بریده‌هایی از کتاب راز رضوان؛ زندگی‌نامه و خاطرات سردار مقاومت اسلامی عماد مغنیه (حاج رضوان)

در ایجاد تشکیلات حزب‌الله لبنان، مشخصاً احمد متوسلیان نقش داشت

هرگز او اسرائیل را دست کم نمی‌گرفت

ان‌شاءالله خداوند عاقبت ما را ختم به شهادت کند

در شهادت هر دو فرزند دیگرم، دلم را به عماد خوش کردم، اما حالا دیگر عماد هم نبود. احساس کردم اگر ضعف نشان دهم، اسرائیل احساس پیروزی خواهد کرد. از همین رو تصمیم گرفتم مانند حضرت زینب (ع) قوی و شجاع باشم

ما قصد این را نداریم و نخواهیم داشت تا وظیفه فلسطینی‌ها را انجام دهیم، ولی ما در موقعیت سیاسی و اخلاقی و دینی قرار گرفتیم که تهیه انواع پشتیبانی‌ها و عملیات لجستیک برای مجاهدین فلسطینی را وظیفه خود بدانیم، ما نمی‌خواهیم آن‌ها را کمک کنیم تا بتوانند در جای خود ثابت و بدون پیشرفت بمانند، بلکه کمک می‌کنیم تا بتوانند مقاومتشان را بیشتر کنند و دشمن را مجبور کنند ولو به شکل تدریجی از سرزمین‌های اشغالی عقب نشینی کنند.

حاج عماد بسیار خلاق بود. دغدغهٔ دائمی‌اش تکامل بود. وقتی از او می‌پرسیدم کتاب درسی این درس یا این دوره کجاست می‌گفت او متن ویژهٔ خودش را دارد. او همیشه می‌خواست چیزی بر چیزهای دیگر بیفزاید و همین جوهرهٔ عماد مغنیه بود و البته خیلی شیرین و قشنگ هم می‌افزود.

بعد از ربوده شدن «امام موسی صدر» در لیبی در شهریور سال ۱۳۵۷ اوضاع داخلی لبنان پیچیده تر شد.

صفت سوم، شهامت بود که او را از همان سنین کم، از دیگران متمایز می‌کرد. معمولاً این صفات در رهبران دینی و کسانی که منشأ تحولات هستند وجود دارد. این صفات از همان سنین در «عماد» وجود داشت.

او به وقایع پیرامون خود به صورت تحلیلی نگاه می‌کرد و از کنار مسائل مختلف به سادگی نمی‌گذشت! او برای هر مشکلی به دنبال راه حل بود. یا راه حلی می‌یافت و یا راهی می‌ساخت.

مام خمینی (ره) گفت: پیروزی انقلاب اسلامی فقط متعلق به ملت ایران نیست که متعلق به تمام مستضعفان جهان است و این جمله معروف امام که اسرائیل غده سرطانی است و باید بریده شود را فراموش نمی‌کنیم

جهاد آرزوی شهادت داشت. از طرفی ناراحت از هجمه‌ها و تهمت‌ها به پدرش بود. همیشه به من می‌گفت من دوست دارم شهید شوم، اما نه هر شهادتی. مادر تو دعا کن که من جوری شوم که هم مورد رضای خداوند باشد، هم باعث عزت و آبروی هرچه بیش تر پدرم شود.

جهاد یک وابستگی خاصی به پدرش داشت. همین شد که خودش آمد و گفت: من در مراسم هفتمین روز شهادت پدرم خودم را معرفی می‌کنم و با حزب‌الله علناً بیعت می‌کنم تا دیگر صهیونیست‌ها جرات نکنند بگویند مغنیه تمام شد.

حاج رضوان امروز در رضوان خداوند است و همه مدح و ثنایی که در دار دنیا درباره او گفته می‌شود فانی است و در مقایسه با محاسبات اهل آخرت چیزی نیست.

آخر هم مزد خود را از سه ساله اباعبدالله (ع) گرفت. شب شهادتش به زیارت حضرت رقیه (س) می‌رود،

بسیار پایبند مستحبات به خصوص زیارت عاشورا بود. علاقه خاصی هم به امام حسین (ع) و حضرت رقیه (س) داشت و هرگاه که سوریه می‌رفت حتماً به زیارت ایشان می‌شتافت.

اما سؤالی بزرگ در ذهن همه نقش بست، هدایت نظامی جنگ ۳۳ روزه به دست چه کسی انجام شد؟ فرمان آتش و شلیک موشک‌های حزب‌الله را چه کسی صادر می‌کرد. چه کسی توانست به حیفا نفوذ کند؟ اصلاً چه کسی آن دو سرباز اسرائیلی را ربود که شعله جنگ ۳۳ روزه روشن شد؟ بازوی نظامی سید حسن نصرالله، کسی نبود جز مرد گمنامی به نام «عماد مغنیه»

همرزم حاج عماد در توجیه انتخاب نام وعده صادق گفت: آقای سیدحسن نصراللّه چند بار وعده داده که اسیران لبنانی دربند رژیم صهیونیستی را آزاد خواهد کرد و شایسته است با این نامگذاری حق او را ادا کنیم.

بعد از شهادت حاج عماد بود که فهمیدیم، حاج رضوان همان شَبح مقاومت، عماد مغنیه است.

یکی از بزرگ‌ترین ویژگی‌های وی در مورد تدابیر امنیتی این بود که حتی در زمان دیدنش نیز کسی او را نمی‌شناخت.

وقتی کار در سوریه تقریباً تمام شد و دمشق محاصره کامل شد و شاید ۸۰ درصد آن سقوط کرد، این را از خود سید حسن نصرالله شنیدم که خدمت حضرت آقا رسیدند و گفتند وضعیت این‌گونه است و کار تمام شد، حتی براساس اطلاعاتی که داریم بشار هم ساک خود را بسته است. در این شرایط چه کنیم؟ آن‌موقع حضرت آقا گفتند «با قوت بایستید، روزهای پیروزی می‌آید.» سید حسن نصرالله گفت وقتی بیرون آمدیم گفتیم ما در وسط میدان هستیم و می‌دانیم همه‌چیز تمام شده، چگونه آقا می‌فرمایند که بروید و نگه دارید؟! اما امروز بعد از گذشت آن چهارسال است که به شرایط نگاه می‌کنیم. درست است که خون‌های زیادی ریخته شد، ولی خط نگه داشته شد