بریده‌هایی از کتاب راز رضوان؛ زندگی‌نامه و خاطرات سردار مقاومت اسلامی عماد مغنیه (حاج رضوان)

اکنون چیزی را می‌گویم که فاش کردنش در این مرحله اشکالی ندارد، سربسته بگویم در تمامی موشک‌هایی که از غزه به سمت دشمن صهیونیستی شلیک می‌شود، نام حاج عماد مغنیه به چشم می‌خورد.

در سال ۲۰۰۰ آزادسازی جنوب لبنان در روز یکشنبه اتفاق افتاد. در روز دوشنبه درگیری‌ها همچنان ادامه داشت، عماد مغنیه اتاق عملیات را رها کرد و با فاتحین به سمت سیم خاردارهای مرز با اسرائیل رفت. غروب یکدیگر را ملاقات کردیم. خندان به نزد من آمد و گفت: "امروز زیباترین روز زندگی من است". پرسیدم چطور؟ گفت: به دیوار مرزی فلسطین رسیدیم. کاش آن لحظه را می‌دیدی. چقدر استشمام هوا و بوی فلسطین زیباست.

با وجود اعتقادات بسیار زیاد مذهبی، تفکرات نظامی و مبارزه هم داشت و آدم خلاقی بود. این را خودش هم می‌دانست. همیشه می‌گفت: «باید یک شیوه و اسلوبی پیدا کنم که اسرائیلی‌ها توقع و انتظار آن را نداشته باشند.»

حمله اسرائیل به لبنان بلافاصله پس از آزادی خرمشهر و تغییر معادلات در جنگ ایران و عراق بود. گویی اسراییل می‌خواست، بار روانی این شکست را کاهش دهد.

می‌گفت: در مذاکره جای التماس کردن برای رسیدن به خواسته‌ات نیست. برای گرفتن امتیازی که می‌خواهی باید دستت پر باشد.

این شرط از ابتدا وجود داشت که هرکسی نمی‌تواند وارد حزب‌الله شود مگر بعد از تحقیقات و حصول اطمینان. این نکته بینی را با درس‌آموزی از تجربیات گروه‌های مختلف فلسطینی اعمال می‌کرد. آن‌ها می‌گفتند که هر فلسطینی می‌تواند عضو باشد و همین نگرش باعث شد یکی از مقامات اسرائیلی در مصاحبه‌ای اعلام کند که: «من در سازمان‌های فلسطینی در هرجا یک جاسوس می‌خواستم، امّا الان سه تا چهار جاسوس دارم».

آن زمان تشکیلات حزب‌الله در لبنان وجود نداشت. «عماد» می‌گفت: «در ایران، به مردمی که همراه امام هستند گروه حزب‌الله می‌گویند و امام به آنان اطمینان دارد.» بحث مقاومت علیه رژیم صهیونیستی که در لبنان جدّی شد از همین جا به این فکر افتاد که نام گروه مقاومت را حزب‌الله بگذارد. می‌گفت: این نام هم نشان دهنده همراهی با امام (ره) است و هم امام (ره) به آن اطمینان دارد.

آرمان اگر خاکی بود، انسان را در خاک نگه می‌دارد، اما اگر آرزو متعالی بود، انسان را در اوج می‌برد و این خیلی در بُعد تربیتی مهم است، اراده انسان تابع تعلق اوست وتعلق، نقش محوری در اراده دارد؛ شما اگر خواستید قدرت و ضعف انسان‌ها را بسنجید، تعلق‌شان را بسنجید و اگر دیدید در جایی کسی اینگونه برخلاف جریان مسیر، حرکت کرد و یک کار محال را ممکن کرد، قطعاً به آرزوها و تعلقات و اراده او بر می‌گردد...

مجموعه‌ای از ویژگی‌های شخصیتی ممتاز در وجود او جمع شده بود؛ صدای زیبا، نگاه شیرین، توان ذهنی بالا و شجاعت به این معنی که با تمام وجود خود را به کوره حوادث می‌انداخت. این همه را خدا، به دعای مادرش به او داده بود.

دوازده ساله بود که کار بزرگی کرد. مقاله‌ای با عنوان «زبان محافظ توست، اگر حفظش کنی از تو محافظت می‌کند و اگر به او خیانت کنی به تو خیانت می‌کند»

تعدادی از فلسطینی‌هایی که به مذهب شیعه روی آوردند تلاش کردند تا یک شاخه برای حزب‌الله در داخل فلسطین تاسیس کنیم. ما این را نپذیرفتیم و نخواهیم پذیرفت، چرا که ما مقاومت را صرفاً جهت آزادی کشور خود و یا فلسطین نمی‌دانیم بلکه وسیله‌ای برائ خاموش کردن آتش فتنه می‌دانیم. مقاومت سبب می‌شود تا تنش‌های مذهبی و طائفی از بین برود و متحد می‌شویم.

کارکنان موساد، یوسی کوهن را به عنوان نابغه ترور و مغز متفکر طراحی عملیات‌های تروریستی می‌شناسند.

نظریه او این بود که اسرائیل، وقتی از ایفای نقشی که آمریکا و غرب از آن توقع دارند ناتوان باشد، خودش خود به خود ساقط خواهد شد

وقتی درباره شهادت حاج عماد سخن می‌گوییم، به دنیا نمی‌گوییم دشمن چگونه او را ترور کرد. بلکه می‌گوییم که چطور زیست. چون شهید نزد خداوند زنده است.

امپراطور از وی پرسید: دوستت چگونه مُرد؟ دوست سامورایی گفت: درباره اینکه چگونه زیست سخن خواهم گفت.

آیا فیلم ” آخرین سامورایی ” را دیدی؟

حاج عماد خلا بزرگی را پشت سر خود باقی گذاشت، اما با این حال، مدرسه مقاومت را هم به ارث گذاشت.

عماد مغنیه نیروی اصلی و راهبردی حزب‌الله نبود، او تنها یک مرد بود، مردی که سنگینی غم را بر دوش می‌کشید تا داد آه و نالهٔ کودکان فلسطینی را، آه و اشک مادران و کودکان لبنانی را از اسراییل و از آمریکا و از همهٔ هم‌پیمانانشان بستاند.

تلاش برای آزادی سرزمین فلسطین مسئولیت همه ملت‌های اسلامی است

آمریکایی‌ها داستان‌هایی درباره‌ام می‌بافند. در بسیاری از عملیات‌های مسلحانه که در گوشه و کنار جهان بر ضد آنان روی می‌دهد، مرا مسئول آن‌ها معرفی می‌کنند. اوضاع را طوری جلوه می‌دهند، مثل این که من کلیددار هستی هستم. نمی‌خواهند باور کنند که من بخشی از نهادی هستم که برای تحقق اهداف و آرمان خود، بی سر و صدا برنامه ریزی می‌کند و به آرامی گام برمی‌دارد