بریده‌هایی از کتاب راز رضوان؛ زندگی‌نامه و خاطرات سردار مقاومت اسلامی عماد مغنیه (حاج رضوان)

آشنایی‌اش با شهید «چمران» در حد شرکت در جلسات با حضور او و یا بهره‌مندی از سخنرانی‌های ایشان بود. دکتر چمران خیلی در روحیه دینی و جهادی پسرم تأثیر داشت. بعد از شهادت ایشان هم بسیار متاثر شد.

دوازده ساله بود که کار بزرگی کرد. مقاله‌ای با عنوان «زبان محافظ توست، اگر حفظش کنی از تو محافظت می‌کند و اگر به او خیانت کنی به تو خیانت می‌کند» برای مجله «الخلیج» نوشت.

«عماد» اولین فرزندم بود که در پنجم بهمن ماه سال ۱۳۴۰ (۲۵ ژانویه ۱۹۶۲ میلادی) درمنطقه «شیاح»، در حاشیه جنوبی «بیروت» به دنیا آمد.

این را بدانید، آمریکا هم در جنگ ۳۳ روزه مستقیماً وارد شد. هم پشتیبانی کرد و هم مستقیم وارد شد، بی سر وصدا. اما همه آن‌ها شکست خوردند. از چه کسی؟ از عده‌ای جوان که وسیله آن‌ها عبارت بود از اعتماد به نفس، اتکال به خدا و نترسیدن از مرگ. ایستادگی در میدان. و این افسانه شکست ناپذیری قدرت‌ها این گونه باطل می‌شود.

صهیونیست‌های خونخوار و جنایتکار بدانند که خون مطهر شهیدانی همچون عماد مغنیه، صدها عماد مغنیه می‌آفریند و مقاومت در برابر ظلم و فساد و طغیان را دو چندان می‌کند.

اعتقاد داریم که «عماد مغنیه» به گردن تمام مردم خاورمیانه حق دارد! اگر عماد، با توکل برخدا و توسل به اهل بیت (ع)، حماسه ۳۳ روزه را به خوبی مدیریت نمی‌کرد، چه بسا امروز با خاورمیانه جدید و کشورهایی کوچک و ضعیف روبرو بودیم!

در دوران دفاع مقدس، شخصیتی مانند حسن باقری پیدا شد که یکباره مسیر جنگ را تغییر داد! او نقاط ضعف ما را فهمید و این نقاط را اصلاح کرد. نقاط ضعف دشمن را تشخیص داد و بر روی آن‌ها متمرکز شد تا توانست در جریان آزادی خرمشهر، ضربه‌ای محکم بر دشمن وارد کند.

می‌گویند اگر یک گروه یا مجموعه، یکباره بتواند ترقی کند و به اهداف آرمانی خود نزدیک شود، در درون آن گروه، به دنبال یک نخبه باشید.

بعد از اسارت احمد متوسلیان، «عماد» که از شرایط میدانی در لبنان، بهتر از بقیه بااطلاع بود، بسیار تلاش کرد تا در همان فرصتی که «احمد» و سه عزیز دیگر، دست «فالانژها» بودند، با یک عملیات بتواند آن‌ها را آزاد کند، اما به او اجازه داده نشد!

«سید عباس موسوی»، «سیدحسن نصرالله» و «عماد مغنیه» در مقاطعی از جنگ ایران، در جبهه‌ها حضور داشتند.

طبق اعلام این تحلیلگران، در نتیجه وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی پیشنهاد این حمله و ترور جهاد مغنیه را به نتانیاهو می‌دهد و به وی می‌گوید: «جهاد مغنیه مسئول انفجارهای اخیر در نزدیکی مرزهای رژیم صهیونیستی بوده است». همچنین طبق اعلام تحلیلگران صهیونیست، نتانیاهو

این پیرمرد اهل دل، به محض اطلاع یافتن از ماجرا، به «عماد» چهل روزه اشاره کرد و گفت: «این بچه باعث نجات شما شد. با وجودی که همین امروز، نماز صبح‌تان قضا شد، همه شما به برکت وجود این فرزند از این حادثه جان سالم به در بردید.»

روزی در یکی از دفاتر فلسطینی با من ملاقات کرد. شاید به این دلیل سراغ من آمده بود که در آن زمان، گروه «فتح» بزرگ‌ترین گروه انقلابی فلسطینی بود و من هم یکی از اعضای آن بودم. «عماد» پسری مؤدّب و خجالتی بود. وقتی خواست خودش را معرفی کند، این طور بیان کرد که ما یک گروه مذهبی هستیم و می‌خواهیم کار با اسلحه را یاد بگیریم، چون هم به جهاد برای آزادی فلسطین معتقدیم و هم شرایط کشور به گونه‌ای است که نمی‌دانیم فردا چه پیش خواهد آمد. بنابراین برای آینده کشور، مردم و دفاع از خانواده‌هایمان می‌خواهیم مسائل نظامی را یاد بگیریم.

خانم رایس (وزیر خارجه آمریکا) حزب‌الله رفتنی است و این جنگ برای ترسیم نقشه خاورمیانه جدید است چرا که رایس گفته بود: (بعد از این جنگ) اگر سید حسن نصرالله زنده بود می‌توانید او را در گوانتانامو ببینید!!

اگر یک گروه یا مجموعه، یکباره بتواند ترقی کند و به اهداف آرمانی خود نزدیک شود، در درون آن گروه، به دنبال یک نخبه باشید. کسی که توانسته نقاط ضعف را شناسایی و برطرف کند و بر روی نقاط ضعف دشمن خود نیز متمرکز شود. امام خمینی (ره) چنین شخصیتی داشت. او با یاری خدا توانست کاری بزرگ به نام «انقلاب اسلامی» انجام دهد و صدها گروه مخالف شاه را در زیر پرچم اسلام جمع کند.

از دیگر کارهایی که در ایام این حج انجام می‌داد این بود که، تصاویری از حضرت امام (ره) که پشت آن‌ها چسب داشت تهیه کرده بود و آن‌ها را به پشت لباس پلیس‌های سعودی می‌چسباند. آن‌ها در حالی که عکس امام به لباس‌هاشان بود در میان مردم می‌چرخیدند و زمانی هم که متوجّه می‌شدند نمی‌فهمیدند چه کسی عکس را به لباسشان چسبانده است!

سیدحسن مظلوم است چون مظلوم دو بُعد دارد؛ یکی اتفاقاتی که برای او می‌افتد و دیگری کارهایی است که انجام می‌دهد. اما کسی از آن باخبر نمی‌شود.

گاهی که سیدحسن از نگرانی نمی‌خوابید، عماد مغنیه تا او را آرام نمی‌کرد از خانه نمی‌رفت.

همان لحظه‌ای که ناوچه اسرائیلی را زدند و سیدحسن نصرالله از طریق تلویزیون آن را اعلام کرد، این کار عماد مغنیه بود...

ایمانِ مغنیه بود که او را نگه می‌داشت، من بارها شاهد گریه‌های شدید او بودم. در یک جلسه‌ای، تلویزیون فیلمی راجع به امام رضا (ع) پخش می‌کرد و در صحنه‌ای که به امام سَم نوشانده شد، وقتی مغنیه برای اولین بار آن صحنه را دید آنقدر گریست که همه را منقلب کرد...