعف کار ما کجا بود؟

حاج عماد اهمیت زیادی به نماز و نماز اول وقت می‌داد. او در زمان پیگیری مسائل جهاد و جنگ، پیشرفت و خودسازی را رها نمی‌کرد. در مسائل روحی و معنوی خیلی اهل تلاش بود. با خدا به وسیله نماز ارتباط خاصی داشت و حتی نمازهای مستحبی را رها نمی‌کرد. نمازش با حالت روحانی و معنویت بسیار زیادی همراه بود.

اما ارتباط حاج «عماد مغنیه» با تهران از زمان پیروزی انقلاب اسلامی ایران آغاز شد. در خلال این ارتباطات بود که زبان فارسی را با لهجه فصیح یاد گرفت و با گویش کاملاً تهرانی صحبت می‌کرد! در عین حال، فارسی را با چند لهجه دیگر هم بلد بود و می‌توانست به خوبی با لهجه‌های مختلف به زبان فارسی صحبت کند.

با وجود تمام دغدغه‌هایش شوخ بود، لطیفه تعریف می‌کرد و روحیه شادی داشت. امکان نداشت در جلسه‌ای حاضر بشود و اول دو تا سه تا شوخی با این و آن نکند. انگار که یک سکینه و آرامش قلبی داشت. یعنی اصلاً ترسی نداشت. در همه کارهایش توکل به خدا و توسل به ائمه داشت. یعنی اول فکر می‌کرد، برنامه و امکانات را آماده می‌کرد و بعداً به خدا توکل می‌کرد که یا می‌شد و یا نمی‌شد.

یکی از نیروهای حزب‌الله می‌گفت: جوانان لبنانی، عملیات استشهادی را از شهید حسین فهمیده آموختند. امام خمینی (ره) به عنوان مقتدای نیروهای حزب‌الله، از حسین فهمیده به عنوان «رهبر» یاد کرد. جوانان لبنانی نیز شهید فهمیده را الگوی خود قرار دادند.

انقلاب امام حسین (ع) در مسیر جهادی او نقش بسزایی داشت. به این معنی که امام حسین (ع) برای او فقط محرم و عاشورا و یا اشک و ناراحتی نبود، بلکه به این مسئله به عنوان یک اصل اعتقادی و ایدئولوژیک می‌نگریست.

"هر کس می‌خواهد بیاید توی این کار و با ما باشد، باید جدی باشد. شما ارتش هرکسی نیستید، شما ارتش خدا هستید. نباید الکی و با هر تاکتیکی عمل کنید."

حاج رضوان امروز در رضوان خداوند است و همه مدح و ثنایی که در دار دنیا درباره او گفته می‌شود فانی است و در مقایسه با محاسبات اهل آخرت چیزی نیست.

عماد مغنیه از سربازان گمنام خداوند بر روی زمین و شناخته شده در آسمان هست که از خودشان دفاع نمی‌کنند، بلکه از امت و وطن و حق دفاع می‌کنند و منتظر مدح و ستایش نیستند، زیرا گمنام هستند و به اتهامات ظالمان و دروغگویان و مدعیان پاسخ نمی‌دهند.

شهید نزد خداوند زنده است.

در پاسخ به اظهارات مقامات وزارت خارجه وقت آمریکا که گفته بودند دنیا بعد از عماد مغنیه بهتر خواهد بود، ما می‌گوییم که بر عکس صحبت‌های شما مقاومت قوی‌تر از گذشته شده است.

زمانی که امام خمینی (ره) گفت: پیروزی انقلاب اسلامی فقط متعلق به ملت ایران نیست که متعلق به تمام مستضعفان جهان است و این جمله معروف امام که اسرائیل غده سرطانی است و باید بریده شود